De laatste loodjes

Vandaag onze laatste dag in LA. Morgenvroeg nog wat "administratieve zaken", de auto retourneren voor 10.00 uur en dan wachten tot ongeveer 14.00 uur als we opstijgen naar Amsterdam. Na een vlucht van 10 uur waarbij we 19 uur van ons leven verliezen zullen we zaterdagmorgen om 09.00 uur weer Nederlandse bodem raken.

Maar goed, vandaag. De ochtend kende een meisjes- en een jongensdeel. We hebben samen ontbeten in Manhattan Beach een trendy wijk in LA.Veel shops, veel eetcafeetjes en bijna elke weg daalt af naar het strand.

En dat is wat de dames hebben gedaan. Gezond, gezwommen en contact gemaakt met een local. Die trouwens een aantal jaren geleden in Aken had gestudeerd en het dus fantastisch vond om Nederlanders te ontmoeten.

De jongens gingen golfen op een public baan. De Chester Washington Golfcourse. Om 11.00 uur konden we starten samen met twee amerikanen, die met veel power speelden. De "baaneigenaar" vond het fantastisch dat in Nederland golfpermissie nodig was. Ik had het idee dat ze het zou toejuichen als dat in Amerika ook gebeurde. Volgens haar commentaar op de facebooksite van de course moest je in Nederland de regels kennen wilde je gaan golfen.

Maar al met al hebben we 6 holes gespeelt. Niet dat wij wilden stoppen maar onze cart gaf het wel op. Na enig wachten werd een nieuwe kar gebracht en hebben we onze spullen ingeleverd. Leuk om een keer in Amerika gespeeld te hebben.

In de middag heb ik gerust en heeft de rest volgens mij alle foto's (10 Gig) een beetje verzameld.

In de avond zijn we Santa Monica Pier opgegaan om de nog een keer samen te eten en eigenlijk de reis af te sluiten. Best emotioneel, maar over een ding zijn wij het eens. Dit neemt niemand ons meer af en het heeft Martien, Leonie en Loes en mij absoluut veel over elkaar geleerd en heeft ons closer gemaakt. Iedereen heeft zijn eigen herinneringen aan deze trip en dat hoort ook zo. Maar daarnaast zijn er vooral veel gedeelde herinneringen en die zijn denk ik op lange termijn het meest dierbaar.

In elk geval hebben we een certificaat wat bewijst dat we Route66 van begin tot eind hebben volbracht. Mooi hoor.

Ik weet niet meer wat te zeggen. De volgende en laatste blog komt uit Nederland.

Dank jullie wel voor de mooie, ontroerende en jaloerse reacties. Die hebben ons onderweg ook veel plezier gegeven.