Van Visalia naar de kust, op naar Oregon.

Na ons bezoek aan Los Angeles reden we door naar Visalia, een plaats in de buurt van Sequoia-park. Er rijdt een bus ieder uur naar de ingang van het park vanaf een hotel vlakbij de camping. Vlakbij is in Amerikaanse begrippen zeker een half uur met de auto, daar trappen we iedere keer weer in, totdat we er aan zijn gewend. De shuttlebus ging om 8 uur, 9 uur en tien uur, we kozen voor vertrekken om 9 uur en terug om uiterlijk 18.30… leek redelijk. Maar toen we na TWEE uur rijden bij de ingang van het park waren, leek dat opeens erg kort.  We klommen langzaam naar boven, het park ligt op 2600 meter hoogte.

Uiteindelijk deed de shuttle-bus in het park er nog ruim een half uur over om ons naar de felbegeerde Sherman te brengen:de oudste boom ter wereld , ruim 2100 jaar oud en nog steeds groeiend met het volume van een ‘gewone’ volwassen boom per jaar.

De sequoia’s zijn erg oud en hebben alles al tien keer meegemaakt: blikseminslagen, bosbranden, vulkaanuitbarstingen… ze droppen hun zaden in vuurvaste hulzen, die pas na een brand openbarsten  en zo de zaden vrijgeven voor nieuwe bomen… erg uitzonderlijk. En na een brand kan de bast van de boom het getroffen deel weer opnieuw ‘ bekleden’ , zodat de boom gezond blijft.

Het is lastig het formaat van de bomen vast te leggen, op de foto’s proberen we dan ook een mens mee te nemen om het formaat aan te geven. Neem maar aan: gigantisch. Bij de ingang is een tegelpad aangelegd met de lengte van de boom ernaast: zo kun je de hoogte van de boom ervaren door over het tegelpad te lopen…257 voet is best veel! Alles wordt hier in ‘voeten’ opgemeten, drie voet is voor het gemak één meter.. de boom is dus 87 meter hoog…

We bezochten dus de Sherman-tree, wandelden langs een prachtig pad met nog veel meer reuzen en genoten van deze wonderlijke plek. Vroeger was er een hotel, een restaurant en zelfs een benzinestation voor alle bezoekers, maar tegenwoordig probeert men de ecologische druk zo klein mogelijk te maken, met toegangsbewijzen, shuttle-bussen en zo min mogelijk horeca.  Toen we na een lange dag nog wat wilden eten was er slechts een sandwich uit de koelkast beschikbaar: volgende keer alles zelf meenemen is het devies.

Visalia was die dag het heetste plekje van Amerika: 110 graden fahrenheit ofwel 40 graden celsius… het koelde ‘s nachts niet echt af en zo werden we bezweet en warm wakker. We hadden geen energie meer voor een grote tocht en zo bezochten we de plaatselijke Walmart, de Starbucks, want airco en dus uit te houden, en keerden afgemat weer terug naar de camping. Het zwembad was lauw, de douches heet en zo besloten we morgen de koelte te gaan opzoeken. Niet naar het oosten, waar Reno en Carson city dezelfde temperaturen geven. We gaan via de kust (highway 101) richting Oregon, aan de kust wordt het slechts 30 graden en ‘s avonds zelfs 15…. In twee delen: eerst naar een camping in Cloverdale, dan naar Crescent City vlakbij de grens.

De camping in Cloverdale was echt mooi. Het leek qua uitzicht een franse camping in de Ardeche. Met wijnranken en al. Maar wel uitkijken, want er zijn rattlesnakes! De jonkies zijn het gevaarlijkste. Gelukkig kwamen we ze niet tegen!