Zilverstadje Wallace

Wallace ligt in een smal rivierdal en dankt z’n naam aan een landeigenaar, een zekere W. Wallace die zich ‘kolonel’ liet noemen, hoewel hij dat niet was. Ooit was het de hoofdstad van een gebied met veel zilvermijnen, het rijkste zilvergebied van de Verenigde Staten. In de geschiedschrijving wordt altijd veel aandacht besteed aan goudzoekers, maar er waren soms ook zilverzoekers die steenrijk werden. Met die vaak niet al te fijnzinnige zilverzoekers was het rond 1900 in dit gebied zo’n ruige boel dat het leger een paar keer moest ingrijpen om de orde te herstellen.

Ruig is het er al lang niet meer. In de omgeving bevinden zich nu wat spookstadjes die verlaten zijn nadat er geen zilver meer te vinden was. Wallace wordt vaak een ghost town genoemd genoemd, hoewel het niet bepaald verlaten is. Wel brandde het in 1890 en 1910 grotendeels af, wat bijna gebruikelijk was bij dergelijke stadjes die waren gebouwd van hout. Het feit dat alles is herbouwd in steen, geeft wel aan dat er destijds veel geld was. Een groot deel van de panden stamt uit de jaren twintig en dertig en heeft soms zelfs nog opschriften uit die tijd.

Door de ligging vlak bij Interstate 90 is Wallace goed bereikbaar. De aanleg van die snelweg betekende in de jaren zeventig bijna de ondergang van het stadje, want een groot deel van downtown Wallace zou daarvoor tegen de vlakte gaan. Omdat links en rechts bergen liggen, kon de weg eigenlijk alleen maar dwars door de stad lopen. Mondig geworden burgers pikten dat niet en verzetten zich door tegen elk besluit bezwaar te maken en naar de rechter te stappen. Die vertragingstactiek had succes en werd beloond: in 1979 werd Wallace opgenomen in het National Register of Historic Places. De gang van zaken vertoont grote gelijkenis wat een paar jaar eerder in de oude industriestad Lowell (Massachusetts) was gebeurd.

De snelweg kwam er uiteindelijk wel, maar is met een viaduct tegen de berghelling om het plaatsje heen gelegd. Aan de mijnbouw is een einde gekomen, Wallace teert nu op het glorieuze en soms minder glorieuze verleden. Er zijn veel winkels met antiquiteiten en oude spulletjes, een mijnbouwmuseum en niet te vergeten het Oasis Bordello Museum, dat een soort tijdcapsule van de jaren tachtig is. Opmerkelijk is ook het Stardust Motel in jaren vijftig-stijl. De beste omschrijving voor het geheel: small, but fun, zoals iemand zei die ik er tegenkwam.

Hoewel ik zoals gezegd nooit eerder van Wallace had gehoord, kwam het me toch een beetje bekend voor. En jawel, ik had het inderdaad al eens gezien, maar dan in de film Dante’s Peak. De film is een poging uit 1997 om met hulp van Pierce ‘007’ Brosnan en Linda Hamilton het genre van de rampenfilm nieuw leven in te blazen. Wallace gaat spectaculair ten onder in de uitbarsting van een vulkaan, die gelukkig slechts aan de fantasie van de filmmakers is ontsproten. Het is, mede vanwege het weinig geloofwaardige verhaal, inmiddels een soort cultfilm geworden.