20 augustus: Door een ‘geheimzinnig’ gebied gereden

Dinsdag 20 augustus

Shit! Wat gaat de tijd snel. Ik realiseer mij dat we nog maar minder dan een week te gaan hebben. Vandaag staan we op een camping die Mountain View R.V. Park heet. Het adres: 705 West Grand Avenue in Arco, Idaho. Voordat we bij dit dorpje aankwamen reden we door het gehucht Butte met slechts 74 inwoners. Arco daarentegen is veel groter: 974 inwoners. Het adres: Grand Avenue stelt ook niets voor: de camping waar wij staan is zo’n beetje het enigste aan deze Grand Avenue.

De route die wij nu aanhouden is alweer westelijk georienteerd rekening houdend met het feit dat we maandag a.s. de camper weer in Seattle moeten inleveren.

We zijn aangekomen in de volgende staat van Amerika: Idaho. Het deel waar wij vanuit Wyoming doorheen zijn gereden is heel erg dun bevolkt. We moesten vandaag ongeveer drie uur rijden en toen wij eenmaal Jackson Hole (9700 inwoners) hadden verlaten zijn we werkelijk geen dorp of stad meer tegen gekomen. De route was een echte Amerikaanse zoals we die kennen van films of televisieseries. Lange uitgestrekte, saaie en recht-toe-recht-aan wegen. Het laatste stuk weg richting Arco was ongeveer 60 mijl lang. Een tweebaans weg met misschien een flauwe bocht erin; voor de rest was deze weg vooral recht en lang!

Onze rit begon vanochtend gelijk best spannend. Vanuit Jackson Hole leidde de routeplanner (lees: Edith!) ons over een super stijle bergpas. In eerste instantie hadden we nog niets in de gaten. Een weg zoals we die gewend waren. Vanaf highway 191 draaiden we de 22 op totdat we allerlei waarschuwingsborden zagen over vrachtauto’s die hier niet mochten rijden. Nu rijden wij niet in een vrachtauto en zaten wij nog ruim onder het toelaatbare gewicht wat op deze weg mocht rijden maar toch. In no-time klommen we naar een hoogte van ruim 2.600 meter. Op zich niet zo hoog, het zat hem vooral in het stijgingspercentage van de weg. Ruim 10%. Ik moest met de camper terugschakelen naar de tweede bergversnelling om er nog een beetje vaart in te houden. We hebben het gered ;-)

Hierna ging het eigenlijk alleen nog maar naar bergafwaarts. Al snel lieten we de staat Wyoming achter ons en reden de staat Idaho in. We dachten dat Wyoming de ‘graanschuur’ van de VS was maar Idaho overtreft dat. We hebben werkelijk 10-tallen mijlen alleen maar langs velden gereden waar graan wordt verbouwd. Je merkt dat het klimaat hier zachter is dan in Wyoming omdat op veel plaatsen al geoogst werd. Alles is groter hier in de VS: de velden worden besproeid met enorme sproei-installaties. Dit zijn een soort langwerpige, horizontale frames met om de ca. 50 meter een groot wiel waarop deze frames rusten. Vervolgens zitten er tot 12 van dit soort frames aan elkaar vast. Aan deze frames zitten sproeikoppen gemonteerd waaruit het water komt. Volgens mij bewegen deze sproei-installaties zich volledig geautomatiseerd over de velden. Heel interessant om te zien. De machines waarmee het graan geoogst werd zijn nog imposanter, laat staan de vrachtauto’s waar het graan in wordt afgevoerd.

Na Idaho Falls (een middelgrote stad) draaien we highway 20 op en dit is de weg waar ik het in het begin over had: lang, recht en saai.

Wat wel interessant was is dat in het gebied rondom deze highway het Idaho National Engineering and Environmental Lab. is gehuisvest. Een zeer groot, nationaal onderzoeksinstituut wat zich o.a. bezighoudt met onderzoek naar kernenergie. Het hele complex is 2.310 km2 groot waar ruim 4.000 mensen werken. Hier zijn bijv. de eerste kernreactoren ontwikkelt en ook de reactoren die gebruikt worden in onderzeeers. In dit gebied is de hoogste concentratie kernreactoren ter wereld te vinden. Morgen bezoeken we het National Monument Craters of the Moon, dit monument ligt aan de zuidwestelijke grens van dit onderzoeksinstituut. Toen we over highway 20 langs deze faciliteit reden hadden we al de indruk dat dit een bijzondere locatie was.

Verder hebben we vandaag een rustdag ingelast. We hebben tot half 8 (!!) uitgeslapen en hebben besloten om in een ruk door te rijden naar ons overnachtingsadres. Zoals gezegd een camping in het gehucht Arco. Een mooie rustige camping in de middle of nowhere! Vanmiddag doen we helemaal niets. Via internet radio heb ik naar het voetbal geluisterd (Nicosia - Ajax). De kinderen konden via een goede wifi verbinding naar hartelust internetten en Edith las een boek. 

Naast ons kwam een wat ouder Amerikaans echtpaar staan met een a-typische caravan (dus gewoon een hele kleine). Alleraardigste mensen die een roadtrip door de VS maken waar ze ruim drie maanden de tijd voor nemen. Twee jaar geleden hebben ze een fietstocht gereden door Nederland van noord naar zuid. Leuk om hier even met die mensen over te praten.

Tot slot: ik realiseerde mij dat we nog maar minder dan een week te gaan hebben, de tijd gaat snel. Ik ga de VS steeds leuker vinden. Dit is natuurlijk vooral gebaseerd op de natuur en de omgeving waar wij telkens verblijven. Het blijft natuurlijk verder een ‘apart’ land waar allerlei zaken nog steeds niet goed geregeld zijn zoals healthcare, inkomensverdeling en discriminatie. In de grote steden is het natuurlijk heel anders dan in de natuur waar wij nu alleen maar zitten. De mensen met wie wij in contact komen zijn echter alleraardigst en gaan graag een gesprekje aan. Zojuist het oudere echtpaar wat twee jaar geleden in Nederland is geweest en gisterenavond een man met zijn zoon (met Down syndroom) die zomaar een gesprek met mij en Marijn aan ging. Dit maakt dat wij ons, tot op heden, geen enkel moment onveilig o.i.d. hebben gevoeld. 

Morgen bezoeken we “Craters of the Moon”  National Monument & Preserve. Een gebied wat getypeerd wordt door lavastromen van recente vulkaanuitbarstingen. Morgen meer daarover.

Vanavond gaan we hier op de camping spareribs eten; deze schijnen “wereldberoemd” te zijn. Ook daarover meer in de volgende blog.