Maine
Door Agaath en Bram Wolthoorn - 19-10-2010 03:53 Boston was al een stuk schoner en netter dan New York en omgeving, maar Maine spant tot op heden de kroon. Een keurig aangeharkte staat. Brede wegen met een parkachtige berm. En veel bos, heel veel bos. Nu, in oktober, staat het blad in vuur en vlam. Er moeten veel metaalsporen in de bodem zitten, want het zijn over het algemeen dezelfde bomen en heesters als die in onze Nederlandse klei, maar hier in Maine krijgen ze kleuren die in NL ondenkbaar zijn. OK, van de Liquidambar mag je een fel blozend uiterlijk in de herfst verwachten, maar van hazelaars en berken? Ook de Viburnum wordt hier dieprood.Het is prachtig weer, maar koud: zo rond de vijf graden. De eerste sneeuwschuivers (!) zijn al gesignaleerd. Ook zag ik al een sneeuwscooter.
Vandaag vijfhonderd kilometer gereden. Zodra we van de snelweg waren, keken we onze ogen uit. Het landschap is zó erg anders dan wat we gewend zijn in NL en Frankrijk. Overal zijn er mooie, witte, houten kerkjes, fraai aangelegde tuinen afgewisseld met vervallen huizen, rommelhoekjes en half lege bedrijfsgebouwen.
Vandaag in het restaurant van het hotel (morgen foto!) gegeten. Pietsje te duur voor de kwaliteit van het eten. ’t Is dat we zalm besteld hadden en de moot er roze en vissig uitzag, maar smaken naar zalm, ho maar. De zalm was door de kok kunstig verstopt onder een dikke deken van knoflook. Aan mijn geteisterde darmen ontsnapte bij het weggaan een gierende wind. Krullend bladderde de verf van de deur.
Zo’n wind is trouwens niet iets waar je erg druk over moet maken. Zelf deinzen de Amerikanenvoor niets terug. Het is niet ongebruikelijk om een foto te maken van wat de ober (How are you guys?) voor je neerzet. En bij het maken van de foto steek je natuurlijk je tong uit; ook al ben je ruim in de zeventig. Het moest verboden worden. Evenals trouwens dat gepurk met een stokje tussen de tanden. Doe dat in godsnaam in de beslotenheid van een toilet, maar niet in het blikveld van anderen, die – zoals ik – walgend de blik afwenden.
Gisteren vergeten het even over de Japanners aan boord van de Whale Watcher te hebben. Waar wij in een walvis een collega-zoogdier herkennen, dat ondanks z’n grote voorkomen een hoog knuffelgehalte heeft, zien de Japanners vooral een gigantische Sushi. Bij het zien van de eerste baby-walvis liep het water hen in de mond en ik zag er zelfs een een traan wegpinken toen de twee ton zachtroze walvisvlees de diepte indook.
Foto’s van vandaag op fotonieuws.