On the road

Door Agaath en Bram Wolthoorn - 29-10-2010 04:42

Gettysburg heeft het oorlogsverleden volledig vercommercialiseerd. Maar dat geldt niet voor het ereveld van de gevallenen en het slagveld zelf. We waren vroeg en de enige bezoekers. Prachtige oude begraafplaats. Barokke aankleding, behalve de gedeeltes WOI, WOII en Korea. Die hebben dezelfde strakke uitvoering als de erevelden in Europa.

Het slagveld ligt ernaast en daar staan kanonnen en beelden van de generaals en hun luitenants.
Indrukwekkend en – zoals steeds met historische plaatsen – perfect onderhouden.

De rit van Gettysburg via Washington verliep vlot. We hadden deze keer gekozen voor de snelste route, zodat we nog tijd zouden hebben voor Williamsburg. Dat betekende een saaie route over de Interstates. Het gaat allemaal wat traag omdat de maximum snelheid 104 km is, maar vaak mag er niet harder dan 90 km gereden worden: ‘safety reasons’. Meestal zijn wij de enigen die zich aan de snelheidslimiet houden.

Het passeren van Washington was weer enerverend met het voortdurend in- en uitvoegen op tienbaans-wegen.

Ons hotel – voldoende kwaliteit – ligt tegen het historische centrum van Williamsburg. We hebben de paar straten die het centrum vormden, lopend verkend. Daarbij stuitten we nog op een ‘home coming’. De eerstejaars studenten College of Universiteit komen voor Haloween weer thuis en worden feestelijk onthaald door hun oude school. Dat betekent een politieauto met zwaailicht en sirene, een schoolorkest, dan de eerstejaars, nog een orkest en weer een politieauto. Het zag er feestelijk uit, ook omdat het vandaag echt warm was, hoogzomer zelfs.

Vanavond in het centrum gegeten. Naast ons zat een echtpaar en Le Petit Prince. Het mannetje zal een jaar of acht geweest zijn en had van zijn servet een ‘spud’ - wat dat ook moge zijn - gemaakt. Daarmee ging hij zijn moeder vernietigen, zo meldde hij, waarbij hij met het omgebouwde servet obscene gebaren maakte.

Moeder reageerde niet en vader was teveel verdiept in zijn voorgerecht. Het kereltje kreeg z’n kindermaaltijd, maar daar had hij geen belangstelling voor. Hij had net de lettertjes op de achterkant van de Heinz tomatenketchup ontdekt, en die bestudeerde hij vol overgave. Zijn moeder prakte de kunstig vormgegeven hamburger tot bruine brokjes en voerde dat het mannetje.

Vader at onverstoord door, moe nam af en toe een hap en voerde de koter. Pa greep pas in toen zoonlief de sierlatten aan de wand probeerde te beklimmen. Hij greep z’n zoon bij de arm, die onmiddellijk ‘stop’ gilde, alsof z’n vader hem onzedelijk betastte.

Arm gezin: gevangen in de Amerikaanse kindcultus en neo-Victoriaanse preutsheid lijkt een normale opvoeding haast niet meer mogelijk.
Je kunt alleen reageren op dit bericht als je bent ingelogd.
Voorpret-alarm! Reizigers vertellen reizigers, campers (truck-camper & C-25) & presentaties
Kom 23 of 24 maart naar de Reizigersbeurs
Kom naar een infodag met special guests, zoals Travel Texas en indianen.
Meld je gratis aan