USA 2008 Camper vanaf Fabriek6 (Rocky Mountain NP en Denver)
Door Familie Mochel - 06-08-2008 09:1218 april,
11de etappe Estes Park-Rocky Mountain National
Park-Estes Park
We zijn weer
vroeg wakker. Na het ontbijt (en de afwas uiteraard) gaan we direct
op pad. We koppelen water, stroom, afvoer en kabel TV af en leggen
alle snoeren, kabels en slangen in de camper.
Dan start ik
de V-10. Op mijn verzoek maakt Marion daar een geluidsopname van.
Prachtig geluid hebben die Yankee machines.
Ik ben in
1980 ook in de states geweest en toen hadden mijn vrienden en ik de
beschikking over een V-8. Een Dodge.
Iedere
ochtend als die machine gestart werd, stond ik buiten te kwijlen.
Het geluid wat uit de pijp kwam, die net zo dik als de afvoer was,
bezorgde mij iedere keer weer de rillingen.
Alsof je
iedere zuiger afzonderlijk een slag kon horen maken.
“Bèp-Bèp-
Bèp-Bèp- Bèp-Bèp- Bèp-Bèp”, klonk het dan
stationair.
Eind van de
camping rechts en dan bij het verkeerslicht voor de Pizza Hut
links. En na enkele mijlen, Rocky Mountain National
Park.
Voor en
achter de ingang, die wij uiteraard dankzij de annual pass gratis
kunnen passeren, zie je wild.
Als je elk
dier op de foto zou willen zetten, dan doe je een week over een
mijl.
Bij de
ingangskassa licht de dienstdoende ranger ons in over het gesloten
zijn van de parkweg naar Grand Lake.
En eerlijk
gezegd, gezien onze ervaringen in Yellowstone en de hopen sneeuw
onderweg van Lovable naar Estes Park, zijn we niet verbaasd. En dus
ook niet zo teleurgesteld.
Enkele
mijlen achter de ingang een splitsing. Rechtdoor de weg naar Grand
Lake, “Road Closed”, en dus gaan we links. Naar Bear
Lake.
Links en
rechts van ons, in het prairie-achtige gras, onnoemelijk veel wild.
Alles hert achtigen.
Da’s puur
genieten. Maar met het rijzen van de hoogtes, slinken evenredig de
aantallen wild.
Een sterk
stijgende, brede tweebaans weg brengt ons naar Bear Lake dat op
ruim 9600 voet boven n.a.p. ligt.
Als je in
Europa boven de 3000 meter komt, mag je blij zijn dat je geen
bergbeklimmers gereedschap nodig hebt.
We zetten de
camping op de parking, waar de sneeuw op veel plaatsen meer dan een
meter hoog ligt.
Nadat we
onze bergschoenen hebben aangetrokken, gaan we op pad.
Eerst
klimmen we over de ruim 2 meter hoge sneeuwhoop, bij de beginborden
van de trail.
En dan gaan
we niet eerst naar Bear Lake, wat op nauwelijks 90 meter lopen
ligt.
We wenden
onze schreden richting Alberta Falls.
Dat blijkt
één mijl door de sneeuw baggeren, bergop, berg af.
Heen en
terug bijna 4 mijl (7km), want we lopen ook nog even langs een
uitzichtpunt.
Hoe dichter
we de waterval naderen, hoe hoger we geraken en hoe hoger de sneeuw
ligt. Dat lijdt zo nu en dan tot rare perspectieven.
Bij een
bruggetje over een snelstromend riviertje, lijkt een railing op
enkelhoogte te zijn aangebracht. Te stom voor woorden, vind
ik.
Tot ik langs
het zich op de brug bevindende sneeuwdek omlaag kijk en ruim
anderhalve meter lager de vloer van de brug ontwaar.
Ik realiseer
me dat als ik met mijn ruim 105Kg in de sneeuwhoop op de brug
wegzak, wat niet bepaald ondenkbaar is, dat ik tot mijn navel in de
sneeuw kom te staan.
En dus loop
ik snel, maar beducht op glijpartijen, van het bruggetje
af.
Verderop
komen we bij een canyon, die zo diep is dat de op de bodem
stromende rivier niet te zien is.
We sjokken
verder.
Nog een paar
100 voet, tot Alberta Fall, die door het ruisen van de bomen en de
rondvliegende sneeuw, (nog) niet te horen is.
Echter zodra
we er voor staan, weten we waarom zij niet te horen
was.
Alberta Fall
blijkt bevroren en helemaal ondergesneeuwd.
Dus daarom
was die rivier in de canyon van zo even ook niet te
zien.
Althans niet
stromend. Als de waterval die hem voedt al bevroren is, dan is de
rivier zelf dat uiteraard ook.
En als er
daarna sneeuw op valt, dan is hij mooi onzichtbaar.
Teleurgesteld keren we terug
op onze schreden. Via de eerder gememoreerde omweg, komen we na een
uur, uitgeput, terug bij de camper.
De
bergschoenen gaan uit en de verwarming aan. Tegelijkertijd zetten
we soep op. En we smeren broodjes. Zouden hier ook wolven zitten?
Neuh, daar is het te druk voor.
Na het eten
verlekkeren we ons aan een rode Hummer, die tegenover ons staat. En
aan een gele met veel chroom behangen 4-wiel Ford Edge. Thuis toch
eens kijken wat dat is.
En wat het
moet kosten. (In Nederland blijkt hij verkocht te worden als de
Mazda CX-7 en moet hij ruim € 61.000,- kosten)
Nu wandelen
we wel naar Bear Lake. Negentig meter door de 10-talle centimeters
dikke sneeuw.
Ook het meer
is stijf bevroren.
We zouden
een trail er omheen kunnen lopen, maar gezien de staat van onze
conditie en het feit dat de trail bij vlagen een
stijgingspercentage van 15% kent en omdat ze ruim 3250ft (1
kilometer) lang is, besluiten we dit niet te doen.
We sjokken
en klauteren weer terug naar de camper en rijden via het
indrukwekkende ‘Storm Peak’ uitzichtpunt, naar Sprague
Lake.
Lager qua
n.a.p. en dus ook minder bevroren dan Bear Lake.
Ondanks dat
ook een prachtige omgeving. Met die verwaaiende en besneeuwde
bergmassieven op de achtergrond.
Een
echtpaar, dat net als wij om het meer wandelt, hoort ons dialect en
vermoedt met Duitsers te maken te hebben. Ze spreken ons dan ook in
die taal aan en vertellen, ooit in het verleden, in Duitsland
gewerkt te hebben.
Als ze
uitverteld zijn, zeggen wij dat wij Nederlanders zijn en leggen, na
hun opmerking “Oh, from Holland”, geduldig uit wat het
verschil tussen Nederland en Holland is. Ze knikken
begrijpend.
Terug op de
parking starten we de V-10 en rijden we terug, sterk dalend, naar
die splitsing van hedenmorgen.
Dan gaan we
linksaf, richting Grand Lake.
Ook hier
veel wild, hoofdzakelijk herten. Sommigen met enorme geweien. Zeer
indrukwekkend.