USA 2004 Rondreis(1) New York tot Hollywood
Door Familie Mochel - 05-08-2008 17:0715 juli
2004
Dag
0
Voorbereidingen, en met de trein naar
Hoofddorp.
Half 8. Honden in de Sierra.
Kinderen erbij en op weg naar Spaubeek. Het dierenpension van de
Fa. Merx wordt voor Boris en Boef t/m 13 of 14 augustus het
vakantieverblijf. Ligt aan de vertraging als we terugkomen. Gerry,
het poezenbeest, blijft liever thuis. Oma kijkt daar naar
om.
Na terugkomst, laatste beetjes
koffer inpakken, reisbagage klaarstomen en wachten op Henk. Die
zorgt er voor dat we de Intercity van 15.59 uit Heerlen naar
Schiphol kunnen halen. Klokslag 15.00h dendert de Henktank, een
oorspronkelijk creme kleurige Nissan Vannette, onze oprit op.
Koffers helemaal achterin, Marion en Jan² een rijtje naar voren en
Marjanne voorin naast Henk. De vakantie is begonnen.
In Heerlen hebben we tijd zat.
Dus eerst nog een kopje leut lurken in de restauratie. De laatste
drinkbare volgens Pa, die in 1980, de eerste keer dat hij in de USA
was, niet bijster te spreken was over de kwaliteit van zijn
lijfdrank. Het tweede kopje was destijds altijd gratis en dan nog
was de prijs kwaliteit en kwantiteit verhouding voor Nederlandse
begrippen, ruim onderbemeten.
De intercity vertrekt stipt.
Overstappen in Duivendrecht. Via de intercom worden we gewaarschuwd
voor zakkenrollers en koffer jatters. Alert zijn dus. Ook Jan wordt
alert gehouden. Hij is gebiologeerd door de Arena die vlak achter
het station ligt. Vier minuten om over te stappen. Met de roltrap
naar onder. Als we pas halverwege de roltrap zijn, loopt de
stoptrein naar Schiphol al binnen. Doorlopen is geboden, want we
zijn niet alleen. In de trein, trap op en zitten. Maar een paar
haltes. Amsterdam RAI, Amsterdam Zuid WTC en
dan………..Schiphol.
Eruit. Blijft zo’n rundachtig
wezen op de trap zitten. Te bellen. Marjanne en Jan sjravelen er
met veel moeite langs. Ik blijkt slechter opgevoed. Bezwaren door
en hoofdpijn voor de koe is het resultaat. Ook ma schuifelt
voorzichtig langs de protestante.
In de stationshal borden hotel
shuttles naar buiten volgen. Staat warempel ook een bordje met
NH-hotel Hoofddorp. Laten we daar nu naar toe moeten. FF wachten.
En daar komt een bus met een ster. Thuis hadden we nog gedacht om
naar het hotel te lopen. Dat leek haalbaar. Het bleek echter zeer
onpraktisch. De gratis bus deed er 20 minuten over om door een
wirwar van autowegen en weggetjes, op- en afritten, rotondes en
kruispunten het hotel te bereiken.
In de hotellobby, kijken we waar
de receptie is en we melden ons. De kids kijken mee. We waren
verwacht. Credit Card moet overlegd worden, voor alle zekerheid
voor het hotel. Opdat we niet zonder te betalen zouden vertrekken.
Kamer 2221 & 2223, naast elkaar zei de receptionist. Onwaar, maar
wat geeft het. De kids in de 1ste, ma en pa in de
2de. FF opfrissen en op naar het restaurant.
Honger.
“Wait to be
seated”, staat op een
bordje bij de ingang. We zijn dan wel op weg naar een Engels
sprekend gebied, maar voorlopig toch nog echt in Nederland. Een
Nederlands sprekende dame brengt ons naar onze tafel.
“Mevrouw, ik heb een
probleempje,”zeg ik, “Ik
ben allergisch voor Gluten en Tarwezetmeel”
Enige uitleg haalt een aantal
vraagtekens van het gezicht.
“Wacht, bent u Dhr. Moggel?
Had u niet een glutenvrije maaltijd aangevraagd?”
Leve e-mail. De gérant komt uitleggen
wat er dan voor mij in het vat zit. Klinkt lekker en is het ook.
Carpaccio, Eendenborst filet, Mousse, weggespoeld met witte Alsac,
Courvoisier en koffie. Mondain, decadent, kortom
lekker.
Nog ff geïnformeerd naar het
ontbijt, en ook daar is op de heer Moggel gerekend.
Jan mag nog ff afkikken van z’n
Nickelodeon verslaving. Marjanne gaat douchen en Ma en Pa willen
nog wat door het hotel slenteren, sightseeing. En dan naar bed.
Slapen, want we moeten vroeg op. Moe maar voldaan.
Jezus wat een
cliché.
16 juli
2004
Dag
1
Vliegen naar
NYC en Times Square.
Zes uur. Zowel de wekker, als de
telefoon, als de wekservice van het hotel roepen dat het tijd is om
op te staan. Tja en dat doe je dan ook maar.
Wassen, tandenpoetsen en een
enkeling scheren. En dan naar onderen voor het ontbijt. Noors
buffet systeem. Overdaad schaadt, maar niet altijd. Nu dus
bijvoorbeeld niet. Op een apart bordje, mijn glutenvrije brood. Op
diverse tafels alles wat je zoal kunt ontbijten. Warm en koud.
Pakken en eten tot je ploft. Geplande incheck tijd 8.00h. Gepland
vertrek 11.00h. Dus god weet wanneer en vooral wat we de rest van
de dag te eten krijgen.
Onder het eten, 3 smsjes. Twee
van collega’s en 1 van zwager Lambert. Zij allen wensen ons een
prettige reis. Heel lief.
Met een grotere hotel stershuttle
dan gisteren naar Schiphol. Vertrekhal 3. Klere, wat een rij. Moet
dat allemaal met ons mee naar de Big Apple? Nee, goddank niet. Het
hoeft alleen maar met ons in te sjekken. Ongeveer gelijktijdig met
onze vlucht vertrekken er n.l. nog 2 Delta vluchten naar een
bestemming in de states. Cincinatti en Atlanta. Vandaar die rij
dus.
Overal en heel nadrukkelijk
beveiliging, Marechaussee gewapend en Securicor ongewapend. Koffers
persoonlijk afgeven en door naar de douane. Paspoort oké. Direct
daarna, de 1ste visitatie. Piep piep piep zegt het ding.
Mijn riem blijkt de veroorzaker. Verder via het tax free shop
gebeuren. Geen peukje of neutje. Geen behoefte aan. Wel krantje,
boekje, tijdschrift. Dan door naar de gate. Laatste koffie op
Schiphol op een bankje. En verder naar G5. Tweede visitatie. Weer
piep,piep, piep. En weer die riem. Aangekomen bij G5 domme vragen
beantwoorden.
“Heppu alles wat u bij u hep,
selluf gekoch?” “Ja”, terwijl we de meegenomen GSM met tri-band
toch echt van Ron geleend hadden.
“Heppu uw begasjie wel us
onbeheerd gelatuh?” Ontkennend.
Hoezo, Limburgers krijgen in de
Randstad geen werk vanwege hun accent. Oh ja, deze was ook
leuk.
“Heef u iemand gefraag om iets
foor um meej te nemuh?”
Boarding pass klaar. Zone 1 kan
boarden. Huh? Hoe werkt dat? Samen naar de balie.
“You have zone
8!” Hoe weet ze
dat? Het blijkt op de boarding pass te staan. FF wachten dus.
Boarding gaat ras. We zijn aan de beurt. Marjanne en Jan betreden
voor het eerst zo’n sigaar. Ma heeft al één keer eerder gevlogen.
En ik, weliswaar heel lang geleden, meer dan eens. Ook al twee maal
over de plas.
Een Boeing 767-300. Zeven
zitplaatsen naast elkaar, met twee gangpaden er tussen.
Twee-Drie-twee, van raam naar raam. Marjanne, Jan, en daarachter
Marion, Jan sr. Van L>R.
Onze New York shuttle taxiet naar
de startbaan en gaat er als een speer vandoor, alvorens het
luchtruim te kiezen. Gestaag klimt de Boeing naar 36000ft, zo’n 12
km. Kruishoogte.
Op het scherm wordt onze route
geprojecteerd. Over de Noordzee naar Engeland. Dan over de Ierse
Zee naar Ierland. Dan de Atlantische Oceaan over. Noordelijk van
Halifax (Canada) zullen we het Amerikaanse continent binnen
vliegen. Snelheid 512mph, dat is volgens het infobeeld 824km p/u.
Buiten temperatuur -47°C. Vliegduur + 8 uur. Tijdsverschil
met New York 6 uur. Geplande aankomsttijd op JFK 13:10 Eastern
Time.
We komen ook nog over Sept-Ills
(Canada) en Bangor. De laatste blijkt in Maine (USA) te liggen.
Dacht toch echt dat het in Thailand lag.
Diner aan boord. Glutenvrij voor
mij. Met een gesealde tarwebol. Foutje. Niet over
zeuren.
13.12h, 19.12h Nederlandse tijd,
landt Delta-81 op John F Kennedy International Airport,
kort