USA 2004 Rondreis(6) Washington D.C.
Door Familie Mochel - 05-08-2008 19:0210 augustus
2004
dag
26
Vlucht van San
Francisco naar Washington DC (Dullus International
Airport.)
Vier uur dertig. Wekker v.d.
telefoon, wekker v.h. horloge, wekservice. Iedereen wakker. Wassen
en……..toen werd al geklopt. Shuttle was voor 5.10am besteld. En het
was toch echt pas 4.45. Jagen, hurrie snel. En dus vergat Pa z’n
sokken aan te doen. De anti-trombose sok zat wel al aan het
been.
Hierdoor was de shuttle, die nog
maar één andere vliegreiziger hoefde te halen, ruim tijdig op SFO
International. Een binnenlandse vlucht, dus konden we elektronisch
inchecken, om een boarding pass te verkrijgen. Net als de
19e juli, bij de vlucht van JFK naar LA. En net als
toen ging het ook nu weer mis. De kids werden wederom niet herkend
als gereserveerd en aangemeld. Maar weer een Delta knul
aangeklampt. Deze ging met een personal key het systeem in en
vond……….onze kids. Ze werden bevestigd, met de juiste
hoeveelheid bagage en wederom net als op JFK, werden hun namen
binnen de minuut na aanmelding afgeroepen. Om hun bagage in te
checken.
Ondanks het vroege uur, was het
al een drukte van belang. Ook nu weer werden we tot op het hemd
uitgekleed, letterlijk, voor security check. Pa werd verzocht z’n
schoenen uit te doen, waarmee hij fysieke problemen had. Hij legde
z’n probleem uit en direct snelde een agent met een stoel toe. Ook
mocht ma terugkomen, teneinde Pa te helpen. Bij de handbagage werd
pa weer staande gehouden. Volgens een beambte zat er ’n verdacht
metalen object in z’n pungel. Ja hoor, munten, veel munten.
Maar dat bleek het niet te zijn. De beambte vroeg of hij de tas
mocht openen. Alvorens hij dat deed, moest Pa twee stappen
terugzetten. Letterlijk dus. Pas hierna werd de tas geopend. Drie
andere beambten hielden zich (wijselijk?) op de achtergrond.
Gloeiende, gloeiende, gloeiende g***********e. De waterpomptang die
pa voor $3,95 in Sun City (Ca.) had gekocht, teneinde de lekkende
waterslang van de camper beter vast te kunnen zetten. Vergeten in
het koffer te duwen. Pa kreeg 3 keuze mogelijkheden:
1.
Tang achterlaten.
2.
Tang laten opsturen naar huis, op
eigen kosten uiteraard.
3.
Koffer terug laten halen en tang
alsnog inpakken. Kans dat koffer dan ongelijktijdig met ons,
misschien wel niet eens in dezelfde week, in DC zouden
arriveren? Groot. Dreigement? Nee hoor, alleen maar
realistisch.
Veul sjpass met de tang
dus.
In een hoek zit een kind te
huilen. Impact van de controle? Zolang als mongooltjes zonder het
syndroom van down, menen hun verdwaasde wensen,
geloofsovertuigingen en ideeën met 9/11 methodes kracht bij te
moeten zetten en daar ook nog sympathisanten voor vinden, blijven
ze helaas wel nodig.
Handelend uit geloofsovertuiging?
Aan me hoela, fundamentalisme, oorlogszucht, moordzucht. De meeste
zijn te stom om zich met een overtuiging bezig te kunnen houden en
dat maakt ze dubbel zo gevaarlijk. Deze dwazen zijn geen haar beter
dan kruisridders. Geloof is alleen een dekmantel. Het zijn gewoon
misdadigers, laf tot op het bot. Zonder zelfrespect, gevoel voor
eigenwaarde, zelfbeheersing en ruggengraat. Dit soort nazi-achtige
nalopers, toen van een snor, nu van een baard, zijn sufgerukt en
sufgesnoven.
Eenmaal door de controle richting
gate C40 Zone 8, waar de Boeing 757 van Delta op ons stond te
wachten. Eerst koffie. En sandwiches voor de rest. Bij Starbucks.
Pa morst zwarte koffie op een wit T-shirt. Helaas, verschoning zit
in de buik van de 757. Of is daar naar toe onderweg. Hoe dan ook,
onbereikbaar dus.
Vier uur later. Cincinatti/
Northern Kentucky International Airport (afgekort CVG) gelegen in
Ohio.
De thuisbasis van Delta
Airlines.
De 757 uit en naar gate C11. In
het vliegtuig had een stewardess alle overstap richtingen opgesomd.
En daar zat DC/Dullus ook bij. Toch hadden we nog een vraag.
Moeten we ook nog naar Bagage claim?
Nee blijkt. We stappen alleen
over en dan stappen onze koffers mee over.
Door een raam zagen we een kar
met onze koffers passeren. Die lagen losser, dan zand op een Sahara
zandduin. En dat karretje maakte akelig scherpe bochtjes. Op weg
naar gate C11, eerst links, toen rechts, trap op, trap af, haaks
bochtje om. Buiten een deur stond een apart gevormde loei grote
bus. Binnen hing een bordje met de mededeling dat iedereen die naar
gate C1 t/m C59 wilde, hier moest instappen. Dus wij ook. We
mochten de hele reis staan. Tot aan het C-gebouw en dat was een
flink stuk. Hier mochten we de bus weer uit. Diverse bordjes, naar
diverse C-richtingen. Waaronder C1 t/m C19. Op de splitsing ging pa
eerst poepen. Gelukkig maar, bleek later. Gate C11, zone 2 en zone
1&2 mochten gelijktijdig instappen. Niks geen slurf. Door een
deur het platform op en daar stond een Canadian Regional Jet 700
van de Canadese vliegtuigbouwer Bombardier, met een smal trapje
ernaast. Om in te stappen. Veertig man gaan erin en zitten dan als
pasta in de tube.
Geen koptelefoon plug, geen TV
scherm. Kleine stoelen. Op het schematische tijdstip verlaat het
peukje de Gate. Peukje? Ja. Vergeleken met een 757, die ik eerder
met een sigaar vergeleek, was dit ding maar een peukje. En dan nog
helemaal opgerookt ook.
Buiten bereik van de Gate taxiet
het toestel gezwind naar de startbaan en stopt.
Zonder welke mededeling dan ook,
blijft het daarna minstens 10 minuten stilstaan. Onheilspellend.
Dan zwelt het motoren geluid aan en……..taxiet het toestel weer
terug naar de Gate. De captain meldt dat vertrek is uitgesteld met
+ 1 uur i.v.m. de weersomstandigheden in DC. Thunderstorm.
Dat beloofde wat voor de landing, dadelijk met dit gemotoriseerde
vliegende sigaretten peukje. Uitstappen bij de Gate, koffers ook
weer eruit. Wij naar de vertrekruimte bij C11. Marjanne en Jan gaan
ff vragen. Thunderstorms in DC, toch echt. Jan wordt nerveus. De
rest gaat puzzelen, lezen, tijd doden.
En weer werden we
afgeroepen.
“Boarding pass
please.”
Suffie, die hebben we toch allang
afgegeven. Toen we de 1ste keer moesten
boarden.
De 1ste keer
boarden? Ze wist van niks.
Gelukkig wist een andere ground steward er wel van en konden we
door lopen naar de Bombardier. Weer het smalle trapje op. Achterin,
voorlaatste en voor-voorlaatste rij. Hoed, vest en filmtas in het
handbagageluik. Jammer, geen beelden dus van deze uitzonderlijke
vlucht. En weer taxiede de Bombardier naar de startbaan. Dit keer
geen stop, maar een directe acceleratie. Als een 1000cc jap en met
een hupje omhoog.
Logisch dat zo’n dwerg meer last
heeft van turbulentie dan een grote kist. Een vlucht van 56
minuten, met veel vibratie. Maar ook met een uiterst zachte landing
in DC.
Buiten op Dullus Arrivels, de
borden “Bagage Claim & Main Entrance” gevolgd. Rechtdoor, rechtsaf,
linksaf, trap af, roltrap af, roltrap op. Dan een LCD scherm met de
volgende mededeling: “Shuttle for
Main Entrance leaves within 1:56 and counting” Welke
shuttle, de Space Shuttle? Zitten we dan toch niet in DC? FF
voorbij aan het bordje een soort over-sized sta-caravan. Of een
bus, wat je wilt. Zonder kop en zonder kont. Maar met een lift
systeem. Iedereen binnen? Deuren dicht en zakken maar. Daarna
(piep-piep-piep) zachtjes achteruit. Daarna en sneller vooruit. Bij
een soort kade muur gestopt en weer omhoog gelift. Uitstappen en
bordjes Main Entrance, nu vergezeld met bordjes “SuperShuttle”
volgen. Koffers claimen en naar SuperShuttle
balie.
Een vriendelijke juf schreef ons
voor $49,-in voor de shuttle naar het Best Western in I-street.
Nummer 396 kregen we toebedeeld.
Buiten de aankomsthal naar
rechts. Daar stonden enkele tientallen blauwe shuttles. Ons nummer
stond bijna als la