USA 2004 Rondreis(6) Washington D.C.

Door Familie Mochel - 05-08-2008 19:02
10 augustus 2004
dag 26
Vlucht van San Francisco naar Washington DC (Dullus International Airport.)
 
Vier uur dertig. Wekker v.d. telefoon, wekker v.h. horloge, wekservice. Iedereen wakker. Wassen en……..toen werd al geklopt. Shuttle was voor 5.10am besteld. En het was toch echt pas 4.45. Jagen, hurrie snel. En dus vergat Pa z’n sokken aan te doen. De anti-trombose sok zat wel al aan het been.
 
Hierdoor was de shuttle, die nog maar één andere vliegreiziger hoefde te halen, ruim tijdig op SFO International. Een binnenlandse vlucht, dus konden we elektronisch inchecken, om een boarding pass te verkrijgen. Net als de 19e juli, bij de vlucht van JFK naar LA. En net als toen ging het ook nu weer mis. De kids werden wederom niet herkend als gereserveerd en aangemeld. Maar weer een Delta knul aangeklampt. Deze ging met een personal key het systeem in en vond……….onze kids. Ze werden bevestigd, met de juiste hoeveelheid bagage en wederom net als op JFK, werden hun namen binnen de minuut na aanmelding afgeroepen. Om hun bagage in te checken.
 
Ondanks het vroege uur, was het al een drukte van belang. Ook nu weer werden we tot op het hemd uitgekleed, letterlijk, voor security check. Pa werd verzocht z’n schoenen uit te doen, waarmee hij fysieke problemen had. Hij legde z’n probleem uit en direct snelde een agent met een stoel toe. Ook mocht ma terugkomen, teneinde Pa te helpen. Bij de handbagage werd pa weer staande gehouden. Volgens een beambte zat er ’n verdacht metalen object in z’n pungel. Ja hoor, munten, veel munten. Maar dat bleek het niet te zijn. De beambte vroeg of hij de tas mocht openen. Alvorens hij dat deed, moest Pa twee stappen terugzetten. Letterlijk dus. Pas hierna werd de tas geopend. Drie andere beambten hielden zich (wijselijk?) op de achtergrond. Gloeiende, gloeiende, gloeiende g***********e. De waterpomptang die pa voor $3,95 in Sun City (Ca.) had gekocht, teneinde de lekkende waterslang van de camper beter vast te kunnen zetten. Vergeten in het koffer te duwen. Pa kreeg 3 keuze mogelijkheden:
1.        Tang achterlaten.
2.        Tang laten opsturen naar huis, op eigen kosten uiteraard.
3.        Koffer terug laten halen en tang alsnog inpakken. Kans dat koffer dan ongelijktijdig met ons, misschien wel niet eens in dezelfde week, in DC zouden arriveren? Groot. Dreigement? Nee hoor, alleen maar realistisch.
 
Veul sjpass met de tang dus.
In een hoek zit een kind te huilen. Impact van de controle? Zolang als mongooltjes zonder het syndroom van down, menen hun verdwaasde wensen, geloofsovertuigingen en ideeën met 9/11 methodes kracht bij te moeten zetten en daar ook nog sympathisanten voor vinden, blijven ze helaas wel nodig.
Handelend uit geloofsovertuiging? Aan me hoela, fundamentalisme, oorlogszucht, moordzucht. De meeste zijn te stom om zich met een overtuiging bezig te kunnen houden en dat maakt ze dubbel zo gevaarlijk. Deze dwazen zijn geen haar beter dan kruisridders. Geloof is alleen een dekmantel. Het zijn gewoon misdadigers, laf tot op het bot. Zonder zelfrespect, gevoel voor eigenwaarde, zelfbeheersing en ruggengraat. Dit soort nazi-achtige nalopers, toen van een snor, nu van een baard, zijn sufgerukt en sufgesnoven.
 
Eenmaal door de controle richting gate C40 Zone 8, waar de Boeing 757 van Delta op ons stond te wachten. Eerst koffie. En sandwiches voor de rest. Bij Starbucks. Pa morst zwarte koffie op een wit T-shirt. Helaas, verschoning zit in de buik van de 757. Of is daar naar toe onderweg. Hoe dan ook, onbereikbaar dus.
Vier uur later. Cincinatti/ Northern Kentucky International Airport (afgekort CVG) gelegen in Ohio.
De thuisbasis van Delta Airlines.
De 757 uit en naar gate C11. In het vliegtuig had een stewardess alle overstap richtingen opgesomd. En daar zat DC/Dullus ook bij. Toch hadden we nog een vraag. Moeten we ook nog naar Bagage claim?
Nee blijkt. We stappen alleen over en dan stappen onze koffers mee over.
Door een raam zagen we een kar met onze koffers passeren. Die lagen losser, dan zand op een Sahara zandduin. En dat karretje maakte akelig scherpe bochtjes. Op weg naar gate C11, eerst links, toen rechts, trap op, trap af, haaks bochtje om. Buiten een deur stond een apart gevormde loei grote bus. Binnen hing een bordje met de mededeling dat iedereen die naar gate C1 t/m C59 wilde, hier moest instappen. Dus wij ook. We mochten de hele reis staan. Tot aan het C-gebouw en dat was een flink stuk. Hier mochten we de bus weer uit. Diverse bordjes, naar diverse C-richtingen. Waaronder C1 t/m C19. Op de splitsing ging pa eerst poepen. Gelukkig maar, bleek later. Gate C11, zone 2 en zone 1&2 mochten gelijktijdig instappen. Niks geen slurf. Door een deur het platform op en daar stond een Canadian Regional Jet 700 van de Canadese vliegtuigbouwer Bombardier, met een smal trapje ernaast. Om in te stappen. Veertig man gaan erin en zitten dan als pasta in de tube.
Geen koptelefoon plug, geen TV scherm. Kleine stoelen. Op het schematische tijdstip verlaat het peukje de Gate. Peukje? Ja. Vergeleken met een 757, die ik eerder met een sigaar vergeleek, was dit ding maar een peukje. En dan nog helemaal opgerookt ook.
Buiten bereik van de Gate taxiet het toestel gezwind naar de startbaan en stopt.
Zonder welke mededeling dan ook, blijft het daarna minstens 10 minuten stilstaan. Onheilspellend. Dan zwelt het motoren geluid aan en……..taxiet het toestel weer terug naar de Gate. De captain meldt dat vertrek is uitgesteld met + 1 uur i.v.m. de weersomstandigheden in DC. Thunderstorm. Dat beloofde wat voor de landing, dadelijk met dit gemotoriseerde vliegende sigaretten peukje. Uitstappen bij de Gate, koffers ook weer eruit. Wij naar de vertrekruimte bij C11. Marjanne en Jan gaan ff vragen. Thunderstorms in DC, toch echt. Jan wordt nerveus. De rest gaat puzzelen, lezen, tijd doden.
En weer werden we afgeroepen.
Boarding pass please.”
Suffie, die hebben we toch allang afgegeven. Toen we de 1ste keer moesten boarden.
De 1ste keer boarden? Ze wist van niks. Gelukkig wist een andere ground steward er wel van en konden we door lopen naar de Bombardier. Weer het smalle trapje op. Achterin, voorlaatste en voor-voorlaatste rij. Hoed, vest en filmtas in het handbagageluik. Jammer, geen beelden dus van deze uitzonderlijke vlucht. En weer taxiede de Bombardier naar de startbaan. Dit keer geen stop, maar een directe acceleratie. Als een 1000cc jap en met een hupje omhoog.
 
Logisch dat zo’n dwerg meer last heeft van turbulentie dan een grote kist. Een vlucht van 56 minuten, met veel vibratie. Maar ook met een uiterst zachte landing in DC.
Buiten op Dullus Arrivels, de borden “Bagage Claim & Main Entrance” gevolgd. Rechtdoor, rechtsaf, linksaf, trap af, roltrap af, roltrap op. Dan een LCD scherm met de volgende mededeling: “Shuttle for Main Entrance leaves within 1:56 and counting” Welke shuttle, de Space Shuttle? Zitten we dan toch niet in DC? FF voorbij aan het bordje een soort over-sized sta-caravan. Of een bus, wat je wilt. Zonder kop en zonder kont. Maar met een lift systeem. Iedereen binnen? Deuren dicht en zakken maar. Daarna (piep-piep-piep) zachtjes achteruit. Daarna en sneller vooruit. Bij een soort kade muur gestopt en weer omhoog gelift. Uitstappen en bordjes Main Entrance, nu vergezeld met bordjes “SuperShuttle” volgen. Koffers claimen en naar SuperShuttle balie. 
Een vriendelijke juf schreef ons voor $49,-in voor de shuttle naar het Best Western in I-street. Nummer 396 kregen we toebedeeld.
 
Buiten de aankomsthal naar rechts. Daar stonden enkele tientallen blauwe shuttles. Ons nummer stond bijna als la
Je kunt alleen reageren op dit bericht als je bent ingelogd.
Voorpret-alarm! Reizigers vertellen reizigers, campers (truck-camper & C-25) & presentaties
Kom 23 of 24 maart naar de Reizigersbeurs
Kom naar een infodag met special guests, zoals Travel Texas en indianen.
Meld je gratis aan