USA 2008 Camper vanaf Fabriek2 (Chicago)
Door Familie Mochel - 05-08-2008 19:246 april: Down Town
Chicago, treinreis naar Elkhart (Indiana) en overnachting aldaar in
het Days Inn motel.
Douchen,
filmcamera testen en dan ontbijten.
In diezelfde
zaal waar we gisteren avond gegeten hebben. Met een andere entree
gerant. Deskundiger, zo blijkt.
Op mijn
vraag uit welke van de 12 bain-marie pannen gevuld met divers
lekkers, die voor de ontbijters gereed staan, ik, mijn dieet in
acht nemend, een keuze kan maken, kan hij mij een zeer
gespecificeerd antwoord geven.
Van rechts
naar links, als je ervoor staat, zijn de 4de en de
6de t/m de 12de voor mij verboden
gebied.
Voorts staat
er links in de hoek ook een Mexicaans ogend kokkie met een
twee-pits, die op verzoek de meest heerlijke omeletjes kan
klaarmaken.
Weliswaar
spreekt de goede man geen woord engels, maar wat maakt het
uit.
De door mij
gekozen ingrediënten, ‘3 eggs my way’, scrambled in dit geval,
tomaten, ui, paprika, champignons, ham en bacon, bedekt met een
laag cheddar, zijn allen gluten vrij. En de bakjes waar de
ingrediënten in zitten hebben elk een eigen lepel of
tang.
Na de hap
van de kok te hebben weggewerkt en weggespoeld met 2 sloten koffie,
besluit ik nog even mijn licht op te steken in de 4 bakken met warm
ontbijt, waar ik volgens de entree gerant ook uit mocht
snoepen.
Ze blijken
respectievelijk Roerei, Bacon, Worstjes en een soort Rösti schijven
te bevatten.
Ik snoep uit
elke bak, en kijk ter bevrediging van de nieuwsgierigheid, snel
even in de z.g.n. verbodenen.
Nummer 4
bevat pannenkoeken en nummer 6 een gebonden saus.
De gerant
wist ogenschijnlijk waar hij het over had.
Nog eens 2
sloten koffie en 2 jus d’orange later moet ik $ 11,00 voor mijn
wagonlading voer neertellen. Geen geld.
We gaan
terug naar de 7de om de bagage bijeen te sprokkelen en
weer terug naar BG om een bonnetje voor de gratis bus naar Midway
te regelen.
Aan de
chauffeur vraag ik of hij ons ook bij het CTA (metro) station van
Midway kan afzetten. En dat kan hij, want het ligt op de weg naar
Midway Airport. Overigens blijkt dat het CTA station ook Midway
heet.
Chicago
Transit Authority, want daar staan de letters CTA kennelijk voor,
zo heet toch ook die 60-er en 70-er jaren rock band?
Dus
daarvandaan die titel die hun mede beroemd maakte. “25 or 6 to
4”.
Vertrektijden hebben hun op
het idee gebracht. Denk ik tenminste.
Een meer dan
aardige CTA medewerkster helpt ons, op verzoek, bij de aanschaf van
onze vervoersbewijzen. Drie enkele reizen naar station Quincy &
Wells in de ‘Loop’, kosten totaal $ 6,00
De rit door
de zuid west suburbs van Chicago duurt een klein half uur en is een
aanrader voor elke toerist in de regio. We passeren stations met
namen als ‘Pulaski’ en ‘Western’. Vooral het binnen rijden van de
‘Loop’ (spreek uit als loehp) is spectaculair.
Net zo
piepend, ratelend en schurend als bij de treinstellen in ‘The
French Connection’ en ‘The Blues Brothers’. En bij vele andere in
Chicago opgenomen speelfilms.
Vanaf Quincy
& Wells, overigens één van de oudste metrostations van Chicago,
blijkt het, via Adams Street, nog iets van 300 meter tot
Union Station. Daar willen we onze bagage zolang in de kluizen
deponeren.
Dit traject
voert ons langs Sears Tower, dus dat scheelt zoeken
dadelijk.
De Lockers
hebben een voor ons heel apart registratie systeem. Met vinger
afdruk. Dat wordt zuinig zijn op je tengels, niet teveel bijten en
zeker niet zeggen “ah wat, ik heb er toch nog 9 over”, want die
zijn namelijk niet geschikt om je koffers weer terug te
krijgen.
Ook het
creditcard betaalsysteem is voor ons tot nu toe uniek. Het
accepteert n.l. niets anders dan Amerikaanse
creditcards.
Dat betekent
dus cash en nog gepast ook. Want hij wisselt ook niet.
We
sprokkelen de $ 4,00 bijeen en dumpen, met behulp van een
toegesnelde, zoals elke van dit soort bediendes, beperkt Engels
sprekende, employee, onze bagage in één van de Jumbo
kluisjes.
En deze was
echt jumbo groot. Alle koffers en tassen, mijn rugzak, alle gele
plastic see buy fly tassen en mijn winterjas, passen er namelijk
gemakkelijk in.
Dan gaan we
op weg naar Sears Tower.
Dank zij
Osama en zijn trawanten, het hoogste gebouw van de Verenigde
Staten. Honderdendrie verdiepingen tot het ‘skydeck’. Zeg maar de
uitkijk. In het totaal blijkt de toren 488 meter hoog.
De ‘south
entrance’ is gesloten. Alles en iedereen moet via de hoofdingang,
de ‘north entrance’ naar binnen.
Sears Tower
is het idee van de heren Sears en Roebuck, eigenaren van het
gelijknamige Amerikaanse handelshuis. Zij wilden alle activiteiten
en dat waren er veel, centraliseren in één gebouw. Dat lukte, maar
helaas bleek de toren niet alleen tot op dat moment het hoogste
bouwwerk van de USA, maar ook te hoog gegrepen voor de
gerenommeerde firma.
Zij moesten
de eer bezitter te zijn van het hoogste gebouw van de Verenigde
Staten al snel afstaan aan de Twin Towers in New York.
En daarna
wachtte ook nog een verhuizing, want om bedrijfseconomische
redenen, moesten zij hun Tower inruilen voor een kleinere, en
financieel meer aangepaste behuizing.
In 2001,
nadat Osama en zijn totaal verdwaasde trawanten hun aversie tegen
de VS en zijn regering op de WTC hadden bot gevierd, kreeg Sears
Tower zijn titel van hoogste toren van de VS weer
terug.
Met de lift
gaan we naar de 2de alwaar een grondige security check
volgt. Dan krijgen we filmische uitleg over het idee achter het
model van en de daadwerkelijke realisatie van de
toren.
Het idee van
het model blijkt een pakje sigaretten, waaruit op verschillende
hoogtes, meerdere sigaretten steken. Ongelooflijk maar
waar.
Dan mogen we
de lift in, die ons in iets meer dan 2 minuten naar de
103de verdieping brengt. Voor $12,95 p.p.
De hele
tocht wordt begeleid door een oubollig tekenfilmpje met twee vogels
in de hoofdrol.
Het uitzicht
vanaf het ‘Skydeck’ is overweldigend. Het is helder tot zeer
helderweer en dus kunnen we kilometers ver kijken. Zowel over het
achterland van de stad als over het Michigan meer. Een stukje water
dat ongeveer net zo groot is als de Benelux. Misschien zelfs
groter. En toch een meer, want