Dag 30 - Naar huis...

De minst leuke dag van de reis is aangebroken. En nu we weten dat we niet met zijn tienen in Amsterdam zullen aankomen wordt het nóg minder leuk. We kozen expres voor onze nationale trots KLM om zo een directe vlucht op de terugweg te hebben en dan krijg je wéér een annulering om je oren... We ontbijten in het restaurant bij het hotel, pakken nog wat laatste spullen in en wegen vervolgens de hele mikmak. Twee koffers te zwaar, twee te licht. Daar heb je geen hogere wiskunde voor nodig en na wat herschikken zitten we alle vier mooi binnen de limiet van 23 kilo. Wat we aan handdoeken meenamen uit Nederland (en bij de laatste camping achterlieten) hebben we opgevuld met al het gekochte bij de outletshopping.

Rond kwart voor elf verzamelt iedereen zich in de lobby en voor de allerlaatste keer klinkt het '17 voor HB' over de walkie-talkies. We rijden richting LAX International Airport over de zelfs op zondagochtend erg drukke wegen van Los Angeles. Ik moet de Ford nog even volgooien en daarna is het einde oefening voor onze luxe huurauto. Het is een komen en gaan van ingeleverde auto's bij Alamo Car Rental Return. Het gaat aan de lopende band door én razendsnel. We hebben nog wat Walmart-dekentjes achterin liggen die we het liefst aan een zwerver willen geven, maar laat die nu net niet voorhanden zijn. De dichtstbijzijnde prullenbak moet ze dan maar in ontvangst nemen.

De camper afstaan deed pijn, maar dit is ook geen leuk moment. Zo'n automaat rijdt toch best lekker, zeker zo'n grote Ford Explorer. Gelukkig is de buschauffeur van de Alamo-shuttle zeer goed geluimd: met zijn raps en hilarische commentaren op een bouwplaats langs de route naar terminal B doet hij het afscheid van onze wheels snel vergeten. Hij zingt, rapt en praat over Snoop Dogg, over Picasso en over van alles en nog wat. Een hele vermakelijke man die zijn niet al te spannende baan op deze manier nog een beetje aantrekkelijk houdt.

We zijn ruim op tijd voor onze vlucht AF0065 naar Aéroport Charles de Gaulle Parijs. Het inklaren van de koffers en de security-checks gaan van een leien dakje en voor we het weten kijken we tegen de neus aan van een Airbus A380 van Air France. Vliegen met een A380, het grootste passagiersvliegtuig ter wereld, dat noemen Dave en ik een pleister op de annuleringswond. Pikken we die toch maar mooi even mee. We zitten allemaal bij elkaar in de buurt in het achterste gedeelte van de begane grond van de Airbus op rijen 48, 49 en 50 (!). Het toestel is zó breed dat er 10 stoelen in 1 rij passen. Omdat wij met zijn vieren in het midden zitten zien we van het buitengebeuren verder geen bal meer, maar de A380 heeft drie buitenboordcamera's die je vanuit je entertainment system kunt kiezen: een in de neus, een in de staart en de laatste kijkt recht naar beneden naar het voorbijglijdend landschap. Zo krijgen we toch wat mee van wat er zich buiten allemaal afspeelt. Het toestel vertrekt met een half uur vertraging, en dat maakt ons een klein beetje nerveus omdat we in Parijs maar een goed uur hebben om uit de 380 klimmen en ons te melden in een andere terminal voor de aansluitende vlucht naar Schiphol.

Met de beenruimte valt het best mee: naar ons idee zelfs iets meer bewegingsmogelijkheden dan in de oorspronkelijke KLM 747 die we zouden vliegen. Maar als je 8 van de 10 vluchturen erop hebt zitten dan doet alles pijn, hoeveel beenruimte je ook hebt. Voeg daar dan ook nog wat turbulentie bij en we komen tot de conclusie dat we wel eens soepeler vluchten hebben meegemaakt. Maar turbulentie kan je Air France niet kwalijk nemen, dus dat zien we door de vingers. Eenmaal taxiënd op de banen van CDG doemen er links en rechts twee hypermoderne blusvoertuigen op. Mét zwaailichten. Even bekruipt ons de angst dat er ergens iets in de fik staat in ons toestel, maar na een paar minuten meert het toestel netjes aan de pier aan en druipt de brandweer af. Loos alarm? Voorzorg? Aangelopen remmen? We zullen het vermoedelijk nooit weten.

We spoeden ons richting terminal 2F maar struikelen dan over een securitycheck die we niet verwachten. Met een fikse rij ervoor. Wanneer we aan een dame melden dat we een aansluitende vlucht moeten halen mogen we de line skippen. Hier is dan dus dat gevreesde afscheid: midden in de rij voor de security scheiden noodgedwongen onze wegen... Een snelle knuffel, een vlugge zwaai en weg zijn we. Na dik vier weken samen reizen (4474 kilometers in de camper, ongeveer 750 kilometer in onze huurauto's) houdt het hier plotseling op. Wij met zijn vieren met voorrang door naar onze vlucht richting Schiphol, de familie Huisman + Stefan in de normale rij omdat ze nog een paar uurtjes mogen stukslaan met wachten in de terminal van Charles de Gaulle op hun latere vlucht...Met dank aan de KLM :(

Als we eenmaal na veel haast- en vliegwerk bij de gate staan blijkt het toestel uiteindelijk drie kwartier vertraagd (natuurlijk, we hadden ook niet anders verwacht) en ook de familie Huisman later op de dag krijgt nog eens anderhalf uur extra vertraging aan de broek. Alsof ze al niet genoeg hebben gewacht. De vlucht naar Schiphol is kort maar bumpy, want de turbulentiegebieden strekken zich zo'n beetje uit over het hele noordwesten van Europa. En dan landen we ook nog eens op de Polderbaan, dat betekent dat je ongeveer net zo lang met het vliegtuig aan het rijden bent over Nederlands grondgebied richting luchthavengebouw als dat je in de lucht vertoeft van Parijs naar Amsterdam. Licht gechargeerd misschien, maar zo voelt het wel.

De bagage is gelukkig compleet en redelijk snel beschikbaar. Pa en ma Schrijvers zijn wederom verrassend van de partij om ons in te halen, net als 2 jaar geleden. Dat is nog eens fijn thuiskomen! Onze auto wordt gebracht door King Parking en na een paar keer misschakelen (tja, vier weken in een automaat, dat gaat ook wennen) rijden we uitgeput richting Brabant. Thuis volgt de grote uitdaging om niet meteen in te storten vanwege die gemiste nacht slaap, maar gewoon de Nederlandse klok te volgen en de dag zo lang mogelijk te rekken. Ik typ dit nu om 21:16, dus dat laatste lukt aardig...

In de loop van de avond vernemen we dat familie Huisman aan het begin van de avond ook voet op Nederlandse bodem heeft gezet en dat ook alle koffers de omleiding via Parijs hebben gevolgd. Op 14 juli begon onze reis, vandaag op 13 augustus komt hij ten einde. Wat hebben we een hoop gezien en beleefd, samen met onze vrienden Dave, Paula, Iris, Merel, Koen én Stefan. Anderhalf jaar voorbereiding kostte het en zo terugkijkend hebben we daarin weinig steken laten vallen. Goede keuzes qua campers, campings, hotels en goede keuzes qua de te rijden route. En wat blijft Amerika toch een fascinerend mooi land. Iets zegt me dat dit niet zeker de laatste keer is geweest...

Bedankt voor je belangstelling! Mocht je vragen hebben over (delen van) de door ons gereden route, de campings of hotels die we boekten, over het reizen met een camper óf over de bezienswaardigheden die we bezochten, laat dan een bericht achter.