Dag 1 - Hoofddorp of Vancouver?

Na anderhalf jaar voorbereiding, voorbespreken en voorpret is het zover. Ons Canada/USA2018-avontuur gaat beginnen! Traditiegetrouw wordt familie Huisman in Vianen opgepikt en rijden we naar Schiphol. In vergelijking met 2016 hebben we een uitbreiding van het gezelschap want Stefan, de vriend van Iris, gaat ons de komende maand vergezellen. De vakantiedrukte op Schiphol is ongekend en we staan in de file richting vertrekhal. Dat doet het ergste vermoeden voor de doorstroming bij de balies en bij security, maar de parkeermeneer neemt snel onze wagens mee en binnen zijn we toch redelijk vlot door de bagage dropoff. Niet nadat Stefan afscheid nam van zijn ouders, want een maand naar de andere kant van de Atlantische Oceaan is natuurlijk niet niks. De dropoff gaat bij KLM tegenwoordig met die nieuwerwetse self-service automaten, maar of dat nu zoveel efficiënter gaat dan vroeger? Ik zie een hoop gehannes om me heen van met name buitenlandse passagiers die hun overbeladen koffers met geen mogelijkheid in dat op een hondenhok lijkende bagage-afgiftepunt krijgen geduwd. Dan moet er weer iemand in een KLM-pakje komen helpen en al met al gaat het volgens mij niet veel rapper dan vroeger. Voor doorgewinterde reizigers als wij - die toch zéér netjes binnen de bagagelimiet blijven - is het echter kinderspel en voor we het weten zijn we met in totaal tien man sterk verlost van onze koffers.

De security check gaat vervolgens helemaal van een leien dakje en na een snelle lunch worden nog wat noodzaklijke reisattributen ingeslagen. Ondertussen kijk ik met een argwanend schuin oog naar de monitors met vluchtinfo. Twee jaar geleden brachten die namelijk steeds meer onheil, voorafgaand aan onze USA2016-reis. Van weinig vertraging naar steeds meer vertraging tot uiteindelijk jammer-maar-helaas-geannuleerd. Van der Valk Hoofddorp is een heerlijk hotel, maar toch niet wat je voor ogen hebt op zo'n dag. Gelukkig staan deze keer alle seinen op groen en wordt de KL0675 naar Edmonton mooi op tijd van de gate weggeduwd.

Twee jaar na de teleurstelling rondom het ouderwetse entertainmentsysteem met een afstandbediening-met-kabel (tijdens de terugvlucht vanuit San Francisco) denken we dat de volledige KLM-vloot nu onderhand toch wel van alle moderne technische gemakken is voorzien. Maar tot onze grote hilariteit worden we geconfronteerd met wederom dat armoedige schermpje en die nog armoediger remote control. Dat kan echt niet meer, KLM... De teleurstelling wordt gelukkig ruimschoots gecompenseerd door de vriendelijke crew en de maaltijden aan boord. Een passagier met een shirt van het Belgisch voetbalelftal loopt wat bedremmeld door het gangpad. Logisch, want België staat op dat moment in Rusland te spelen voor een legendarische derde plek op het WK. En dan hang je zelf ergens tussen Ijsland en Groenland op 10 kilometer hoogte... Ik kan een kleine grinnik niet onderdrukken. Op zo'n moment blijkt het niet-kwalificeren van Nederland niet eens zo heel slecht uit te komen :-) Na een soepele touchdown zetten we voor het eerst voet op Canadese grond.

Anderhalf uur tijd voor de connecting flight naar Vancouver is precies genoeg voor een grondige inspectie van mijn drone bij de security check. Minutieus thuis alles ingepakt, kun je hier de hele santekraam omkeren alleen maar om de - overigens zeer vriendelijke - beambte te kunnen demonstreren dat het ding echt aan kan. Ik had 'm uit opstandigheid het liefst een rondje laten vliegen door de hal, maar dat leek me voor het verdere verloop van de vakantie uiteindelijk toch niet heel handig... Een klein sprintje naar de gate en we kunnen gelijk het toestel in.

De WestJet naar YVR zit voor driekwart vol dus er is ruimte genoeg om lekker breed te zitten en te liggen. De vermoeidheid begint al toe te slaan. We vliegen over de Canadese Rockies met prachtig uitzicht op Banff en Lake Pemberton. Dat wordt ooit hopelijk een volgende bestemming voor een campertrip. De vlucht is extreem punctueel, de trein naar downtown Vancouver ook en rond half zeven rollen we met onze koffers de lobby van Hotel Auberge binnen, op steenworp afstand van Canada Place in het hartje van de stad. Niet toegeven aan de vermoeidheid is het motto, dus lopen we richting Vancouver Harbour. We komen terecht in een Irish pub waar we met de eerste burgers van deze vakantie het officiële startsein geven voor USA2018. Vergezeld overigens van het onvermijdelijke naar chloor smakend water, wat in Canada trouwens een stuk minder naar zwembad smaakt dat in het gemiddelde Amerikaanse etablissement.

Om half tien gaat letterlijk en figuurlijk het licht uit. Morgen gaan we fietsend Vancouver verkennen, maar de voetballiefhebbers moeten om acht uur natuurlijk eerst de WK-finale zien. Hup Kroatië!