Jazz

Page, 14 juli 2016

Voor het eerst sinds deze vakantie biedt het hotel een ontbijt aan alle gasten. We genieten van toast met jam, fruit, scones, ei en drinken. Het is buiten qua temperatuur dragelijk, dus kiezen we ervoor daar gebruik van te maken en het ontbijt buiten op het terras op te eten.

Op het programma staat een bezoek aan Antelope-Canyon. Deze canyon ligt op het terrein van de Navajo-indianen. Het zijn dus mensen van deze stam die het beheer en de bezoeken coördineren. De kloof ligt midden in de woestijn en je kunt er alleen met een 4WD komen. Daarbij is het, vanwege gevaar, verboden om de kloof zonder gids te bezoeken. 

Ons timeslot is 10 uur en onze tourguide is Jazz, een forse kleine Navajo-vrouw. Jazz heeft de wind er goed onder, onze groep van 14 personen weet direct dat zij de baas is en volgen haar instructies direct en correct op. 

De rit naar de kloof duurt ongeveer 10 minuten. De kinderen vinden het prachtig, we worden door het hobbelige zandpad en de pittige rijstijl van Jazz, flink door elkaar geschudt. Het opstuivende rode zand zit vrij snel tussen mijn  tanden, in mijn oren en op vrijwel elke andere onbedekte plek. Wellicht niet de beste dag om mijn nieuwe witte t-shirt aan te doen?

Na deze attractie volgt de volgende, de canyon. We lopen door een smalle spleet een soort grot binnen er betreden direct een hele andere wereld. De kloof bestaat uit zandsteen dat door weer en wind afgeronde vormen heeft gekregen. De wanden zijn ongeveer 10 meter hoog en slechts op enkele plekken is er tussen de wanden voldoende ruimte voor het daglicht. Het is dus een redelijk donkere kloof. Pas vanaf ongeveer 11 uur staat de zon voldoende hoog om precies in de grot te kunnen schijnen.  

Het zandsteen heeft veel verschillende kleuren maar voor amateurs als ik is het vrijwel onmogelijk om dat goed te fotograferen. Maar gelukkig, Jazz is toevallig erg goed in het fotograferen van de canyon. En Jazz kan toevallig met elk type foto-camera en mobiele telefoon uit de voeten. In onze groep zijn 11 mensen met een toestel. Ze stelt elk toestel in op de juiste iso, belichting etc. En desgewenst maakt ze ook de foto's. 

Jazz is erg onder de indruk van de kwaliteit van mijn toestel en neemt haar tijd om alle instellingen handmatig aan te passen aan de kloof. En zowaar, daarna zijn de foto's veel mooier, de kleuren zijn warmer en het licht is beter. De lange sluitertijd die daarbij hoort is lastig, veel foto's zijn door mijn niet zo'n vaste hand, bewogen. Maar er zijn er ook genoeg heel mooi geworden. Voor mij gelijk weer een goede ervaring: hoe leuk zou het zijn als ik makkelijke en beter met mijn camera om kan gaan? Dit najaar maar eens een cursus gaan volgen?

Nog veel belangrijker is dat Jazz met haar humor en doortastendheid  ons en de kinderen een onvergetelijke excursie heeft geboden naar een prachtige canyon. 

Alweer een geweldige en onvergetelijke ervaring in de VS. Hoe lang kan dat eigenlijk doorgaan?