Van Sedona naar de Grand Canyon

Dag 3

Met spijt in ons hart verlaten we Sedona, wat een prachtig gebied. De schoonheid van het gebied en alle mogelijke krachten die deze geeft is voor mij werkelijk voelbaar. Misschien een beetje gek, maar zelfs het toilet en douch gebouwtje stralen rust en vertrouwen uit. De douche bestond uit twee ruimtes met gewoon een gordijntje ertussen. Ik vind dat zo relaxed ipv deuren die op slot gaan, muntjes die je moet kopen, enz... 

Nino las de blog van gisteren ook en zei me vergeten te zijn te vertellen over de krekel en over de paskamers. Bij deze : s Morgens in Phoenix hadden we geen ontbijt in het hotel, dus wij met zijn allen in een taxi gepropt, Madelief bij mij op schoot. Na van het ontbijtje genoten te hebben gingen we nog wat shops in. Nick en Nino besloten allebei een haltertop te passen. Echter bij de paskamers aangekomen kregen we die met geen mogelijkheid open. De pasjuffrouw kwam er daarop aan, die had de sleutel van de paskamer, ze schreef op de spiegel de namen van onze mannen en het aantal stuks er mee gingen. Nick was gewoon Nick en Nino werd Neil......weer erg om moeten lachen. Valt niet mee ons goed verstaanbaar te maken.

De krekel: in het hippierestaurantje landde er een enorme krekel op onze tafel, op hetzelfde moment kwamen de serveersters met ons eten. Wij zaten dat beest gefascineerd te bekijken en Char en Nino namen foto s van het beestje. De serveerster deed daarna haar best om hem van de tafel af te krijgen met de woorden : come on big boy, no pasta for you, en op dat moment sprong Japie de krekel op haar jurk. En toen vond ze het niet meer zo leuk en de oooootjes een oetjes, vlogen in de rondte. Wij konden niet meer van het lachen, juist ook omdat we zelf niet de pineut waren met dat beest in ons eigen nek. Is toch geinig....

Nu onderweg naar de Grand Canyon, camp northside. Onderweg lekker tijd voor dit en genietend van het Nevaja gebied, waar de indianen niet meer allemaal in tenten wonen maar afgeragde caravans en blokhutjes. Ze zullen r misschien zelf wel blij mee zijn, maar mij stemt t niet zo vrolijk wetend dat deze oorspronkelijke bevolking nu opgesloten zit in een reservaat......

Het bleek een eind rijden te zijn en we maakten meerdere stops. De uitzichten zijn steeds amazing. Zo stopten we ook bij een brug die de overgang vormt tussen het nevadagebied en de staat. We keken vanaf een hoogte van ongeveer 250 meter naar de Colorado rivier. Je voelt je daar heel nietig worden in zo een groot gebied en weer zo mooi. Ook daar was het niet druk. Nino ontdekte een jonge condor op de stalen constructie. Het ontroerd ons enorm dit te mogen zien met onze kids. Om de toiletten daar hebben Madelief en ik erg moeten lachen, zoiezo waren het halve staldeuren, en zodra je op het toilet zat kreeg je een tocht van jewelste aan je kont te voelen, waardoor je niet meer voelde of je gestopt was met plassen.........hahahaha.

Eindelijk aangekomen op de camping zonder enige confort gingen we snel met piknikmat (had ik nog gekocht in Ned en werd voor gek versleten dat ik dat grote ding in de koffer mee nam) en een rugzak bier en water naar de rand van het gebied. We namen een bankje in beslag en spreidde de piknikmat. We hebben naar de sunset zitten kijken, foto s gemaakt en vreselijk gelachen en genoten. Uiteindelijk verlieten we stikvrolijk die plek en moesten toen nog eten. Om dat te kunnen maken moesten we de generator aan zetten van de camper. Maar dat was vanaf 8:00 verboden. En ja hoor, om 8:02, daar kwamen de Rangers en kreeg Char een vermaning. Dus dat werd gewoon een broodmaaltijd.......

Vanmorgen weer lekker vroeg wakker, 6:00 en nu al weer ontbeten. Daarbij vergezeld door een very litlle squarel, waarvan we een superleuke foto maakte. O ja, de allermooiste foto s worden gemaakt met Char zijn camera en alles wat jullie hier te zien krijgen komt van deze iPad......Tot morgen maar weer, en anders overmorgen, liefs San