Home sweet home

We zijn thuis! Moe van de nacht overslaan. Wel geprobeerd wat te slapen in het vliegtuig, maar daar rust je niet echt lekker uit, zeg maar. Op de reis van Phoenix naar Philedelphia versperde een heel gelovige joodse meneer het pad daar hij zijn gebeden ging doen. Hij sloeg daarbij een deken om, had zoiezo een keppeltje op en had een band rond zijn hoofd met op zijn voorhoofd een vierkant zwart ding. Deed een beetje denken aan zo een mijnwerkerslampje maar dan scheen er niks uit. Hij keek dan steeds richting de zon, dus af en toe draaide hij nog wat.....nog nooit gezien in een vliegtuig. En op de volgende vlucht hadden we vertraging, stonden echt in de vliegtuigfile en toen we eindelijk "ready to take off" waren, ging er een ventje spugen, vlakbij ons. De gezagvoerder liet ons weten dat ze dit eerst gingen schoonmaken, daar hij anders bang was voor nog meer zieken. Verder zat er een heel zwangere vrouw bij ons, die het af en toe ook te zwaar had in de lucht. Ze is niet bevallen in de lucht hoor.......
Wel, tijdens het bespreken van de blogs met elkaar merkten we op dat we jullie niet alles hadden verteld, dus bij deze :

In het vliegtuig, bij het zien van alle foto s van het thuisfront moest ik al huilen, pffff, loslaten kost moeite. Ik ben blij om op vakantie te kunnen en mogen gaan, maar het besef van mijn eigen rijkdom thuis laat me niet ongemoeid. Ik liet het er gewoon zijn en weet wel van mezelf dat dit er bij hoort en dat het dan ook weer over gaat.
Regelmatig waren we de sleutel van de motorhome kwijt, er werd dan door allen gezocht buiten en binnen, bij mij stond regelmatig het zweet op mijn kop omdat tja, zonder sleutel geen reis. En een ieder wilde wel eens wat uit de kofferbak halen, ieder reed wel eens, enz. Hij lag een x onder de bank, gewoon in iemands zak, die dan juist vroeg waar die was, in een laatje, enz....
De was was enorm!!! Een aantal keer gingen wij dan ook richting de laundrette, om de was te doen. Die ruimtes zijn ook niet te harden wanneer het buiten ook 40 graden is. Één keer troffen we onze natte was al op een tafel, want we waren 1 minuut te laat. Het was soms ook dringen geblazen om je was te mogen doen.
Door de verschillende ondergronden was de vloer voortdurend vuil, af en toe werd er een bezem door heen gekwatst, en nee, geen grote, zo een klein campingding waar je dan je rug mee belastte, is niet leuk, hahaha. Char had eens op een campingplek een emmertje gevuld om dan lekker onderweg te dweilen. Je raadt t al, daar aangekomen stond hij er nog en we hebben het water weer weggegooid en niet gedweild.
Koffie : er zat nix maar dan ook nix om koffie te maken in de woonwagen, ja een fluitketeltje. Dus op elke campingplek ging een van ons richting de campingwinkel, namen dan 2 bekers mee waar we met zijn allen van dronken. Het zijn hier wel slappe bakken.
Mijn creditcard : ik had hem zojuist gebruikt, toen ik eindelijk op de WiFi kon. Ik checkte mijn mail, en vond daarin een mailtje vd ICS van creditkaarthouders dat er een vreemde transactie had plaatsgevonden. Ik denk, o nee, gelijk ff regelen. Bleek ik met mijn stomme kop in een nepmail getrapt te zijn. Wij mobiel bellen naar Nederland, maar de verbinding werd steeds verbroken. Tja we zaten ook in de Bush Bush. De Ranger bij het wachthuisje kon ons ook niet helpen maar wees ons wel verderop op een klein stationnetje met een vaste phone. Wel, daar eindelijk de boel geblokkeerd, gelukkig had de dame van de creditkaarthouders nog geen verdachte transacties gezien....poeh! Gelukkig ben ik in het bezit van meerdere pasjes.....
"Hadden we dat maar geweten", favoriete uitspraak van Char, als we na het verlaten van de campground een leuk dorpje of gebiedje tegen kwamen.
De bedden : na een matrashoes gekocht te hebben, bleek het slapen op een dekbed toch lekkerder. Deze bleef ook goed liggen op ons incontinentiematras. De kids sliepen alle het lekkerst bovenin het nisje boven de cabine, en dan hel liefst alleen. In het begin besloot Madelief daar te gaan slapen maar de jongens hun bedden bevielen niet zo goed. De bank ging nog wel, het eethoekje neer geklapt was te kort voor onze grote kinderen....Dus om dat samen op te vangen werd er een roulatie systeempje uitgedacht, zodat een ieder ook eens comfortabel kon slapen.
Muziek : een ieder heeft zo bij ons zijn eigen muzieksmaak. 3FM vinden in de USA viel nie mee. Dus als Nick achter t stuur zat kregen we hardcore om onze oren, Madelief had haar Edje, vind ik nog wel te doen, ik had een aantal nummers van Kensington, die Char niet vind te pruimen, Nino had meestal een allegaartje van dance muziek ala Afrojack, vond ik ook nog wel mee vallen en van Char's muziek werd iedereen depressief als het maar door ging....
Wanneer we naar een supermarkt gingen verstopten we onze belangrijke spullen, onder banken, matrassen, noem maar op. Op een gegeven moment had ik onderweg zitten fotograferen en de volgende dag gingen we op zoek naar het foto toestel. Iedereen zocht mee, nergens te vinden. Ik kan nl. heel goed verstoppen, dat weten we nog wel van 25 jaar gelee, toen ik Char's bril ergens gelegd heb waar hij hem nooit meer vond. Wel, nadat toch iedereen al in Char s kastje had gekeken, deed ik dat nog eens, keek achter zij hoop kleren, en ja hoor, daar lag tie....
Toiletten en doucheruimtes : waar je ook komt, overal zit er een dikke kier naast de deur zodat een ieder je kan zien zitten. Op sommige momenten is dat vrij gênant. Ieuw, dat zijn we niet gewend. In San Fransisco was het zo gek, dat als je stond te douchen, kon je gewoon door een hele brede kier je buurman of buurvrouw zien zitten drukken (speciaal voor mijn moeder dit nette woord 😜) Nick kwam op een gegeven moment terug terwijl hij op een toilet daar naast zat, waarop naast hem twee Nederlandse gasten dit voor het eerst zagen. De één aan het douchen en de ander aan het scheiten (sorry Ma, zo benoemen die gasten dat), en die riepen natuurlijk "das toch niet normaal joh", Nick lag helemaal dubbel natuurlijk. Toen wij dat de eerste keer zagen was dat natuurlijk net zo hilarisch, maar als je dan hetzelfde bij anderen hoort, is dat toch ff lekker genieten.
Het servies en bestek. Om de borden in de kast te doen, hadden ze een speciaal vakje gemaakt, zodat die dingen natuurlijk niet alle kanten op gaan. Dat moest je dan ook één voor één doen. Tsssss, is nix voor ons. De bekers stonden daar dan weer achter, ik kon daar amper bij. Nee, dat zouden wij graag anders doen. De bestekla was dan weer gewoon een la, zonder vakjes. Das wel lekker wanneer je het op moet ruimen, maar eruit halen is andere kaas. Er zat ook vanaf het begin een kapot mes bij. Wanneer je hiermee sneed, kwam het mes uit zijn handvat omhoog. Niemand wilde dan ook dat mes, maar goed, als je pech had.......In Palm Springs had Nino dat mes, sneed daarmee zijn bagel door en daar hij zoveel kracht zette, sneed hij ook in zijn vinger.....gelukkig na een kusje erop was t weer goed.
Bij het weg rijden, sprong er altijd wel ergens een laatje, keukenkastje open, of de fluitketel schoof over het aanrecht. Nadat dan weer goed gezet te hebben bleef het daar verder bij. Zo liep ik wel een van de eerste dagen een forse blauwe plek op, nadat ik zo een reddingsactie deed en uit de bocht vloog, met mijn bovenbeen tegen de tafel aan....
Onderweg zagen we één keer een heuse Rabobank, in de buurt van San Simeon, er zijn door een hoop wijngaarden, dus boeren....
We kwamen héél vaak Jordi, onze buurjongen tegen. hij heeft nl. een klein autootje met héél veel lawaai, vandaar......
Zwaaien onderweg : al snel zwaaiden we naar alle American hometrailers die er net zo t zagen als die van ons. Dat was leuk! Sommige mensen keken alleen maar stom terug, maar er waren er ook die uit het raampje hingen. De laatste dagen in de dessert zijn we er geen een meer tegen gekomen, "jammer jòh,"
En dat was het, dank voor jullie aandacht en reacties, dat vonden wij heel leuk en konden er echt naar uit kijken. We gaan jullie natuurlijk niet alles vertellen, maar houden ook wat voor onszelf. Amerika zullen we nooit vergeten, maar zeker dit zijn vijfjes te mogen beleven had ik voor geen goud willen missen. ❤️