Vanaf Arches naar Las Vegas

Dag 7

Inmiddels zijn we weer onderweg naar Brice. We vonden het niet erg de camping bij Arches te verlaten. Was een mooie plek langs de Colorado, maar t stikte er van de vliegen en vanaf een uur of 20:00 werden we allemaal lekgeprikt door musquitos....ieuw. Komen net uit het Arches park gereden. We hadden verwacht een hoop bogen aan te treffen, maar dat viel tegen. Om zo een boog goed te kunnen bewonderen waar er grote parkings, waar we dan ons wagentje neer zetten en onze weg vervolgden te voet, ofwel hiking. Ik op mijn teenslippertjes, trouwens Nick en Nino ook, Char op zijn thuis cross en Madelief op haar Birkenstocks. Gaat hartstikke goed, al zijn de meeste mensen met grote wandelschoenen uitgerust, die kijken dan ook af en toe een beetje vreemd op als je dan ook nog in tempo een op of afdaling doet...😜

Ondertussen gaat onze Minion ook overal mee naar toe. Ooit eens gevonden door Buuf Bianc op de leguitsedijk, in de bus voorin gezet, waar hij al jaren staat. Toen we onderweg naar Schiphol gingen ontstond het idee om hem mee te nemen en overal te fotograferen. Dus als we ergens zijn, is het "wie neemt de Minion mee" en off we go...voor die foto s moeten jullie nog ff wachten, die neemt Char met zijn gloednieuwe camera. Die zijn wel superleuk, geschoten op hele mooie locaties.....

We hebben deze dagen veel dol gehad met de WiFi. Geen bereik of héél even waardoor contact met elders bijna niet mogelijk was. We merkten allemaal hoe moeilijk we dat vinden. Ook om dit blog bij te houden valt dan niet mee.

Maar goed, even terug naar gisteren. De weg naar Brice was weer schitterend. Onderweg nog een paar keer gestopt om daarvan te genieten. De laatste honderd kilometer reden we langs een water en werd de omgeving ook weer anders. Veel groener, zwarte koeien overal in de wei, hier en daar een paardje, enorme sproeiinstallaties waar boer Co jaloers op zou zijn, enz... We stopten ook in een klein dorpje voor een koffiestop. We kwamen in een verbouwde huiskamer terecht die helemaal vol zat met allerlei mensen, hells angels, Mexicanen, Amerikanen en dan wij. Het was er heel smoezelig, en we kregen onze koffie in mokken waar de aanslag van de vorige koffie nog niet uit was. Madelief bestelde een chocolade ijsje, dat zo groot was dat we er allemaal van hebben genoten. Voor 8 dollar haden we allemaal gedronken en dat reuze ijsje genoten, dat was tot nu toe de goedkoopste break. Ruby's campground werd al een paar mile van te voren aangekondigd. Dat moest dan dit x niet zo moeilijk zijn. Al daarop aanrijdend werden de paarden steeds talrijker en de opmerkingen in de wagen luider. Nee, niet weer bij paarden hè, nu snappen we waarom we hier 2 dagen blijven, enz...hahahhaa. Nou ja zeg. We kregen een mooie plek aangewezen en gingen op onderzoek uit. De hele entourage was op toeristen gericht. Een grote happy Western store, allerlei massa eetgelegenheden, enz. Al waar wij zin in hadden waren frietjes, gek hè? We belanden in een Western Fastfood restaurant gedreven door jawel, een blik vol chinezen. Hoe gek! De frietjes smaakten ons enorm, en daar ging t om. In de nacht ging de temp fors omlaag dus we hebben heerlijk geslapen. 

Dag 8

Tijdens het ontbijt besloten we vandaag met een quat het gebied te verkennen ipv alleen ik te paard. Daar aangekomen gaf Madelief te kennen niet te durven dus gingen de jongens alleen op pad met een gids en nog een paar andere Nederlanders. Het stikt er hier van, alsof dit jaar "Amerika Uw vakantieland" is, 2 voor de prijs van 1, maar dat Is natuurlijk absoluut niet waar! Wel, de mannen op pad en Madelief en ik terug naar de camping. De mannen kwamen onder het stof terug op de camping, vooral Nick had het moeten ontgelden met Nino voor hem, die af en toe teveel gas gaf. Hahahha, nou, ze hadden genoten hoor. Na gedoucht te hebben gingen we dan nog met de shuttle de Brice canyon ontdekken. Als eerste gingen we naar het Amphiteatre, wat een prachtig schouwspel van opgestuwde rotsformatie's. Ontstaan door opstuwende lava, modder en de weersomstandigheden, die ervoor zorgden dat er een miljoental rode pilaren ontstonden. Je weet niet wat je ziet. Nick en ik weer op onze slippertjes op hike, zo heet dat hier als je een wandeltocht maakt. Klinkt een stuk stoerder he? Weer genoten van prachtige uitzichten maar ik ook doodsangsten uitgestaan. Moesten aan het eind van de tocht over een paadje waarbij je langs beide kanten de afgrond zag, ja, dat is teveel van het goede! Keikapot bij de camper beland en heerlijk gegeten van Madeliefs spaghetti. Char en ik waren toch flink verbrand, de kids zorgen beter voor zichzelf met zonnebrand en ik had me toch een partij dikke handen. Niet normaal meer. Heb ik thuis ook wel maar zo heb ik het nog nooit gezien. Toch hebben we altijd water bij ons en drink ik me suf, kennelijk kan dat vocht dan toch de uitgang naar buiten niet vinden.

Nu op weg naar Zion, ben eens benieuwd. Zijn al aardig gewend geraakt aan het reizen, ik kan dan mooi aan tafel mijn blog tikken, we lezen wat, doen skibbo, en de mannen rijden omstebeurt. We vinden dit heel relaxed en zijn het op de meeste campings na één dag ook al weer beu. Echte 'travellers' in ons woonwagentje.....Onderweg naar Zion herkende ik het landschap van Litlle house on the Prairie, met een beetje fantasie zag ik Laura Ingalls zo naar beneden fladderen van een met groen begroeide heuvel, schitterend.

Zion national state park is een oase van prachtige oranje rotsen en veel groen. Voor alle parken hebben we een pas gekocht waardoor we snel door de controle kunnen. Voor dit park moest je dan ook nog een tunnelpas kopen. Één gingen we zelfstandig door en bij de volgende kregen we escort. Wat inhield dat er iemand voor de tunnel instructies gaf hoe die door te rijden en er mocht ook maar steeds één richting in. We waren vrij snel op onze camp plaats. We werden begroet door een paar squirrels, twee roepende valkjes en een klaterend beekje. We hadden nog niet gelunched en besloten dat daarom in het park te doen. We vonden eindelijk een heuse pub,waar je ook eten kon. Dat kan volgens mij hier overal. Na ons eten te hebben besteld keek Charel eens naar rechts van ons, en zei tegen ons, "zie ik dat nou goed, zit daar die van Hage", ik zeg " ik weet nie, ik ken hem niet". Nou Char erop af en ja hoor, zitten er 2 tafeltjes bij ons vandaan Tholenaren. Hahaha, it's a small world afterall.....Char had die man vrijdag voor vertrek nog gesproken en wisten dus van elkaar dat ze beiden met hun gezin naar de USA zouden gaan. Prachtig! Zij genoten ook met volle teugen. Na nog wat boodschappen gedaan te hebben keerden we terug naar ons woonwagentje. Nino spotte daarop een hagedis en op een gegeven moment schrokken we op door een oorverdovend geluid. Zat die eekhoorn keihard alarm te slaan in de boom, nog nooit zoiets gehoord. Dat beestje bleef ook lang napiepen, hij was duidelijk ergens enorm van geschrokken. Vlak daarvoor liep er een Mw over de camping met haar herdershond, wellicht was dat het, of de valkjes die regelmatig overvlogen, of wij stonden onder zijn favoriete boom, geen idee. Ik zag wat mensen in bikini naar die beek lopen en jawel hoor, mensen zochten daar hun verkoeling. In de schaduw, aan de kant van het beekje zegen wij neer met onze boeken en genoten van het water en het uitzicht. Er liep zomaar een hert door het beekje voorbij (helaas geen camera bij de hand) en een soort kolibrietje deed zijn best van alles boven het water te vangen. Pffff, wat een pracht en praal daar. Van dit stuk land Zion wordt beweerd dat God het als eerste geschapen heeft en daarbij al het moois ter wereld heeft gebruikt, nou ik geloof niet in God, maar je zou het bijna gaan doen. s Avonds aten we nog wat boterhammen, maakten de jongens een kampvuurtje en roosterden marsh mellows. Nino had nog een of ander zakje gescoord in de supermarkt wat je in het vuur moest gooien waardoor je verschillende kleurtjes vuur kreeg, was ook leuk.....😜. 

Dag 9

Vanmorgen waren Char en ik vroeg op. Ik kon niet meer blijven liggen en om 7:30 zaten wij weer buiten aan de picknick tafel. Die staan bij elke campeerplaats, handig. Om geen houten kont te krijgen hebben wij nog 5 van die campingstoelen gehuurd, je weet wel van die dingen die je tot een klein pakketje kunt vouwen en waar je je bier en glas in de leuning kwijt kunt. We hadden natuurlijk ook geen idee of dat waar was van die piknicktafels, dat ze overal staan. Nino gewekt met een happy birthday song en na het ontbijt onderweg naar Las Vegas. Al snel gestopt bij een Walmarkt, taart, kaarsjes, versiering en een kadootje gekocht en opnieuw voor Nino gezongen, hij heeft de kaarsjes uitgeblazen, taart gegeten en weer onderweg. Na Char is Nick nu de chauffeur. Het landschap wordt dorder (isda Nederlands) en minder bergachtig. In Las Vegas hopen we eindelijk weer over een goede WiFi te beschikken, want dat was tot nu toe nie. En dan lukt het niet jullie op de hoogte te stellen. Char heeft daarom een bundeltje Mb s gekocht waardoor we af en toe online konden. We hoorden van je Pa, Monica, en willen je veel sterkte en beterschap voor je Pa wensen. Big Hugh for him!

Tot snel blogs, xxx San