Eerste 11 dagen...

Zaterdag 15 september, alweer 11 dagen onderweg en nog 14 dagen te gaan, wat een luxe!

Wat we allemaal al gedaan hebben:

• Bezoek Salt Lake City
• Tussendoor in Provo
• Op weg naar het zuiden tóch naar Zion: een goede ingeving
• Door naar Williams, uitvalsbasis voor de Grand Canyon
• Geluk:  kamperen op de south rim!
• Vandaag naar Holbrook, uitvalsbasis voor Petrified Forest.
• Daarna door naar: Monument Valley!

Salt Lake City is erg kitscherig, met veel witte, rechte, hoge  gebouwen en weinig sfeer. Er is een enorm winkelcentrum waar je verdwaalt maar niks kun vinden. En natuurlijk de grote centrale Tabernacle-church... voor ons niks bijzonders maar hier blijkbaar een toonbeeld van een kathedraal. Wat opvalt zijn de enorme, witte spitse daken. Die zijn in heel Utah te zien,  op de vele kerkjes die we onderweg tegenkomen.  De mensen zijn ( te) aardig, en heten ons steeds van harte welkom.  Toppunt van vriendelijkheid was een (licht autistische) buschauffeur, die niet ophield ons “namens Utah” welkom te heten (“nice to have you here”)...  Frans vond een Native-store waar de eigenaar veel van indianen wist en kocht daar de armband waar hij al lang naar op zoek was.. een geluk op de tweede dag van de vakantie. De eigenaar raadde een goed “Frans” restaurant aan waar we goed hebben gegeten.... tot nu toe het beste eten wat we hadden.

Het ophalen van de camper (hier heet dat een RV Recreational Vehicle) ging soepel, je went snel aan de automaat, de (met de voet te bedienen) handrem en de irritante piep die zorgt dat je de riem om hebt (“ Buckle up, it’s the law!)

Wel doodvermoeiend, dat wennen aan het verkeer en ook nog een Jet-Lag. (Die duurde deze keer wel drie dagen!)

Door naar Provo, waar we een dag hebben gestaan om inkopen te doen. Sterke drank en wijn waren nergens te vinden (het is hier tenslotte Utah). Maar daar hebben ze wat op gevonden: “ State liquor stores”. Na lang zoeken bleek deze zich recht tegenover de camping te bevinden...de autopilot stuurde ons steeds de verkeerde kant op! Voor Margot regelden we een telefoonkaart met grenzeloos bellen en internetten...AT&T deze keer. Vreemd genoeg kan ze nu wel met een vaste telefoon bellen in Nederland, maar niet met een mobiel...  Om dat op te lossen moeten we naar een AT&T specialist en die hebben we nog niet gevonden. 

Onderweg (eerste kaartje) van Provo naar de Hoover-dam (eens de grootste stuwdam van de wereld) weken we toch maar uit: we gingen naar Zion (veel geadviseerd en steeds weggewoven als: “ daar gaat iedereen al heen”). We hebben er geen spijt van gehad.  (Eerste kop koffie) Zoals een van de bezoekers ons meedeelde:  “ Het is een soort mini-grand canyon, met als grootste verschil dat je hier beneden bent . De canyon is ‘maar’. 4000 voet diep, maar dat is een indrukwekkende hoogte als je er neer boven kijkt! We hebben er drie dagen doorgebracht: eerst rondkijken en een plan maken, volgende dag tour maken met een van de vele shuttle-bussen en de laatste dag een wandeling gemaakt naar de “ Emerald lake”, op 2000 voet hoogte met een kleine waterval...

Afgelopen maandag reden we door naar Williams, via de noordelijke route ver van de grand canyon....maar wel langs een prachtige weg waar wel tien verschillende landschappen (van hoge bergtoppen naar lage bomen, lege velden, weinig begroeiing, rotsig landschap, vergezichten en plotseling in de verte de knalrode rotsen die de “Vermilion cliffs” heten. De amerikanen zeggen: ”In Arizona , als het landschap je niet bevalt, rij tien minuten door”.  Het laatste stuk ging door “Indian territory” en dat kon je merken aan veel armoede en de beroerde kwaliteit van de weg...het leek Vlaanderen wel!

Aangekomen in Williams bleek de treinreis naar de canyon wel 95 dollar per persoon te kosten...beetje veel voor 60 mijl. We reden dus de volgende dag zelf naar de ingang en namen de shuttle-bus naar het visitor-centre.  De campground op de south-rim was vol, maar bij navraag hadden ze wel de volgende twee dagen een plekje voor ons! Dat grepen we met beide handen aan en zo stonden we de volgende dag op de camping IN  Grand Canyon park...wow.  We reden ‘s ochtends eerst helemaal naar rechts, naar Desert view(zie collage, foto’s vanuit een wachttoren) en kochten daar een stenen bison van een indiaanse craft-demonstrator.  De canyon is daar op zijn breedst , 16! Kilometer) en ruim twee kilometer diep. Omdat we ver van de rivier afstonden en de kleuren nogal flets zijn, vonden we dat stuk minder boeiend. We snappen nu ook waarom de foto’s van vorige keer zo flets zijn: niet de instelling van de camera, maar de kleuren van het landschap maken de beelden nogal flets. 

Daarna door naar de camping, auto neerzetten en opnieuw met de shuttle-bus helemaal naar de andere kant, de hermits rest. Dat gaat in twee etappe’s , via Angel-trail in een andere shuttle-bus. Er zijn 9 stops, met ieder een ander uitzicht (zie foto’s). Het indrukwekkendste deel was de Abyss, een peilloze diepte , ruim 1 kilometer recht naar beneden en dan nog 1,5 kilometer in stappen... Daar moesten we zijn!. De volgende ochtend vroeg opgestaan en direct naar Angeltrail gereden (kopje koffie). De Angel-trail is ruim 15 kilometer lopen, eerst 4 uur naar beneden en dan ruim 6 uur klimmen aan de andere kant. Je moet dan beneden kamperen en dat lang van tevoren reserveren. Niks voor ons dus.  We stapten uit bij de Abyss en wandelen twee uur langs de ijzingwekkend diepe afgronden. Spannend maar niet eng... We sliepen als een roos, na al die inspanningen...

Gisteren zijn we op weg gegaan naar de Petrified forest en Canyon de Chelley, als tussenstops op weg naar Monument Valley. We kregen de tip een tour te boeken bij Navaho-spirit en te vragen naar DON, die een fantastische ervaring had bezorgd aan de twee mensen die we er over spraken. Dat gaan we dus doen en maandag kijken we of dat lukt. Maar eerste nog naar de versteende bomen  en het Navajo-museum. In Window-rock (zie kaartje twee)

De stamnamen die we kennen zijn vaak de namen die de aangrenzende stammen ze gaven...zoals “ Die klootzakken van hiernaast”. Of “De honden” ... de eigen naam van de Navajo en Apache is Dineh... dat is even wennen voor deze lezer van vele westerns en cowboy-boeken...  Over de manier waarop Amerika met de indianen omgingen begint langzaam meer bekend te worden en de Amerikanen proberen dat wel te veranderen (zolang er geen economische belangen worden geschaad, zoals bij de oliepijplijn door een stammengebied) De Havasupai (oorspronkelijke bewoners van de canyon) hebben van 1865 to 1975 in een heel klein stukje van de canyon moeten overleven en pas in 1975 kregen ze het recht terug er te wonen...)