Off road 2.0

Een camper heeft me toch een conditie. Hij moet elke dag een paar honderd kilometer afleggen in de bloedhitte. Geen gemopper, niet tegenstribbelen, maar gewoon rijden. Hij laat de motor wel eens loeien en geeft soms express geen warm water als we willen douchen, maar voor de rest zijn we dik tevreden over onze camper. Gerrit blijft trouw bij het raam zitten, maar tante Jemina is vandaag vertrokken. Ze vond het too smokey en dan krijgt ze last van haar longen.

We hadden op donderdag 2 augustus pannenkoeken bij het ontbijt (het pak heet Tante Jemina, dit ter info) en heerlijke koffie. De tioga pass was vlakbij dus we hoefden niet al te vroeg weg. Tijdens het ontbijt effe op de hotspot want tante AnneMarie was jarig. Van harte gefeliciteerd birthday girl.

Eenmaal op de weg doemde er een groot rood bord op. Tioa Pass closed at Crane Flat. Gelijk de kaarten erbij (ook dat had robin geregeld) en zoeken waar dit punt ligt. Het lag aan het eind van highway 120, maar we moesten er wel doorheen. De lucht was wat smokey en je rook het ook, maar we hadden niet verwacht dat de pass echt dicht zou zijn. De ranger gaf ons het advies om highway 108 te nemen. Een soort broertje van de 120 en echt de moeite waard. Het was een beetje omrijden maar op de kaart zag het er prima uit.

De camper had goede moed. Eerst nog een stukje 395 North en daarna linksaf de bergen in. Er bleek daar ook een pass te zijn. Dat betekende dat de weg ook fascinerend moet zijn. De camper begon opeens wat tegen te spurtelen bij het bord dat RV’s groter dan 35 feet niet naar boven mochten. Hij wilde eigenlijk rechtsomkeer rijden toen ook duidelijk werd dat we naar een hoogte gingen van 10.000 feet. Robin was alleen de baas, dus we reden rechtdoor naar de Sorona pass. De tom tom gaf een soort rood slingergebied aan en wij reden met 15 mph naar boven. Harder wilde de camper niet. Of dit nu wangedrag was of dat hij toch echt nog iets harder moet trainen om deze bergen gemakkelijk te kunnen bedwingen is ons nog niet duidelijk. De meiden werden wel wat misselijk en de oren klapten om de halve minuut. De weg werd kwalitatief ook wat minder dus we bobbelden heerlijk op onze vering mee met de bulten in de weg. We reden op Tioga highway 2.0 een beetje off road. Maar wat een mooie weg, wat een gigantische bergen en wat een spannend tafereel. Dat hadden we zomaar cadeau gekregen van die ranger. Opeens schakelde de camper naar ongeveer 5000 toeren per minuut en dit was een teken dat we moesten lunchen. Een kleine break voor onze trouwe dienaar en dan kon Gerrit ook direct even uitgelaten worden. Het voordeel is dat hij heel snel weer klaar is en voor het raam gaat zitten. De meiden eten tegenwoordig wat langer en vaker. Ze groeien als kool en eten meestal nog meer dan Pappa en Mamma. Hopelijk kunnen ze over een paar jaar zelf ook autorijden zodat we wat meer kunnen afwisselen met rijden. We hebben inmiddels al bijna 4000 kilometer gereden in dit prachtige land. Dat zijn nog eens andere afstanden dan van Katwijk naar Den Haag.

Het laatste stuk werd relaxer en de meiden stelden zich ook zo op. Heerlijk op bed of op de bank en Pappa en Mamma voorin. De weg stond goed aangegeven en Pappa had natuurlijk een Tom Tom op zijn telefoon geregeld zodat we altijd wisten hoe we moesten rijden. Tegenwoordig reizen we met wat andere gasten. Gast, zo noemt Julia de laatste tijd iedereen. Hee Gast, kan je niet wat sneller rijden??? Esmee loopt altijd met Henk. What the Henk doe jij nu weer???? Isis is de kleinste en heet Petiet…….Dan hebben we nog Tante Jemina maar zij komt weer als we naar de WallMarket zijn geweest om pannenkoeken. We maken nu eerst alles op en halen dan nog wat boodschappen voor de laatste dagen. Robin krijgt dan een strikt lijstje mee zodat er niet weer voor een heel weeshuis wordt gehaald. De camper wil ook wel eens zonder al die ballast rijden. Hij heeft het weer goed gedaan. We zijn trots op hem en hebben hem wat extra benzine gegeven.

De brand heeft nu echt de highway 120 en 108 bereikt en alles is dicht tot zondag en wie weet nog langer. Wij zitten nu heerlijk op Yosemite Pines en genieten van de zon en het zwembad. Morgen misschien een kleine trail of gewoon effe niks bij the little poole. We zien wel. Er is soms wifi wat gunstig is voor de meiden. Robin mag geen vuurtje stoken dus het is binnen koken. Er staat een boete op van 1000 dollar. De angst voor vuur is hier dus groot. Hopelijk krijgen ze het snel onder controle want het is zonde voor dit National Park.