Big Eyes

Vanochtend hadden de kinderen geen grote ogen. We kregen ze met moeite uit bed op dinsdag 31 juli. Het zijn toch inspannende dagen zo’n tocht met de camper. Elke dag naar een andere plek, elke dag nieuwe indrukken, je komt eigenlijk tien ogen en oren te kort. Tante Jemina reist ook nog steeds met ons mee. Het is eigenlijk best gezellig.

Gelijk alweer 30 graden en het is nog niet eens 8 uur in de ochtend. Wat maken die mensen hier toch elke dag mee. Het is niet bevordelijk voor de rimpels want je blijft de hele dag kieren met je ogen. Zelfs met een zonnebril op heb je nog teveel zonnestralen in je ogen. Ideaal voor al die chinezen, maar die hebben we hier niet zoveel gezien. We hadden een lange reis voor de boeg. Ongeveer 7 uur rijden naar Yosemite Park. We gooiden de camper voor de zoveelste keer vol met benzine. Wat kan dat ding zuipen zeg.

Eerst nog even wat sushi halen en natuurlijk wat drinken. Robin had ontdekt dat de sushi daar vers werd klaar gemaakt en hij zag ons al helemaal zitten bij het June Lake laat in de avond met een glaasje wijn en onze verse sushi. Zo gezegd, zo gedaan. Nu is het alleen zo dat Julia hier tegenwoordig ook heel erg van houdt. Haar ogen missen niets als het om eten gaat en helemaal niets als het om sushi met avocado gaat. Dus gewoon wat extra halen en gelukkig nog geen extra wijntje.

Na een paar uur zaten we weer in een onweersbui. Pappa en mamma hadden afwisselend gereden maar als het gaat onweren vliegt mamma achter het stuur vandaan. Dat vindt ze maar niks en het zal ook nooit veranderen. We zagen de branden van het park in de verte, de wind stak op en de lichtflitsen vlogen om de auto heen. Het had al maanden niet geregend in dit park, maar natuurlijk weer wel als de familie van der Meer komt aanrijden. We reden over een bekende weg, de Tioga Pass. Hier is de reisorganisatie naar vernoemd. De weg kende wel wat bijzonderheden. Er kwam een waarschuwing voor dips. Dit zijn soort achtbaan heuvels op de weg waar je maag zich letterlijk door omkeerde. Dit vonden wij niet raar, maar heel bijzonder. Ze hielden alleen niet op en de rook werd steeds erger. Het was op een gegeven ogenblik ook goed te ruiken in de camper. De meiden hadden inmiddels extra veiligheidsriemen omgedaan om niet gelanceerd te worden door de camper. Mamma voelde het zuur opkomen en Pappa gaste lekker verder. De tank zat immers vol en het reed eigenlijk prima. Nu was het wel zo dat de regen de rook een beetje in dimde. Dit was gunstig voor onze plek op de camping. We gingen naar een klein intiem plekje bij June Lake. Pappa had de plek al gereserveerd via de site en toen we aankwamen zat er keurig een briefje bij plek 28. Bestemd voor Robin van der Meer op 31 juli 2018. Een idyllisch plekje aan het meer waar de sushi heerlijk zou smaken. Nu nog minder regen en geen onweer meer. Esmee had voor het eerst voorin gezeten. Meestal ligt ze heerlijk te knorren onderweg maar dit keer ging Mamma wat extra rusten. Esmee keek haar ogen uit en ze werden zo waar iets groter dan normaal. Dat is bij Esmee altijd wat lastiger maar het lukte dit keer aardig. Ze vroeg honderduit en Pappa kon heerlijk vertellen. Het verhaal van Yosemite Park kwam ook voorbij. Die plek hadden we al een half jaar van tevoren gereserveerd op een bepaalde dag omdat deze plekken binnen 1 uur vol zitten. Helaas is daar nu de brand en kunnen we niet terecht op deze camping. Daar was Pappa een beetje van slag van en heeft bij het klaarmaken van de zalm in de olie (dit wilde hij buiten doen op het kampvuur, maar het regende te hard dus ging dit feest niet door) zijn hand verbrand. Hij heeft uren gekoeld maar nu is de pijn een beetje weg en zijn er twee knoerten van blaren opgekomen. Esmee kan er niet naar kijken en Isis kan haar ogen er niet vanaf houden. Mamma zal haar gaasjes en zalfjes tevoorschijn toveren en hopelijk de hand dusdanig genezen dat pappa wel kan rijden in de bergen. We zullen zien, maar zolang tante Jemina met ons meereist zal het allemaal wel goedkomen.