Dag 24 - Palm Springs

Deze dag stond in het teken van rijden, rijden en nog eens rijden. Omroep Max, en Martine van Os, zouden trots op ons zijn! Aangezien we ongeveer 7 en half uur moesten rijden, stonden we om iets voor 6 naast ons bed. We pakten onze spullen en reden rond 6.30 uur weg. We hadden graag nog meer van de omgeving gezien, maar helaas. Onze trip ging naar Palm Springs, waarbij we een stuk zouden omrijden via de welbekende Route66. We stopten even om te tanken, want we zaten bijna zonder benzine. Voor 45 dollar waren we compleet vol, lekker goedkoop. Via Flagstaff reden we naar Seligman vanwaar we een stuk Route66 zouden volgen naar Kingman. In het plaatsje Seligman stopten we even om een bak slootwater te halen, want het was inmiddels half 9. Ook kochten we hier een leuke magneet voor onze verzameling. Over de koffie zullen we het maar niet hebben…

Dit plaatsje is klein en ziet er verlopen uit. Er zijn een aantal koffiebarretjes en wat vreemd-ogende winkel waar ze prullaria verkopen. We wisselen van bestuurder en Alfred ging rijden. De Route66 oogt eigenlijk niet anders dan de rest van de highways. Een kale weg met zandgronden en wat dode struikjes. Kingman daarentegen is een grote plaats met authentieke winkeltjes. We stoppen bij Mr. D’z diner, want we hebben inmiddels weer een dik uur gereden. Een fel roze met babyblauw gebouw is ingericht in de bekende ‘Dinerstijl’. Het ziet er erg leuk uit en we besluiten hier een milkshake te drinken. Deze blijkt verrassend lekker en niet zoet, want hij is ‘handmade’. We rijden even rond en vervolgen onze weg richting Palm Springs. Het rijden van een gedeelte Rout66 was echt leuk, alhoewel alles hier zijn beste tijd heeft gehad. Veel is er dicht of staat leeg en maakt een verlopen indruk.

Onderweg luisteren we muziek en lukt het eindelijk om Spotify op de bluetooth van de auto te krijgen. (er is ook een usb aansluiting, maar op één of andere manier pakt hij deze ook niet). Aangezien we zowaar internetbereik hebben, betekent dit eens andere muziek. De 3 Cd’s die we hebben meegenomen uit NL, komen ons inmiddels de neusgaten uit. De radiozenders hier, vallen steeds na ongeveer 15km weer weg of gaan storen. En als we dan een zender hebben die het iets langer doet draaien ze, geloof het of niet, steeds de muziek van onze Cd’s. De enige zenders die het vreemd genoeg steeds altijd blijven doen, zijn vrij opdringerge Christelijke muziekzenders. Er zijn er tientallen! Daarover gesproken; het valt ons steeds op dat hier zo verschrikkelijk veel kerken zitten. In Page, een paar dagen geleden, kwamen we door een straat met meer dan 15 kerken naast elkaar! We passeerden pas een gigantisch billboard langs de kant van de weg met de tekst: Sunday is from Satan, Saturday is from God. Allemaal vrij opdringerig.

Naast het beluisteren van muziek, kwamen ook diverse gesprekken aan bod. Zo leek het Alfred een leuk idee om eens te worden aangehouden door de Amerikaanse politie. En wil ik stiekem nog steeds een, niet al te harde, aardschok meemaken. Zonder schade uiteraard😉. We wisselden weer van bestuurder en de uren die volgden waren saai. Lange rechte wegen met veel ‘dips’ zoals ze dat hier noemen. Hoge heuvels die je, na verloop van tijd, misselijk en draaierig maken. Na enige tijd stonden we voor de beslissing om via de ene, of via de andere kant Joshua Tree National Park te doorkruisen. We wilden graag naar een uitkijkpunt, ook al betekende dat weer iets omrijden. Joshua Tree was een vreemde plek. Het ene moment groeien er allemaal cactussen, het andere moment vreemde grote bomen en 2 minuten later weer allemaal Yukka struiken. Het was steeds alsof er een rechte lijn was getrokken, tot waar alles mocht staan. Stiekem vonden we, na zoveel natuur en bergen te hebben gezien, dit tegenvallen. Als je dit park als eerste bezoekt is het vast prachtig, maar wij namen niet de moeite om te stoppen voor een foto. Na een lange rit, was het nog 8 minuten tot het uitkijkpunt. Road closed, stond er te lezen op een hek dat de weg afsloot. In verband met een bijenplaag was de weg afgesloten en niet toegankelijk. We besloten het park te verlaten en naar het hotel te gaan, een rit van nog eens anderhalf uur.

Tien minuten later rijdt er, vanuit het niets, een jeep achter ons met zwaailicht en sirene. We stoppen netjes op een parking. Een ranger, die eruit ziet als een agent; inclusief wapen en wapenstok stapt uit en gebaart mij mijn raampje omlaag te draaien. Uitstappen schijnt uit den boze te zijn, dus blijf ik netjes zitten. Hij vraagt met een lage stem waar we vandaan komen. We antwoorden gedwee.  Zo’n hele uitrusting en de jeep met toeters en bellen maken toch wel indruk. Van geen kwaad bewust, vraagt de Ranger (welke dezelfde rechten heeft als de politie) hoe hard ik denk dat ik hier mag rijden. Aangezien we in dit park al een hele tijd 45 mijl per uur mochten rijden (72km per uur), antwoord ik dit netjes. De Ranger schudt een keer met zijn hoofd en vertelt dat we net het bord van 35 mijl (56km) per uur hebben gemist. Daarnaast reed ik geen 45, maar 60 mijl (96) per uur. Blijkbaar een combinatie van bergafwaarts en even niet op de snelheidsmeter kijken. Hij vraagt mijn legitimatie, vraagt of we drugs of wapens bij ons hebben en loopt naar zijn truck. Hij praat druk door zijn telefoon en zoekt van alles op. Een kwartier later loopt hij weer naar ons toe en krijg ik een complete vragenlijst. Hij wil mijn oogkleur weten, mijn lengte, mijn gewicht, waar we vandaan komen, wat we gaan doen etc. Uiteraard heeft hij de ‘prent’ mee. Tijdens het wachten hadden we al uitgerekend dat ik meer dan 40km per uur te hard had gereden. Ervan uitgaand dat de Ranger de waarheid sprak trouwens, want we kunnen dit nergens contoleren. Geen afdruk van een laser gun, geen foto, niks. We vragen ons nog steeds af of we écht 60 reden… We wachten met zweethandjes op de bekeuring, of wordt het een invordering van het rijbewijs? Gelukkig komen we er vanaf met een  prent van 160 dollar. Het is uiteraard verschrikkelijk kut, maar we zijn al lang blij dat het ‘maar’ 160 dollar (140 euro) is. We krijgen een papier waarop we online het bedrag kunnen overmaken. De Ranger vertelt dat we uiteraard ook in beroep mogen gaan, maar dat dit lang gaat duren. Even spint ons hoofd met de gedachten om de ranger om te kopen met onze laatste Nederlandse stroopwafel, maar aan zijn gezicht te zien gaat dit niet lukken. Als we wegrijden besluiten we dat Alfred nooit meer iets hardop mag hopen. De aardtrilling/beving streep ik ook maar meteen door van mijn wensenlijstje.

Anderhalf uur na dit hachelijke avontuur, rijden we héél rustig Palm Springs in. Het is een vreemde, of eerder bizarre, plaats. De palmbomen langs de hoofdweg doen denken aan de welbekende straat in Los Angeles, en alles ziet er poepchique uit. De stad is voornamelijk gefocust op het luxueuzere toerisme met een groot aantal resorts, maar de stad is ook bekend om zijn mid-twintigste-eeuwse moderne architectuur en design elementen, zo valt te lezen in onze reisgids. Onderweg hadden we de temperatuur al flink zien oplopen, maar als we uitstappen voelt 120 Fahrenheit (49 graden) toch wel verschrikkelijk heet aan. Nét iets heter dan in Death Valley, maar hier is de gevoelstemperatuur volgens internet nog een heel stuk hoger.

Het hotel is gelegen aan de rand van Palm Springs en ziet er basic maar prima uit. Een mollige meid achter de balie zet haar ventilator nog iets dichter bij, als we komen aanlopen. Ze lurkt uit een rietje, welke in een gigantische wegwerpdrinkbeker (leuk scrabblewoord) zit. Als we dichterbij komen, zet ze hem netjes weg. We checken in en nadat we, zoals bij elk hotel, hebben getekend dat we niet zullen roken of huisdieren op de kamer houden, krijgen we onze plastic kamer ’sleutel’. De kamer is op de begane grond en is vrij ruim. We hebben allebei weer een twee persoons bed en onze kamer kijkt uit op het zwembad. Via de schuifdeuren komen we op een soort balkon (op de begane grond heet dat vast anders), met een hekje en een deur. Via het deurtje staan we binnen twee stappen in het zwembad. Aangezien we vandaag bijna 10 uur onderweg zijn geweest, doen we onze zwemboek aan en springen in het bad. Verkoelend is dit bad allerminst, de watertemperatuur is net iets onder de 40 graden. Alfred dobbert lekker rond en ik besluit al snel om de hottub te gaan verkennen. Via een timer kun je zelf de bubbels aandoen. Heerlijk lijkt me! Als ik het water in stap verbrand ik bijna mijn enkels. Op het waarschuwingsbord naast de hottub staat te lezen dat het water best warm kan zijn. Warm is een absoluut understatement. Het water is meer dan 50 graden. Alfred komt erbij in, maar langer dan 10 minuten houden we het niet vol. De zon brandt vol op onze bakkes en we voelen ons als dumplings in een stoommandje. We stappen uit en springen even in het, zo lijkt nu, koele grote zwembad. We lopen ons balkonnetje weer op en gaan douchen. Dit is de laagste douche sinds we hier zijn. Hij komt bij onze ellenbogen en we moeten in één of andere slangenbezweerders-yoga houding om fatsoenlijk nat te worden. Dat het water aan alle kanten uit de slang en kraan spuit, behalve uit de douchekop, helpt ook niet mee.  

We besloten hierna om Palm Springs weer in te rijden en ergens goedkoop (eigenlijk zouden we 3 dagen op rantsoen moeten om onze 160 dollar er weer uit te halen) te gaan eten. Het eten was inderdaad niet duur en ongezond maar het smaakte wel prima. Bij de kassa wordt er aan ons gevraagd of we een truckerspas hebben. Truckers krijgen namelijk korting bij fastfoodrestaurants; weten we meteen waarom ze er allemaal zo ongezond en dik uitzien. Gratis tip aan meneer Trump: korting op groente en fruit helpt vast een stuk beter! Gelukkig hebben ze bij deze fastfoodketen ook mayonaise, dit voelt iets gezonder aan dan ketchup😊. Om de mayonaise moet je, in tegenstelling tot de ketchup welke je onbeperkt kunt pakken, aan de kassa vragen. We worden geholpen door een forse jongen met een soort knotje op zijn hoofd. Met een enorme hoge stem vraagt hij of hij ons kan helpen en werpt hij ons heer sierlijk de mayonaise zakjes toe; althans hij dénkt dat dit sierlijk is. Wij weten wel beter… Ongemerkt wordt Alfred nakeken door deze knot-jongen😉.

Toch merken we dat we het eten echt rete-zat zijn. We kunnen niet wachten om bij de Albert Heijn rond te lopen en een maaltijdsalade te kopen. Zelfs het gezonde eten (salades e.d.) voelt hier op één of andere manier, ongezond aan. Op het etiket zijn ook meer E- (en andere rare) nummer te lezen, dan op 10 etiketten in NL samen.

Onze avond sluiten we af in onze gekoelde kamer en gaan redelijk op tijd slapen. Morgen gaan we eindelijk naar San Diego! Iets waar we sinds enige dagen enorm naar uitkijken. Hoe intens we ook hebben genoten van de bergen en de schoonheid van de natuur: we zijn de bergen zat. Na uren te hebben geklauterd, honderden kleuren steen te hebben gezien en soms urenlang alleen waren, merken we dat de stadmens in ons flink aan het trekken is. San Diego: here we come!

Hotel: Rodeway Inn
Gereden: 503 mijl (810km) in 9½ uur.
Gelopen: maar 2km
Armer: 160 dollar