Dag 16 - Capitol Reef

Uitgerust werden we vanmorgen, om 7.15 wakker. Na een douche, te zijn aangekleed en de spullen te hebben ingepakt, gooiden we alles in de auto. We haalden even gratis ijs bij de ijsmachine. Deze doen we in onze zipzakken die we hier in de US hebben gekocht en kunnen dan gebruikt worden in onze gigantische koelbox. Op die manier houden we het water de yoghurtjes en salades goed. Ideaal!
Dit keer zit het ontbijt bij de overnachting inbegrepen en we rijden, nadat we online konden uitchecken, naar een gigantische ‘schuur’. Hier worden ’s avonds dinershows opgevoerd door cowboys en indianen. De schuur/zaal is gigantisch en van binnen heel ongezellig. In lange rijen staan ronde tafels. Elke rij heeft een letter A t/m G, met daaraan gekoppeld een cijfer. Bijvoorbeeld tafel A1 of C11. Aan elke ronde tafel staan ongeveer 10 stoelen, welke ook zijn genummerd. Deze ochtend maakt het gelukkig niet uit waar je gaat zitten, anders zou het een behoorlijke zoektocht zijn geweest.

Het ontbijt is vrij uitgebreid en we eten een broodje, bakje yoghurt en nog wat kleine dingen. Ze hebben hier pindakaas en ik besluit de gok te wagen. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het best meeviel. Het is geen Calvé, maar opzich wel te doen. Daarnaast waag ik me aan melk met iets van granencornflakes. Ik eet het netjes op maar het is niet echt mijn ding. Alfred houdt het bij jam😉. Over de bijzondere koffie laten we ons maar niet uit.

Hierna stappen we in de auto en rijden richting onze volgende bestemming: Capitol Reef. Nadat we wat informatie hebben opgezocht over de route, besluiten we om te rijden via Highway 12. Over de prachtige afwisselende natuur, vallen we jullie niet meer lastig. Het is namelijk niet te beschrijven, maar neem aan: fantastisch!
Onderweg passeren we twee noemenswaardige plaatsen: Escalante en Boulder. Eigenlijk moeten we nog even naar de supermarkt, maar alles blijkt dicht te zijn. We snappen er niks van en vragen ons af of de winkels hier pas later opengaan. Ook op straat is het totaal uitgestorven. Opeens valt het kwartje: het is zondag. Al dagen zijn we totaal al het gevoel van ‘dagritme’ kwijt, dus zo verwonderlijk is het niet. Dan maar door…

Onderweg stoppen we een aantal keer en genieten van al het moois. Eigenlijk zouden we bij elk uitzichtpunt willen stoppen, maar dat gaat helaas niet. Het valt ons trouwens op dat er enorm veel aangereden eekhoorns en konijnen en/of hazen op de weg liggen (in deze toestand weten we niet welke het zijn). Het zijn er zoveel dat je er, voor een hele stad, een kerstmaal van kon maken. Via een Amerika facebookgroep hebben we een tip gelezen om onderweg te stoppen bij ‘Kiva Koffeehouse’. Deze ligt vrij verscholen tussen de bergen en heeft een mooi uitzicht vanaf het terras. Hier drinken we een kop koffie en nemen een gemberkoekje erbij: lekker!
Als we verder rijden en wat kleine plaatsjes passeren, valt het opeens op dat we nergens een fastfoodketen hebben gezien. Als we later wat ‘online-onderzoek’ doen, blijkt dat te komen doordat in de staat Utah enorm veel mormonen wonen. Deze mogen o.a. geen drank, hete drankjes (zoals koffie of thee), frisdrank, snoep, fastfood of wilde seks. Dat verklaart dus veel😉. Tegelijkertijd vragen we ons af hoe bijvoorbeeld veganisten of mensen die extreem biologisch eten, het hier in Amerika redden… Er zijn maar weinig vegetarische gerechten en biologisch eten is nóg veel duurder dan normaal groente en fruit.

We komen aan bij het nationaal park en rijden naar het bezoekerscentrum. We scoren ook hier weer een magneet, die we kunnen toevoegen aan de verzameling. Van elke stad/park waar we zijn verbleven hebben wel, als klein aandenken, een magneet gekocht. Ook halen we in het bezoekerscentrum een kaart waarop wandelroutes zijn. Van tevoren hebben we in onze persoonlijke reisgids van Tioga gelezen dat de Grand Wash een leuke trail is. Deze trail loopt door een uitgedroogde rivier langs gigantische hoge stenen wanden. Het is een route van ongeveer 3,9 kilometer, one-way, dus ongeveer 8 kilometer in totaal. We parkeren de auto bij het startpunt en beginnen aan de wandeling. Onderweg worden onze zintuigen gestreeld door de mooie nauwe wegen langs de torenhoge muren. De slijtage van de wind en het water is goed te zien en zorgt voor een mooi kleurenpalet. Het valt ons op dat er veel kleine en grote gaten in de wanden te zien zijn. Dit heeft te maken de poreusheid van de muren. Alfred heeft onderweg zelfs een enorm gat gevonden met daarin een zwevend blok dat doet denken aan een toiletpot. Zie de foto 😊 De route valt onder makkelijk, maar de hitte maakt het wel wat zwaar. Roy krijgt op de terugweg zijn ene voet niet voor de andere. Gelukkig heeft hij het gered en is hij bijgekomen na water en na de airco van de auto. We rijden terug naar de ingang van het park en we maken nog wat foto’s van onder andere ‘The Castle.’ Zoals de naam doet voordoen, heeft het veel weg van de contouren van een kasteel. Op het informatiebord is te lezen dat de verschillende kleuren van het kasteel de aardlagen aangeeft. Eerst was er in het landschap een zee, toen moeras, daarna een bos en als laatste een woestijn. Je kunt dit overigens goed zien in de kleuren van de aardlagen! Na deze interessante ontdekking zijn we naar het hotel gegaan, want we hebben geen zin om nog een trail te lopen. Het is inmiddels 14.30, terwijl wij om 16.00 pas kunnen inchecken. Toch besluiten wij het te proberen. Achter de receptie staat een vrouw met een Spaanstalig accent en beaamt dat het nog niet mogelijk is om in te checken. Ze geeft als suggestie om naar het zwembad te gaan of om het dorpje Torrey in te gaan. Dit laatste besluiten we te doen, aangezien onze zwemspullen ergens in de koffer liggen. We rijden een rustig dorpje in met hier en daar wat restaurants en cafés. We komen er achter dat op zondag, vanwege de gelovige achtergrond van deze streek, weinig open is. Daarom rijden we door naar Bicknell. Dit plaatsje is niet veel beter. Het lijkt op een spookstadje; niemand te bekennen. We rijden toch maar terug naar Torrey, want we hebben gezien dat er een supermarkt annex souvenirshop annex bakker annex ijswinkel annex ‘alles-wat-maar-te-koop-is-winkel’ open is. Hier kopen we een ijsje en een cola. Als ijsje nemen wij zo’n ‘chocolade sandwich’. Volgens de kassière zonder gebit is dit een uitstekende keuze, haar favoriet! Wij snappen wel waarom.... We eten het ijsje voor de winkel op, waar ze hun best gedaan hebben op een terrasje aan te leggen. Ze kunnen nog wel wat suggesties en tips gebruiken. Boven ons hangt een snoer met lampjes die op standje hysterisch staat. Gelukkig is het nog overdag, dus valt het ons verder niet zo op. Nadat we lekker ‘geborreld’ hebben op het terras rijden we terug naar het hotel. Inmiddels is het mogelijk om in te checken. Achter de balie staat inmiddels een donkere jongen, die weinig zin in zijn werk heeft. Hij zegt het hoognodige en blijft vooral zitten op zijn stoel. Gezellig! In zijn borstelige haar hangt een onverklaarbare substantie. Hij vertelt ons dat onze kamer dichtbij de receptie is, namelijk nog geen 20 meter! We dumpen de spullen op onze kamer en gaan naar het zwembad om lekker af te koelen.
Bij dit zwembad schoren we eindelijk eens een ligbedje. Hierna smeren we ons in met zonnebrandcrème, gaan het frisse water in, smeren ons weer in en gaan even liggen zonnen. Dit riedeltje herhalen we een aantal keer en gaan dan naar de kamer om te douchen.

Aangezien er geen supermarkt open was vandaag (afgezien de winkel waar we wat hadden gedronken, maar deze hadden geen fatsoenlijk ‘diner’), bekeken we de menukaart van het restaurant in het hotel. De prijzen vielen mee, dus besloten we hiernaartoe te gaan. Een vrouw met een Aziatisch uiterlijk, wees ons een tafeltje aan. Aangezien we niet hebben geluncht, deelden we samen een portie nacho’s. Er was keuze uit kip, rundvlees en chili. We hadden geen zin in enorm pitte nacho’s, dus besloot Alfred te vragen of deze ook ‘hot’ was. Voor insiders is dit een vraag die je in het Engels niet moet vragen. ‘Is it Spicy?,’ is een betere vraag😉.  Gelukkig waren de nacho’s hot noch pittig. Als hoofdgerecht bestelden we beiden kip enchilada. Deze bleek, bij aankomst, te drijven in een onbekend en vreemd smaken sausje. Tot op heden kunnen we de smaak niet thuisbrengen. Na diner hebben we op de kamer even gerelaxt en zijn vroeg gaan slapen, 21.30 uur, want morgen volgt een tocht naar Moab.
 

Hotel: Capitol Reef Resort
Gelopen: 11,2
Gereden: 160 mijl (257km)