28 juli 2016 - Van Schiphol naar Salt Lake City
Door Jan, Angélica, Bas en Rolinka - 29-07-2016 04:25Dag 1 - over ijsbergen en gletsjers, maar ook over mormonentempels in de zomerhitte
Het is vroeg dag op onze eerste reisdag. Om stipt half zeven
Nederlandse tijd staat Hans, de vader van Rolinka voor de deur. Hij
is zo vriendelijk om de vier USA-gangers vandaag lekker vroeg naar
Schiphol te brengen. Jans broer Bennie heeft woord gehouden want
het grondpersoneel van de KLM staakt mooi niet. De gebruikelijke
rijen op Schiphol lijken zelfs korter dan gewoonlijk. Na een kop
koffie met broodjes en/gebak vertrekt vlucht Delta Airlines 57, die
ook vliegt met een nummer van de KLM, even over tien uur keurig op
tijd, met onze helden natuurlijk in de Boeing 767. Bas en Ro zitten
naast elkaar in het midden van rij 40. Achter rij 39 van Jan en
Sjé, die eerst niet echt naast elkaar zitten. Maar Jan en Sjé
hebben geluk: een ander Frans reisgezelschap vraagt om stoelen met
hen te wisselen. Daardoor komen Jan en Sjé toch ook naast elkaar én
Jan aan een raampje. Het is, zo blijkt al snel, zijn geluksdag. Het
is namelijk schitterend weer en de 767 zoeft op 10 kilometer hoogte
boven een bijna wolkenloos Groenland, Newfoundland, Canada en de
Verenigde Staten. De indrukwekkende landschappen, duizenden
ijsmeren, rivieren, besneeuwde bergen, grillige kustlijnen en
oneindige ijsvlaktes die van boven worden aanschouwd zijn echt
spectaculair. Vooral de kilometers lange gletsjers in het
zuidoosten van Groenland zijn wonderbaarlijk mooi. Zelfs de
gezagvoerder roept de passagiers op om toch even naar rechts uit de
raampjes te kijken.
Jan klikt met zijn kleine camera aan één stuk door. Hij heeft
geen hoogtevrees in een vliegtuig. Die prachtige gletsjers van
Groenland eindigen in de diepblauwe Atlantische Oceaan waarin
trouwens ook veel grote ijsbergen drijven. Tien procent boven
water, negentig procent eronder. Wat een massa ijs! Nu snapt Jan
dat die onzinkbare Titanic het ruim honderd jaar geleden na een
aanvaring met zo'n berg toch niet heeft gered. Ook vliegt de Boeing
767 een paar uur later boven Wyoming over Grand Teton, het
nationale park dat later deze vakantie nog wordt bezocht. Jan
herkent de mooie toppen en ook Jenny Lake, het meer waarin de
bootjes met toeristen al varen. De anderen zitten niet bij een
raampje maar genieten op hun beurt van films, muziek, wat eten en
van een dutje. Het is inmiddels 10 uur na vertrek vanaf Schiphol en
toch pas kwart over twaalf plaatselijke tijd in Salt Lake City als
het vliegtuig een wat hobbelige landing maakt. Het gaat goed.
Eénmaal uit het vliegtuig blijkt het heel erg warm in SLC, zo tegen
de 37 graden. Bij de Homeland Security, de douane, werken ook hier
weer niet de meest vriendelijke mensen. Het lijkt wel of men in
de USA alleen maar bozige types opstelt om toeristen het
eerste welkom te heten. Bovendien werken ze niet echt efficiënt.
Lange rijen dus, maar na een uur hebben alle reizigers deze
traditionele kwelling met paspoorten, invoerpapieren,
vingerafdrukken en politiefoto's doorstaan. Na de douane wordt
alles beter in de USA. De koffers zijn gelukkig ook netjes
meegekomen - dat had Bennie immers beloofd- en het eerste
overnachtingshotel is maar 10 minuten rijden. Daar doen Ro, Bas en
Sjé een welverdiend middagdutje. Jan geniet met zijn foto's nog
even na van de gletsjers en hij schrijft het eerste deel van dit
eerste verslag.
Na anderhalf uur chillen op de hotelkamer neemt het viertal de
taxi naar Downtown Salt Lake City, want in het centrum van de
hoofdstad van de Mormonen moeten natuurlijk de tempel en de
tabernakel met het 11.600 pijpen tellende vijfklavierskerkorgel
(mooi woord voor Wordfeud) even gezien worden. Het is in de
overigens erg schone en rustige stad tegen de 40 graden Celsius,
echt bloedje heet dus, maar gelukkig is het in de tabernakel lekker
koel.
Sister Kim, een Zuid-Koriaanse vrouwelijke mormonengids,
(ont)vangt alle toeristen en staat die vervolgens heel vriendelijk
te woord. Ze nodigt iedereen uit om vanavond ook te komen luisteren
naar het duizendkoppige mormonenkoor. Omdat Jan en Bas zich niet
meteen willen laten bekeren maar wel heel graag wat willen eten,
verlaat het gezelschap de tempelomgeving (één vierkante kilometer
kerkgebouwen!) en geniet nog even van een rustige wandeling door
het tegenoverliggende moderne winkelcentrum. Prachtige winkels,
grote warenhuizen. Maar de dames zijn écht moe: zelfs geen puf meer
om even te shoppen. Wel knorren nu alle magen. Dus meteen maar de
Food Court naast Macy's in. Jan en Bas scoren daar een lekkere
burger met cola light en Sjé en Rolinka eten iets ondefinieerbaars,
dat vast gezonder is omdat het veel groen bevat. Na het stillen van
de trek is iedereen echt toe aan slapen. Dus geen duizendkoppig
koor meer vanavond. Dezelfde taxichauffeur, die van de heenweg,
brengt het gezelschap om half acht terug naar het hotel, waar de
eerste lange dag wordt besloten met een verfrissende douche en een
welverdiende lange slaap. Morgenochtend de auto halen en op naar
Yellowstone!
Ontvang een hartelijke groet uit de USA van het blije
viertal!
P.S. Bekijk de eerste foto's in het fotoalbum!
Reacties
Pa-Gerard 29-07-2016 07:14 {{button-41010}}
Ineke Brouwer 29-07-2016 08:39 {{button-41015}}
Ik ben sprakeloos! Wat een prachtige tekst van Jan. Wat is er mooier dan de dag hiermee te beginnen.
Ik zit op de punt van mijn stoel en reis met jullie mee.
Heel veel plezier.
Liefs
Ineke
Paul Silvergieter 29-07-2016 08:59 {{button-41017}}
groeten Paul
Dirk en Franz 29-07-2016 09:07 {{button-41018}}
Heel veel plezier daar met z'n vieren, wij genieten mee door de fantastische verhalen en prachtige foto's van Jan.
Big hugs from us,
Dirk en Franz
Inge 29-07-2016 20:23 {{button-41046}}
Ciel en Harrie 29-07-2016 23:21 {{button-41053}}
Els 31-07-2016 11:46 {{button-41122}}
Moontje 31-07-2016 14:16 {{button-41135}}
een feest om jullie reisverslag te lezen.
Als of ik er zelf bij ben.
Lieve groetjes Moontje