Langs het Okanagan Meer
Door J. Schaefer - 23-09-2015 19:45Dinsdag 22 sept.
Deze morgen werden we door de zon gewekt die bij ons binnen
scheen. Heerlijk!
Het is hier een prima plek met zulk weer, mooi zicht op het meer en
alle wijdsheid er rond. Veel vogels die druk heen en weer vliegen
en een graantje mee pikken.
De frambozen van gisteren zijn een meerwaarde voor onze yoghurt met
bio muesli, we zijn wel gezondheidsfrieken aan het worden.
We rijden op tijd door ook al is de rit niet zo lang vandaag,
alles gaat vlotter als de zon schijnt. We zitten vlug op de snelweg
en tuffen zuidwaarts, eerst langs het laatste stuk Kalamalka meer
en dan richting Kelowna waar we een Starbucks zoeken voor de koffie
maar ook voor de Wifi. We doen er ook wat laatste boodschapjes bij
Walmart (wat een supermarkt is dat toch, groot, groter, grootst!)
en dan gaat het verder hier is het echt een grote stad met heel
veel verkeer. De weg gaat verder over het water van het begin van
het kilometers lange Okanagan Lake waar we nu de hele tijd vlak
langs rijden. We geven de ogen de kost, zo blauw en het is hier
helemaal de Provence en de Middellandse Zee, qua sfeer, licht en
landschap. Natuurlijk weer groter, maar toch. Deze streek is ook
bekend voor zijn wijngaarden en fruit. Dit is ook de wijnroute die
we vandaag volgen met overal wijnproeverijen langs de weg. We
duiken de hoofdweg af in Peachland, al was het maar voor de naam,
en dat is echt een heerlijk stadje aan het water, met een mooie
boulevard, gezellige restaurantjes en mooie huizen. Hier moet het
goed toeven zijn. Wij doen dat ook voor een wandelingetje langs het
water, in het park bloeit de lavendel nog en rozen. Het is toch al
ver in september. We zetten Big Bertha lekker langs het water en
hebben weer een lunch met een view.
Toch maar weer verder naar Summerland waar we bij het Visitors
Center info vragen voor een overnachtingsplek. Het wordt
uiteindelijk Oxbow Resort vlakbij het volgende meer, Skaha Lake,
even blauw maar minder lang als het prachtige Okanagan Lake.
De plek is goed waar we staan en in plaats van goederentreinen zal
het nu misschien het plaatselijke vliegveld zijn dat ons zou kunnen
storen. Maar ik heb weer lekker in het zonnetje gezeten, we zijn
samen langs het meer gelopen door het stadspark van Penticton, waar
in 2007 bij een storm van 110 km/uur meer dan honderd super grote
Ponderosa Pines zijn ontworteld. Een herplantingsprogramma zorgt
ervoor dat het park voor het nageslacht bewaard kan blijven.
Terug bij Bertha een lekkere tonijnsalade gemaakt en al wat gekookt
voor morgen. We moeten zorgen dat we de ijskast leeg maken, onze
reis met Bertha loopt op zijn einde.
Nu gauw naar bed, de beloofde Wifi werkt niet, dus morgen maar weer
koffie drinken bij Starbucks of zo.