Dag 4 - Toronto
Door Alfred & Roy - 20-07-2022 05:09Dinsdag 19 juli 2022
Deze ochtend werden we uitgerust wakker. De wekker liep om 7.30
uur af en we waren gelijk klaar voor een nieuwe dag. Wat ons meteen
opviel was dat de zon naar binnen scheen. Het weerbericht gaf aan
dat het vandaag zou gaan regenen (onweersbuien), maar het was strak
blauw. Op onze telefoon zagen we dat het pas om 15.00 uur zou gaan
regenen. Een meevaller dus. De app gaf ook aan dat het 32 graden
zou gaan worden, met een luchtvochtigheidsgraad van 75%. Lekker
benauwd ... We trokken onze wandeloutfit aan en wandelden richting
onze ontbijtplek. Zo vroeg in de morgen bleek de temperatuur al aan
de hoge kant te zijn. Het ‘restaurant’ (vindt het altijd vreemd om
een fastfoodketen zo te noemen), bevond zich op ongeveer 20 minuten
wandelen vanaf het hotel. Deze hadden we op aanraden van één van de
lezers uitgekozen, genaamd ‘Cora’ (de associatie met Mora blijft
toch steeds hangen). Dit is een soort diner waar je kunt
ontbijten/lunchen. Aangezien het nog maar kwart over 8 was, bleek
het niet druk te zijn. Een vrolijke, lange, donkere man met
pretoogjes, begeleidde ons naar een tafeltje. Het personeel heeft
overal mondmaskers op, zo ook hier. We zaten amper, of er werden al
twee koude glazen kraanwater op tafel gezet. Kraanwater is hier
prima te drinken, al lijkt het wel alsof je steeds een slok
zwembadwater binnen krijgt. Enfin, we bestelden beiden een verse
Jus en een kop filterkoffie. Godzijdank heeft Philips hier met zijn
Senseo geen voet aan wal kunnen krijgen. De uitgebreide menukaart
bevatte weinig keuzes die in, welk dieetprogramma dan ook, zouden
passen. Waarschijnlijk zouden de Weight Watchers punten hier bij
één hap, voor de rest van de week, opgebruikt zijn. Alfred bestelde
Blueberry Pancakes en ik een combinatiegerecht met eieren
(sunny-side-up) en 2 pancakes, á 1280 kilocalorieën. Het is maar
even dat jullie het weten😉. Uiteraard werd deze geserveerd met
gebakken spek en een kilo gebakken aardappelen. Héérlijk zo in de
vroege morgen. Terwijl we rustig zaten te ontbijten, kwam er een
oudere man binnengelopen, welke leek op de Baron uit Bassie &
Adriaan. Later zou blijken dat hij de naam ‘Allen’ droeg. Hij ging
zitten en de serveerder begroette hem vriendelijk. Hij vertelde de
beste man dat hij morgen niet aanwezig was, want het was zijn vrije
dag. Uit het gesprek maakten we op dat de man hier vaste klant was.
Binnen een paar minuten begon hij tegen ons te praten. ‘Where are
you from, guys?’. Na een spraakverwarring over ‘The Netherlands,
Amsterdam en Holland’, werd het hem duidelijk dat Amsterdam de
hoofdstad van Nederland was én dan Nederland en Holland hetzelfde
zijn. Het eerste wat hem te binnenschoot over Amsterdam was ‘die
meid met die krullen…. Anne Frank’. De tweede associatie, hoe kan
het ook anders, was het ‘Red light district’. Hij vond het maar een
vreemde bedoening, maar glunderde bij het idee. Hij vertelde ons
dat hij volgende week jarig is, en 70 jaar wordt. Ook hoorden we
dat hij in Los Angeles heeft gewerkt in de entertainment business
voor 30 jaar. Hij bleek daar comedian te zijn. Meteen trok hij zijn
grollen en grappen uit de kast. Hij vroeg Alfred voor hem te komen
staan, het is ons nog steeds niet duidelijk waarom. Schaapachtig
lachten we om z’n ‘optreden’. Snel kon ik nog even een foto van het
moment schieten. Het geheel ziet er best lachwekkend uit. Hierna
deed hij meer van zijn levensverhalen uit de doeken. Zijn vroegere
dates kwamen voor (inclusief accent van de dames). Zijn studie,
welke hij op 70 jarige leeftijd nog volgde, en zijn vakantieplannen
naar de Caraïben. Nadat we ons eten ophadden (m.u.v. het spek en de
gebakken aardappelen uiteraard) én het verdere levensverhaal van
Allen hadden gehoord, rekenden we rond 9.15 uur af. We besloten
richting ‘Distillery District’ te wandelen, aangezien we hier
redelijk dichtbij waren. Blijkbaar is het niet zo handig om
zo vroeg in de morgen, hier te verschijnen want, hoe kan het
ook anders, alles was nog gesloten. Het wijkje ziet er trouwens erg
leuk uit. In allerlei oude distilleerderijen zijn barretjes,
(art)winkeltjes en andere bezienswaardigheden gemaakt. Nadat we wat
hadden rondgewandeld bekeken we op internet even de mogelijkheden.
Als snel trokken we de conclusie dat we ‘Riverdale Park’ wilden
bezoeken. Dit is een park, net buiten de stad welke iets hoger
ligt. Hierdoor heb je een mooi vergezicht over de gehele skyline.
Een wandeltocht van ongeveer 40 minuten. Door een navigatiefout
liepen we kilometers lang door een godvergeten landschap. Aan onze
linkerkant een strook asfalt, rechts een oude spoorbaan. We hadden
ergens onderdoor gemoeten om zo aan de andere kant van het spoor
terecht te komen. Daar liep namelijk een rivier met een mooier pad.
Na aan aantal kilometer zagen we de brug waar we overheen moesten
om in het park uit te komen. Één probleem: de trap naar de
voetgangersbrug lag aan de andere kant van het spoor. Hierdoor
moesten we een stuk omlopen. We kwamen hierdoor door een
soort kinderboerderij met de toepasselijke naam: ‘Riverdale
Farm’. Overal liepen ouders met kinderen en boerderijdieren. Het
had iets weg van een kleine dierentuin en was super leuk opgezet.
Uiteindelijk liepen we via de voetgangersbrug het park in.
Inmiddels waren we drijfnat van het zweet en zochten, aan de rand
van het park, een leuke coffeeshop op met de naam: Rooster Coffee
House’. Deze zat in een huis, aan de kant van de weg met een
gezellig terrasje ervoor. Alfred liep naar binnen voor de
bestelling en wilde twee cola light bestellen. Het meisje achter de
kassa keek schaapachtig naar Alfred. Hij probeerde meerdere
woorden: Cola Light? Diet Coke? Cola Zero? Het meisje bleef
schaapachtig kijken en pas toen een collega er aan te pas kwam,
wist ze wat Alfred bedoelde. Nou, aan frisdrank deden ze niet.
Uiteindelijk kwam Alfred met een twee koud blikjes water met een
fruitsmaak naar buiten. Lekker fris en weinig calorieën. Na zo’n
ontbijt moet je wat hè 😉. Door een natte sok gisteren, had ik een
flinke blaar op mijn hak gekregen. Het werd, op de weg hier
naartoe, al steeds pijnlijker. Gelukkig hadden we blarenpleisters
mee, al wilden deze door de warmte niet goed plakken. Enfin, om een
lang verhaal kort te maken: we installeerden de city-bike app op
onze telefoon. Met deze app kun je overal in de stad speciale
fietsen pakken uit een rek, zolang je deze binnen 30 minuten maar
weer terug zet in een bijbehorend fietsenrek. Deze rekken
vind je overal door de gehele stad. Nadat we onze drankjes
ophadden, liepen we naar het dichtstbijzijnde rek. Op de app kun je
meteen zien hoeveel fietsen er in de rekken staan, zodat je niet
voor Jan Nop naar een leeg rek loopt. We hadden in de app
aangegeven dat we voor 24 uur hier gebruik van wilden maken, want
dit kostte maar 7 dollar. We scanden de QR app om de fiets te
ontkoppelen. Nadat we de navigatie hadden ingesteld konden we
vertrekken richting Woodbine beach. Het verkeer is even wennen,
want het is soms niet duidelijk waar je moet fietsen óf waar je
moet staan bij de verkeerslichten. Op veel plekken in Toronto zijn
al fietspaden, maar niet overal. Het fietsen ging prima. Helaas
zijn deze stadsfietsen niet gemaakt voor grote Nederlandse mannen.
Mijn zadel stond hoger dan het stuur, waardoor het leek alsof ik de
nieuwe Tom Dumoulin was, maar dan iets minder mager en het strakke
wielrenpakje ontbrak gelukkig. Nadat we bij het strand de fiets
weer in de stalling hadden gezet én ik mijn hoofd weer recht op
mijn romp had gekregen, liepen we richting het strand. We maakten
gebruik van het openbaar toilet en rustten wat uit op een bankje in
de hete zon. (We weten dat we niet mogen klagen nu het in Nederland
bijna 40 graden is, maar hier is het óók warm en benauwd😊). Hierna
pakten we weer een fiets uit het rek en vervolgenden onze weg over
kronkelende smalle fietspaden, welke zich bevonden op het
schiereiland bij het strand. Het was er groen en parkachtig. Zeker
een aanrader om even te vertoeven. We hadden ergens gelezen dat
het, op steenworp afstand liggende, Tommy Thompson park ook mooi
was. We fietsen om een grote stinkfabriek heen en kwamen aan bij
het begin van het Park. Alfred zag op de app dat ergens in het park
weer een fietsenstalling was. Aangezien we krap in onze minuten
zaten (je moet de fiets binnen 30 minuten ergens weer in een rek
zetten), was het fietsen geblazen. Een kaarsrechte asfalt weg, die
meer de afmeting had van een start- en landingsbaan, bracht ons bij
de stalling. Het woord ‘park’ had vast te maken met de bomen en
struiken aan weerzijde hiervan. Zover het oog kon reiken, ging deze
geestdodende landingsbaan door. Verder in het park bleek nergens
een stalling te zitten dus besloten we terug te fietsen. We moesten
even wachten tot we de fietsen weer konden ontgrendelen met de QR
code. Aangekomen bij de hoofdweg, stalden we onze fietsen opnieuw
en wandelden naar een supermarkt waar we zojuist waren
langsgefietst. Deze bevond zich naast de fabriek op een
industrieterrein. Farm boy, zoals de supermarkt heette, was een
grote supermarkt en staat bekend om zijn biologische producten, zo
lazen we. In deze supermarkt waren tal van gezonde maaltijden te
vinden en was een lust voor het oog. Jammer dat deze buiten de stad
zit en dat alles vrij prijzig is. Een salade kostte ongeveer tussen
de 10 en 15 dollar, maar dan heb je ook wat. We pakten een grote
fles water, flesje cola en twee appels. De vrouw voor ons bij de
kassa had twee tasjes met boodschappen en was 175 dollar armer. Het
viel ons trouwens wel op dat, ondanks dat deze supermarkt
pretendeerde ‘biologisch’ te zijn, álles in flinke lagen plastic
zit verpakt. Enfin, buiten in de schaduw peuzelden we onze appel op
en liepen terug naar de fietsenstalling. Het was inmiddels 14.00
uur. Aangezien het over een uur zou gaan onweren en de lucht
inderdaad dichttrok, wilden we een bezoek brengen aan PATH, een
ondergronds winkelcentrum. Alfred zocht op zijn telefoon waar de
ingang moest zijn. Uit een blog maakte hij op dat het voor
Canadezen ook lastig te vinden is. Één man had zelfs gereageerd dat
hij daar nog steeds ronddoolde en of iemand de groeten aan zijn
vrouw wilde doen. Het geheel klonk als een waar mysterie dat
ontrafeld moest worden. De enige aanwijzing die Alfred kon vinden,
was de kruising Bay Street en Dundas Street. Op de fiets was het
zo’n 25 minuten fietsen en was prima te doen. We zetten de fietsen
vlakbij Yonge- Dundas Square. Als echte avonturiers (lees: Indiana
Jones) trotseerden wij de straten van Toronto met in één hand
Google Maps en in de andere hand een fakkel. Het bleek een lastige
opgave te zijn, want de ingang was niet makkelijk te vinden. Alfred
moest op een tegel staan en ik op een andere. Dit activeerde een
oud mechanisme. Na ongeveer 10 tellen openbaarde zich de ingang van
PATH.
Spannend hè? Stiekem had Alfred niet goed gelezen dat de naam van
de ingang ook in de blog stond… Beetje jammer. Met koeienletters
stond Atrium op één van de gebouwen en hier bleek één van de
ingangen te zijn. We stapten naar binnen en zagen al meteen wat
bijzondere winkels. Even verderop vonden we de grotere winkels als
Adidas, Nike en… HUDSON’S BAY.. je weet wel.. dat grote Canadese
warenhuis. Na het faillissement van de V&D kocht Hudson’s Bay
sommige panden op. Dit bleek van korte duur te zijn, want na twee
jaar waren de meesten alweer weg. We besloten een kijkje te nemen
in dit enorme warenhuis van ongeveer 8 verdiepingen. Dit warenhuis
is zo groot dat we serieus waren verdwaald! Gelukkig zagen we het
licht aan het einde van de tunnel en vonden we de exit. Eenmaal
buiten komend, bleek het helemaal niet te zijn gaan regenen. We
zijn weer eens in de maling genomen door de Canadese weervrouwen.
Lichtelijk vermoeid liepen we terug naar het hotel om ons even op
te frissen en om de koffers grotendeels in te pakken. De volgende
dag moeten we namelijk om half 5 eruit, want dan vervolgen we onze
trip naar Vancouver. Rond 18.30 uur verlieten we het hotel, opzoek
naar nieuwe calorieën. We belandden bij een Italiaans restaurant
waar we op een terras genoten van een heerlijke pizza. We moesten
de pizza’s goed vasthouden, want het begon behoorlijk te waaien.
Het waaide zelfs zo hard dat een parasol de lucht in vloog tegen
het restaurant aan. Roy heeft dit ervaren als een
bijna-doodervaring. Alfred vond het allemaal niet zo spannend.
Hierna zijn we naar een andere wijk gelopen, die met die vlaggen,
om nog een laatste drankje te drinken. Helaas lukt het niet
helemaal om op tijd richting hotel te gaan. Rond 22.45 kwamen we
hier bezweet weer aan, het was namelijk nog steeds 30 graden rond
dat tijdstip. Snel slapen, want morgen wacht Vancouver op ons…
Gelopen: 21,7km
Gefietst: 19,2km
Hotel: Pangates
Reacties
Peter 20-07-2022 06:48 {{button-64164}}
Fijne reis naar Vancouver!
Wilke 20-07-2022 07:51 {{button-64172}}
Renee 20-07-2022 08:25 {{button-64179}}
Bertram 20-07-2022 09:19 {{button-64184}}
Dorien Winters 20-07-2022 10:06 {{button-64187}}
Jullie schrijven heel “vermakelijk”😄.
Goeie reis naar Vancouver. Is vast ook prachtig.
Ina Veldkamp 20-07-2022 11:49 {{button-64193}}
Marlou 20-07-2022 13:06 {{button-64199}}
Eveline 20-07-2022 14:05 {{button-64202}}
Arianne van Bilsen 20-07-2022 16:41 {{button-64206}}
Hellen 20-07-2022 17:11 {{button-64208}}
Je ziet ook straatnamen enz in het chinees staan, beetje raar 😉🥴🤣
Veel plezier in VanCouver👍
Wim Stegeman 20-07-2022 19:48 {{button-64215}}
Yvonne 21-07-2022 14:31 {{button-64257}}
Sugar Lee Hooper, Dustin Hofman, de Baron…. Ik zie het zo voor me!
😁