Hope, Fort Langley, vliegveld en naar Amsterdam

Dit wordt ons laatste verslag vanuit Canada. Wat hebben wij de laatste dagen allemaal beleefd. In Hope zijn we inderdaad naar Jamie Davis geweest en dat viel niet mee. Het is een stuk kleiner dan op tv en het leek uitgestorven. Navraag bij de plaatselijke VVV van Hope leert ons dat hij daar inderaad nog steeds zit maar vaak is er niemand omdat ze onderweg zijn. Op zich wel logisch want stilstaande vrachtwagens kosten nou eenmaal geld. We denken ook dat hij flink heeft moeten inkrimpen. 

Dinsdag en woensdag wordt onze laatste campingplek. Deze staat in Fort Langley en het moet gezegd worden wat een leuk dorp is dat. Met beeldschone (versta dure) winkeltjes in echt prachtige pandjes. Wandelend vanaf de camping kunnen we zo het dorp in. Het lokale biertje smaakte ons goed en na wat geshopt te hebben kunnen we weer terug naar de camper. Ieder half uur komt de trein voorbij met een wagonnetje of 200!! Maar wat die gasten vooral doen is toeteren en niet zo weinig ook. Wel een hele mooie toeter dat dan weer wel. In de nacht is het gelukkig iets rustiger.

Woensdagochtend naar Jeff de  liquidator geweest. In tegenstelling tot Jamie Davis lijkt dit als twee druppels water op het programma van Discovery Channel. Het is vooral veel rommel, dus niks gekocht, maar wel leuk om even doorheen te struinen. Judith herkende direct al een van de medewerkers. Na een ruimte in te lopen met outlet spullen zagen wij warempel Jeff zitten. Wat is die kerel veranderd zeg. Vooral magerder. Na verloop van tijd liep hij zijn kantoortje bellend uit. Hij ging naar buiten en liep zoals in de serie nerveus bellend heen en weer. Grappig om het een keer in het echt te zien. Je kunt dan ook geen foto maken zonder het netjes te vragen dus helaas geen foto. Toen we net weg wilden gaan kwam de aziatische medewerker ook nog binnen dus we hebben ze allemaal gezien. De rest van de dag hebben we weer heel succesvol een fikkie gestookt. En de koelkast weer een beetje leger gegeten. Oh en natuurlijk de camper al een beetje schoongemaakt. Hij hoeft niet te glimmen volgens Peter maar ik zou ook graag in een schone camper willen beginnen met de trip. 

Woensdagmiddag verder schoongemaakt en een pizza genuttigd in de camper. Onze eerste pizza. En heerlijk buiten gezeten in het zonnetje in korte mouwtjes. In de avond onze laatste avondmaal genuttigd in een uiteraard ook schattige pub aan het spoor in Fort Langley. Op de weg terug zagen we nog bootjes varen die we nog niet eerder hadden gezien. Slanke soort kano met een drijver ernaast die volgens mij alleen verweg in de wereld te zien zijn. Daarna was ons eerder gestookte fikkie nog smeulend nadat we er 2 bakken water overheen hadden gegooid. Met de laatste wc-rollen (is uiteindelijk ook hout) nog een flinke fik op kunnen wekken. De buurman aan de overkant kwam ongevraagd nog even wat blokken bij ons neerleggen omdat hij morgen naar huis ging. Ja lekker, wij ook. Maar zoals een nette Nederlander betaamd hebben we niet geweigerd maar alleen toen hij weg was gelachen van verbazing. We hebben toch nog een paar van de gratis blokken kunnen verstoken en de volgende campingbewoners hebben een fijne start voor hun eigen fik. Hierna gaan we voor laatste nacht nog een keer tussen de slaapzakken, morgen weer vroeg op.  

Donderdagmorgen om half zeven ging de wekker en dat betekent helaas dat wij afscheid gaan nemen van Canada. Wij hebben de Canadezen ervaren als zeer vriendelijke en behulpzame mensen. Over de natuur hoeven we niets meer te zeggen. Is in een woord VOORTREFFELIJK en het moet ook gezegd worden dat echt iedereen aardig voor ons was. En ook geduldig. De camper hebben we teruggebracht naar Cruise Canada en de kosten van de aanvaring met de lantarenpaal hebben we betaald. Nu alleen bij de verzekering in Nederland declareren. 

Wij zitten nu op Vancouver International Airport te wachten op onze vlucht. Wij vonden het leuk om onze belevenissen met jullie te delen en hopen dat jullie mee hebben kunnen genieten van onze reis. Misschien tot een volgende keer.