Dag 20; Vancouver

Dinsdag 28 augustus, Vancouver

Vandaag stond een volledige dag in Vancouver op het programma. We werden ’s ochtends wakker met een strakblauwe lucht en een heerlijk zonnetje, beter weer kunnen we niet hebben. Na ontbeten te hebben werden de plannen voor vandaag gemaakt en werd besloten om te beginnen bij Stanley Park. Dit is te vergelijken met het Central Park in New York, een enorm groen gebied midden in de stad. Daarna wilden we, als dat zou lukken binnen de tijd, ook nog naar de Capilano Suspension Bridge. Dit is een enorme hangbrug over de Capilano rivier, die door Vancouver heen loopt.

Het startpunt was de receptie van de camping, waar we informatie wilden krijgen over hoe we het beste naar Stanley Park konden gaan. De vriendelijke man achter de receptie legde ons uit dat dit het beste te doen was met de zogenaamde SkyTrain, een soort metro die door heel Vancouver loopt. Hier hebben we vier dagtickets voor gekocht waardoor we de hele dag met het openbaar vervoer in Vancouver konden reizen, ideaal natuurlijk. De man wist ons ook nog als tip mee te geven dat het erg leuk is om Stanley Park per fiets te verkennen. Met alle informatie op zak gingen we op pad naar het station, wat in de buurt van de camping lag. Onder begeleiding van Jelyna en mij (pap en mam waren de weg al vrij snel kwijt), wisten we het station snel te vinden en met een overstap waren we in no-time op station Waterfront. Hiervandaan was het nog een klein stukje lopen naar de fietsverhuur voor Stanley Park.

Eenmaal aangekomen was er de keuze uit een ‘small bike’, ‘mountain bike’ en een ‘comfort bike’. Na erachter te zijn gekomen dat de small bike niet meer was dan een veredelde vouwfiets leek het ons verstandig om voor de ‘comfort bike’ te kiezen. Hier waren er echter nog maar twee van waardoor de mannen op de mountain bike gingen en de vrouwen op de comfort bike. We hebben een heerlijk stuk in het park gefietst en onder andere even gestopt bij de beroemde totempalen. Deze palen zijn replica’s van totempalen die rondom Vancouver zijn gevonden uit de Indianentijd. Vanuit het park was er ook zicht op een watervliegveld met bijbehorende watervliegtuigen. Het blijft toch opmerkelijk om te zien dat die dingen kunnen opstijgen en landen op het water.

Na de fietsen ingeleverd te hebben stond er een enorme rij op de boulevard waar het verhuurbedrijf aan lag. Blijkbaar was er in de buurt een soort ‘fashion warehouse sale’, de Canadese broer van de Dolle Dwaze Dagen van de Bijenkorf. Naar ons gevoel was het halve deel van alle vrouwen in de stad uitgelopen voor deze uitverkoop, want er leek geen einde aan de rij te komen.

Vervolgens zijn we teruggegaan naar station Waterfront, waar vandaan een zogenaamde ‘seabus’ vertrok die ons het Noorden van Vancouver zou brengen. Tot onze verbazing viel ook deze ferry boot onder de ov-dagkaart die we gekocht hadden en dus voeren we binnen no-time door de Vancouver Harbour. Na aangekomen te zijn moesten we overstappen op een bus die ons naar het park met de Capilano Suspension Bridge zou brengen. En inderdaad, de bebouwing van de stad ging ineens over op een groen regenwoud en voor we het wisten waren we op de plaats van bestemming.

Het park bleek naast de bekende brug nog een aantal andere looproutes te hebben door het bos, waardoor we ook hier nog een flink deel van de middag door hebben gebracht. De hangbrug zelf is leuk om overheen te lopen en zwiept toch nog flink heen en weer. Leuk om te zien dat sommige mensen daar toch nog wat moeite mee hebben, maar als je eenmaal in het midden staat zul je er toch nog een stuk overheen moeten lopen voor je eraf bent. Ook waren er een aantal vaste loopbruggen van boom naar boom, in het bovenste deel van de bomen. Erg leuk om te doen, al kan ik me voorstellen dat als je hoogtevrees hebt, je liever op het terras beneden blijft.

Bij vertrek uit het park was het alweer tegen etenstijd en besloten we terug te keren naar de camping. Bij het lopen naar het station vanmorgen waren we nog een Costco-supermarkt tegengekomen. Aangezien er vanavond pasta op het menu stond wilden we op de terugweg nog een zakje geraspte kaas meenemen. Bij aankomst sloeg de twijfel al toe, want iedereen kwam wel met erg grote verpakkingen in z’n winkelwagentje naar buiten. Bij binnenkomst was het ons al vrij snel duidelijk toen ons vriendelijk gevraagd werd of we misschien een pasje hadden. Dit was de Canadese variant van de Makro, waar je alleen grootverpakkingen kan krijgen voor je bedrijf. Snel rechtsomkeert dus en helaas pasta zonder kaas vanavond.

Na het avondeten heb ik nog even gebruik gemaakt van de fitnessruimte op de camping (de eerste in drie weken). Hier geen kasten van Amerikanen of Canadezen tegengekomen, wel een vriendelijke Duitser waar ik nog even mee heb staan praten. En dan zeggen ze dat al die Amerikanen in de sportschool zitten…

Morgen vertrekken we richting Seattle waar we samen met Ed, Nel en André een tour gaan volgen door de Boeing fabriek, waar de grote vliegtuigen gebouwd worden. Erg veel zin in, hoewel daarmee het einde van onze reis ook snel in zicht komt, en dat is dan wel weer jammer………..