Dag 32: Boeing

Dag 32 donderdag 16-8
Seattle – Vancouver

Onze laatste vakantiedag. Voor vandaag hebben we een rondleiding in de Boeing fabriek geboekt. We mogen daar natuurlijk niet te laat verschijnen, dus we staan zo vroeg op als we kunnen en stellen het ontbijt uit tot wanneer we er zijn. En dat was een goede keuze, want file file file rond Seattle. Maar we zijn er op tijd, ontbijten in de RV en lopen op ons gemak de immense ontvangsthal binnen. Het is meteen overweldigend met shops, de Experience and Exhibition ruimte en natuurlijk een koffie- en wifiplek. We nemen even onze tijd voordat we al onze persoonlijke spullen in een kluisje stoppen en melden ons precies op tijd voor de rondleiding van 11.30u.
Het begint allemaal met een propagandafilm in de grote zaal, daarna worden we heel serieus toegesproken door de sheriff die ons een laatste kans geeft om zo’n beetje alles wat niet aan je lichaam vastzit bij hem in te leveren. Mocht hij onderweg nog onrechtmatigheden aantreffen dan zal dat als een misdrijf worden beschouwd. En nu allemaal de bussen in, rode kaarten uitgang rechts, blauwe kaarten uitgang links. En wat er verder ook gebeurt; Blijf Bij Je Eigen Groep. Ai ai.
Wij komen in de groep van Tina, een voortvarende, grappige, alleswetende, vliegtuigadapt die de komende 90 minuten haar mond niet zal houden. De bus brengt ons van het staats-bezoekerscentrum over de start- en landingsbaan naar het heilige der heilige: de Boeing fabrieken. Onderweg brengt ze de stemming erin met vragen als: “Wie werkt of heeft er gewerkt bij Boeing?” “Wie werkt of heeft gewerkt voor een vliegtuigmaatschappij?” Als weet ik veel tot huppelepup. Ze eindigde met “Wie kent er iemand die wel eens gevlogen heeft?” Raise your hand!!!! Applause!!!! And this is our busdriver Ron, hi Ron!!!!! Applause!!!!
Ron zet ons af bij de productiehal, in volume ‘s wereld grootste bouwwerk. Keurig in het gelid lopen we gescheiden van de andere groepen door de catacomben en gaan met een lift naar een groot balkon midden in de productieruimte. En ik doe hier net als Tina: mocht je verder geïnteresseerd zijn in de technische details kijk dan vooral op YouTube. Maar het was fantastisch om te zien, rustig ook. Geen productieherrie of werkende mensjes onder ons. Maar zo ver je kunt kijken werkstations met een bodypart erop, in verschillende stadia van montage. Aan het plafond een puzzel van loopkranen die alle onderdelen naar een volgend station kunnen brengen. Op een gegeven moment tellen we zomaar 12 vliegtuigen in één oogopslag. In een werkplaats he?! De vliegtuigen in behandeling hebben trouwens allemaal dezelfde prachtige groenblauwe kleur, dat is alleen een beschermlaagje. Later wordt dit eraf gespoeld en gaan de vliegtuigen door de lakstraat om ze geheel naar klantwens te laten spuiten. Ze hebben er eens eentje gespoten als R2-D2 van Star Wars voor de Japanse vliegmaatschappij ANA. Wist je trouwens dat een vliegtuig na drie betalingstermijnen geleverd wordt en dat de eigenaar bij aflevering een bosje gouden sleutels overhandigd krijgt? En heeft een vliegtuig sleutels nodig…? 
We gaan weer terug naar het buspunt, een andere bus (“Hello driver, Applause!!!!!”) brengt ons naar het andere uiteinde van de hal en weer mogen we uitkijken over die immense hal vol miljoenen onderdelen. Die allemaal door mensenhanden tot een vliegtuig worden samengevoegd. Dit is zó indrukwekkend. Even schiet het door me heen dat ik hier morgen om deze tijd niet meer aan terug moet denken. 
En dan ineens is het voorbij. De volgende bus rijdt ons weer terug naar het bezoekerscentrum, dropt ons in de Boeingshop en dat was dat. Ongelofelijk, hoe soepel, semi-spontaan en getimed dit allemaal verliep. Applaus!!!!!

We kijken nog even rond in de shop, op het promenadedek en de tentoonstellingsruimte en laten een leuke groepsfoto maken voordat we teruggaan naar de RV.

Daar lunchen we weer op de parkeerplaats en om de laatste voorraden te laten slinken koken we eieren en bakken hamburgers voor op brood. De stemming is uitgelaten, om niets liggen we in een deuk, de tranen biggellen bij R en mij over de wangen. Ik heb zojuist een hap appelmoes genomen en die gaat vanwege de slappe lach niet heen of weer. I houdt niet op met zijn dubbele woordgrapjes en op een gegeven moment moet ik de strijd opgeven en loopt de appelmoes onverwerkt weer uit mijn mond. In tijden niet zo hard gelachen!

Dat lachen vergaat ons trouwens al snel: vanaf hier zou het nog ruim 2 uur rijden moeten zijn tot aan de camping in Canada, maar we zitten in één grote, traag bewegende file. Ook op de snelweg. Op een gegeven moment wordt er zodanig getoeterd achter ons dat we dat niet meer kunnen negeren. I zit op dat moment voorin en ziet dat de toeteraar bedoelt dat we gewoon weer een zijluik hebben openstaan, het grote klapluik! Dat kan zeer ernstige gevolgen hebben en 'met gevaar voor eigen leven' en berekend risico springt I uit de auto om in de snelwegfile het luik dicht te doen. Pfffff, spanning!

Een half uur later bevinden we ons in een stedelijke file en een wandelaar komt ons waarschuwen voor een ander openstaand luik. Wederom springt I met gevaar voor eigen leven de stilstaande camper uit en ook het volgende luikje is gered! Maar hoe kan het? We snappen dit niet. We zijn toch inmiddels ervaren genoeg? Nu stoppen we ergens in een woonwijk om alle luiken echt met de sleutel op slot te doen. Dit gaat ons niet nogmaals gebeuren.

Om 18u zijn we bij de Canadese grens. Gezien onze ervaringen op de heenweg en het veel ongunstigere tijdstip verwachten we dat dit wel eens lang kan gaan duren. We hebben preventief alle tomaten opgegeten en de aardappelen tussen de onderbroeken verstopt, het hout opgestookt en de vuurpookstok bij Boeing achtergelaten. We zijn er klaar voor!
Wie schetst onze verbazing als we binnen 3 minuten het land in zijn? De aardige douanier wil alleen de paspoorten zien en het huurbewijs van de camper, weten hoe lang we blijven, waar we geweest zijn en waar we vandaan komen. Uit Holland? Hij heeft familie in Zutphen! Wij feliciteren hem hiermee, doen uiterst vriendelijk en hij laat ons zo binnen. Verbluft kijken we elkaar aan.
Nu is het nog maar een heel klein stukje naar de stadscamping. Het plan is om ons eerst aldaar te melden en daarna voor de laatste keer een restaurantje te zoeken. Op de camping valt mijn oog bij de receptie meteen op een bordje: kijk uit voor de beer. Ahh, dit had ik gemist! Serieus, ik ben niet bang meer voor zwarte beren en een campingbeer wil ik nog best wel ontmoeten. De aardige receptionist raadt dit echter af en we krijgen weer hetzelfde riedeltje van voedsel en opruimen en wegjagen. Geen beer dus, maar wat heeft deze laatste camping wel? Wifi en een geopend binnenzwembad! Daar zijn we best wel blij mee en we ruilen onze plannen voor uit-eten unaniem in voor een portie restvoer op de camping. Na het eten gaan de kinderen zelfs nogmaals zwemmen en beginnen B en ik met het opruimen van de camper. Ook deze laatste dag zit erop.

Leermomentje: toch nog die luiken. Hoe is het mogelijk?!

Geluksmomentje: na een dag vol file zó de grens over.