Badlands National Park

Op weg naar Badlands Nat. Park in South Dakota.

Toen we vanmorgen om 7.15 uur vertrokken was het nog mistig maar na een uurtje probeerde de zon er door te komen. Het verschil aan de horizon was enorm. Links keek je naar donkerblauw-grijze wolken en rechts was de lucht lichtblauw met grote plukken witte “watten”. Voor ons werd het steeds helderder ( ‘t truk los, Hans V.) We kwamen door het stadje Gillette, voor het eerst een stadje van betekenis op de route van vandaag. Grote reclameborden langs de weg, echte woonwijken, hotels en wat industrie. De zon leek de strijd voorlopig op te geven. Het was bewolkt maar het bleef droog en de temperatuur was goed. Naast ons reed weer een trein met wel honderd wagons. Hier en daar zagen we een ja-knikker in het landschap staan en inderdaad ‘n eindje verderop stonden een paar opslagtanks. Er wordt hier dus olie uit de grond gehaald. Af en toe een ranch, variërend van uitgebouwde stacaravan tot mooie houten woning boven op een heuvel. Stal en schuren staan aan de voet. En wij reden maar door en door. Onvoorstelbaar wat een afstanden en wat een ruimte. De zon heeft het inmiddels gewonnen van de wolken en de temperatuur loopt flink op. En dan zien we aan de horizon onze tussenstop verschijnen, Devils Tower, een rotsformatie van 300 meter hoog.  Het is Amerika’s eerste nationale monument. Over het ontstaan van deze grote rotskolom bestaan verschillende theorieën. En ook de Cheyenne indianen hebben hun eigen verhaal. Feit is dat het een imponerend stuk steen is als je er onder staat en er omheen loopt. Toen we weer weg reden nog even naar de prairie dogs gekeken die langs de kant van de straat in het gras zaten.  Zo’n gemeenschap van beestjes noemen ze een town. Als je er naar toe loopt schieten ze hun hol in om even later weer nieuwsgierig naar buiten te komen. Grappige dieren!

Toen reden we South Dakota binnen. We wilden nog naar het Wounded Knee Museum, een klein museum dat aandacht besteed aan deze zinloze “slachting”. Indrukwekkend!! Onze navigatie pakte de route naar onze eindbestemming weer op en daar gingen we weer.

Opeens moesten we links afslaan, bleek een onverharde weg te zijn. We dachten dat het een verbinding was tussen twee highways maar de weg werd steeds slechter( ik heb denk ik wel een kilometer of 10 in de camper gestaan om de kast-en koelkastdeuren vast te houden) en we reden steeds dieper “the middle of nowhere” in. Geen mogelijkheid om te keren. De kiezelweg werd mul zand, de camper gleed heen en weer, we moesten zorgen dat we hem aan het rijden hielden. Er stonden koeien op het pad. Je zag ze bijna denken.........Eindelijk bood zich een gelegenheid om te draaien. En toen begon de glij, hobbel en schud-procedure opnieuw, maar dan in tegenover gestelde richting. Dank zij de stuurmanskunst en de stalen zenuwen van onze chauffeur stonden we na ruim een uur weer op de verharde weg. We konden het woord “badlands” wel letterlijk nemen.  En of dat nog niet genoeg was reden we een stukje verderop een zandstorm in. Nu reden we weer in de mist maar dan een beetje anders. Gelukkig was het niet ver meer naar de camping in Interior. Blij dat we er waren. Wat een enerverende dag, pfffff.