Free Willy

Donderdag zijn we vroeg opgestaan voor de orkatocht met Mackay. Hiervoor moesten we naar Port McNeill rijden, een rit van een kleine 2u. Deze maatschappij bezit slechts 1 boot en neemt max zo'n 25-30 toeristen mee. Ze 'garanderen' dat je zeker orka's zal zien.

Een 'teken' is belangrijk - dat hebben we eerder tijdens onze reis al gemerkt - en dat was deze ochtend de Amerikaanse visarend die we reeds in de kleine haven zagen. We zouden er nog een drietal zien tijdens onze boottocht. Na goed 45 minuten varen zagen we de eerste kudde in de verte. Het waren respectievelijk groep A30 en A42, zo'n 12 dieren groot, die behoren tot de residente orka's. Deze leven quasi in een vaste 'zone' en eten doorgaans enkel vis. De 2 kuddes die we zagen waren aan het 'rusten'. Even verderop zagen we een bultrug met kalf, dan weer een zeeolifant, enkele soorten dolfijnen en een massa zeevogels.

Boten moeten minimum een afstand van 100m respecteren, zodat je de grote zeedieren niet van zeer dichtbij kan zien. Niettegenstaande kan je ze toch mooi en in ons geval rustig bewonderen. Op de terugweg zagen we nog een groep transiënte orka's (5 dieren); zij hebben geen vaste verblijfsstek en trekken vaak van Alaska naar Californië en terug. Deze groep was actiever en volgens de schipper op etensjacht. Transiënte orka's zijn in tegenstelling tot hun residente collega's, vleeseters. Beiden zijn dus een ondersoort van de groep orka's. Na een tocht van iets meer dan 5u meerden we, een toffe ervaring rijker, terug aan in Port McNeill.

Vreugde en verdriet liggen soms dicht bij elkaar. Na goed 20km zagen we een politiewagen met zwaailicht langs de kant van de weg staan. Een personenwagen was in onzachte aanraking gekomen met een zwarte beer. Deze laatste had het niet overleefd.

'S Avonds hebben we nog zeer lekker gegeten in een lokaal restaurant (Moxies), alwaar speciaal voor onze jongste zoon pizza met wilde champignons op het menu stond.
En voor zij die twijfelen, vandaag hebben we ook nog gezwommen!