Van bisons en indianen

Van Bisons en indianen

De weg van Spokane naar Missoula loopt langs de Clarksfork. Deze rivier is genoemd naar Clark, die samen met Lewis in 1804 van president Jefferson de opdracht kreeg het " achterland' van toenmalig Amerika te verkennen. Ze hebben , onder andere geholpen door een goedgezinde indiaan, de route verkend die later zou leiden tot de noordelijke Oregon-trail. Omdat de route door de bergen nogal veel passen en rivierdalen bevat, lopen hier veel historische wegen en ook de noordelijke tak van de Pacific Railway, die in veel westerns door het landschap stoomt, en zich een weg baant onderweg de bomen kappend en Bisons schietend, over ravijnen en riviertjes.

We rijden voortdurend langs die oude rails, die er als eerbetoon nog steeds ligt. En komen in een net gerestaureerd stationnetje in Sandpoint, waar nu de Amtrack een keer per dag langs dendert.

Ook nu weer ohh's en ahh's, want de rivier is vaak bezaait met eilandjes waardoor de vlakte met water, groen, vogels, eenden en de eindeloze bergen op de achtergrond maken dit tot een bijzondere tocht. (Het moet geen naturalistische roman worden, maar het kost moeite het landschap, dit decor van de reis, buiten beschouwing te laten. Het is een echt coulisselandschap, waarin de decorstukken steeds wisselen...)  

Het  plaatsje Sandpoint is een echt westernstadje, dat zo in een film kan figureren (en misschien ook wel doet) Ik zie zo de schutters op de daken, de antagonist midden in de straat en de held stapt net de saloon uit...  Maar er is ook een goede Starbucks en een haventje met boten onder een tentdak. Ik maak een foto voor onze bootjesgek. En een van Margot voor het prachtige treinstation.  We struinen door de eerste winkel met indiaanse sieraden (nog niks kopen, we gaan nog zo lang...)

Onderweg kruisen we de tijdgrens...nu zitten we opeens op Central Mountain time. Ik zet mijn horloge terug en probeer te bedenken hoe dat nu moet met de tweede tijd... 

Het blijft een vreemde gewaarwording dat door een denkbeeldige lijn het tijdverschil met Utrecht helemaal anders ligt. 

We ontdekken pas een paar uur later dat de klok een uur vooruit moet...en missen zo de sluitingstijd van de Bisonrange. Daar aangekomen is het bezoekerscentrum nét gesloten en er is reeds niemand meer... Jammer maar we weten nu waar het is en de rit is mooi. In de verte de bergen die we eerst voor de Glaciers houden...er liggen wel wat witte strepen maar indrukwekkende gletsjers zijn het niet. Bij bestudering van de kaart blijken het de Mission-mountains te zijn. Dat  verklaart ook de namen als Mission park, Mission school Mission church... geen toeval dat hier de indiaanse kinderen tot begin 20e eeuw van hun ouders werden gescheiden om christelijk opgevoed te worden. De hele streek is zo genoemd... Er is nog steeds een door jezuïeten gesticht plaatsje St Ignatius...

Onderweg naar de gekozen camping aan het Flathead-lake doen we wat inkopen bij een plaatselijke kruidenier. De man vertelt dat er in het nabijgelegen Arlee de jaarlijkse Powwow is van de "Salish and Kootenai tribes". (de namen van stammen die wij kennen zijn, uiteraard, de westerse namen. Er zijn ruim 500! stammen met verschillende talen, gewoontes en leefgebieden, die ook nog vaak werden versleept naar steeds kleiner wordende reservaten...het is een studie op zich) Die begint donderdag en we besluiten daarom een RV-camping in de buurt te zoeken, om zo naar Bisonrange en Powwow te kunnen rijden. 

De camping die we besproken hadden ligt aan het meer, maar vreemd genoeg niet aan het water. we rijden en omheen maar alle land aan het water is private property... er is eigenlijk geen plek te vinden om te zwemmen. Dat zou in de zinderende hitte (38 graden) wel een keer mogen. We doen boodschappen in een authentieke " General store". Een van de medewerkers vertelt dat hij, na twee jaar werken, nog iedere dag artikelen tegenkomt waarvan hij niet wist dat ze in de winkel lagen... Ik koop een waterpomptang en een schroevendraaier want in de auto ontbreekt ieder hulpmiddel van die aard.En we komen vast nog wel een paar bevers tegen!

Woensdag gaan we dus op weg naar een camping in Ronan. en rijden dan door naar de Bisonrange, waar we om een uur of half twaalf aankomen. We bezoeken de tentoonstelling, zien een film over ontstaan en opbouw van de Range. Het is verbijsterend om te lezen en de foto's te zien: van de 30 miljoen! bisons die er rond 1840 nog rondliepen waren er in 1900 nog maar 100 over, in een door een farmer gehouden kudde. De behoefte aan leer (en Bisontongen als lekkernij) in het oosten zorgde voor een snel groeiende vraag naar huiden, de oprukkende trein maakte de aanvoer van mensen (en dus behoefte aan vlees) en afvoer van de huiden mogelijk. En de regering vond het weghalen van de belangrijkste voedselbron van de indianen wel een gunstig bij-effect.  Er hangt een foto met een vlakte vol bisons  (lees Williams: Butchers crossing) en een van een vlakte vol geraamtes... gruwelijk beeld.

Die laatste 100 werden aangekocht en onder bescherming van president Roosevelt werd de Bisonrange gesticht. De kudde mag niet groter worden dan 500 stuks, omdat ze erg veel gras eten en het gebied, hoewel groot, niet meer bisons kan bergen. Dus zijn het tot op de dag van vandaag rond de 500 beesten. Die worden in vier afzonderlijke gebieden steeds verplaatst, zodat ze voldoende eten hebben en het gras in de andere gebieden weer kan aangroeien. 

Er zijn twee routes, waarvan de langste een aantal 10% hellingen en korte bochten heeft. Die is voor de RV niet geschikt. We kiezen dus voor de kortere prairieroute. En besluiten die morgen te rijden, vroeg opstaan voor de grootste hitte. Dat vinden de beesten ook een prettige tijd.  We kopen in de lokale winkel een t-shirt met Bisonkop en een kleine Bison voor op het dashboard. Die gaat ons deze reis gezelschap houden. 

De volgende ochtend vroeg op weg naar de Bisonrange. 

Het terrein is vlak en je kunt dus goed vooruit kijken....niks te zien. Na een minuut of tien zeg ik: " De Beekse bergen is opwindender" ... Bij het passeren van een beekje is het raak: we kijken op nog geen 5 meter afstand precies op de kop van een enorme bison... Wakan Tanka staart me aan en begroet me. Hij ligt indrukwekkend te wezen langs de weg en ik bedenk me dat zo'n beest in staat is de auto in één keer om te duwen. Er zijn verhalen van huifkarren die zo op hun kant belandden...

Een stukje verder staan er wel drie te grazen aan de overkant van de beek en nog een paar aan deze kant van de weg,  er lopen drie antilopen  en we zijn aan het einde van de route. op de terugweg zijn de grazende bisons  het beekje overgestoken en ze lopen nu evenwijdig aan de weg.....en steken over!  Vlak voor onze auto sjokken ze over de weg, elegant en best wel snel voor zulke grote dieren. Een indrukwekkende ervaring en we zullen ze in Yellowstone Park ook nog tegenkomen, zegt iedereen die we hier tegenkomen.