Dag 15, Naar Antilope Canyon en Monument Valley (24 juli 2013)

Dag 15, Naar Antilope Canyon, Horse shoe-bend en Monument Valley, woensdag 24 juli 2013

Hoewel er een t.v. in de camper zit, hebben we daar nog nauwelijks naar gekeken. Tyche zoekt wel trouw op iedere camping uit welke zenders er zijn, maar vervolgens is er geen tijd om te kijken. Vanmorgen wel even. Tyche en Myrthe ontbijten vandaag op bed met Sasamestreet op de t.v..

We doen i.v.m. de lichte verbrandingen van gisteren (gelukkig heeft niemand er last van gehad, het ziet alleen rood op schouders en in de nek), T-shirtjes met een mouwtje aan.

Het is weer een ontzettend warme dag, dus maken dat we weg kunnen. We rijden met de camper richting Antelope Canyon. We doen de upper canyon, dat moet de mooiste zijn.

Om 11.30 uur komen we hier aan. Dit wordt helemaal gerund door Navajo-indianen. Je betaalt 6 dollar p.p. om het terrein op te komen en als we de rondleiding mee willen maken (met een jeep en een gids), is dat nog eens 25 dollar p.p.. Samen $31,- dus, maar dat is toch is dit goedkoper dan de tour die zo op de camping aanboden ($35 of $40 p.p.). We besluiten de lokale economie van deze minderheidsgroepering te steunen, maar de eerste mogelijkheid is pas om 14.00 uur. We reserveren en betalen. Om de tijd te doden heeft onze reisleider een kort uitstapje bedacht naar ‘Horse shoe bend’. Michel heeft al zoveel voorwerk gedaan, dat hij er zonder Tomtom naar toe rijdt! Horse shoe bend is een bocht in de Coloradorivier, om een rots heen, in de vorm van een hoefijzer. Als je dit zo omschrijft is het niks, maar bekijk de foto’s maar!

We doen dichte schoenen aan, smeren ons goed in, hoofddeksels op en 2 flesjes koud water mee in de rugzak. We stappen uit en het is meteen al heet. In de brandende zon moeten we een berg (duin) los, rood zand op. Als we boven zijn zien we een afdak. Zou het daar zijn? Maar dan zien we aan de andere kant van de berg zand een pad naar beneden lopen. Het klopt toch wel, ong. 1 km. Door de brandende zon. We besluiten door te gaan. We lopen naar beneden, soms rotsachtig, meestal los zand. Beneden aangekomen is het uitzicht adembenemend mooi. Gelukkig maar. De Coloradorivier zie je héél diep onder ons stromen. De hoefijzervorm (horse shoe) is er goed in te herkennen. We drinken gezamenlijk ons 1^e flesje water leeg. Aangezien hier beneden geen schaduw is, schieten we wat plaatjes en maken snel rechtsomkeer. Dit is pas echt zwaar! Berg op, los zand, in de brandende, bloedhete zon. Wie gaat hier nou lopen in de woestijn en wie gaat hier nou wonen? Toch zien we de hele reis al (meestal armoedige) RV’s in de woestijn staan. Meestal in groepjes, ze lijken dan aansluiting op elektriciteit te hebben, maar ook vaak alleen, letterlijk ‘in the middle of noware’.

Dit is écht afzien. Voetje voor voetje vervolgen we onze zware weg. Boven zien we het tuinhuisje staan. Als dat maar geen fata morgana is! De drang om te stoppen wordt groter, ik heb het gevoel alsof mijn hoofd ontploft. Eindelijk bereiken we de top. We gaan zitten onder het afdak.

Een native American (indiaanse) zit daar met oorbellen en koud water. Water hebben we zelf nog en in de oorbellen zijn we nu al helemaal niet geïnteresseerd. In de rugzak nemen we altijd 2 flesjes ijskoud water mee, één zit in een manchet en bijft zo makkelijk een paar uur koel in de hitte. Gretig drinken we ervan. Het liefst zou ik het zo over mijn hoofd leeg gieten!

We hebben ongeveer 30 minuten gelopen, maar we moeten het heuveltje nog af, naar de camper. Als we daar zijn aangekomen, gaat meteen de generator aan voor de airco. We ploffen neer en langzaam maar zeker beginnen we weer bij te komen. We zijn weer blij met onze camper, want door het afdak aan de voorkant (slaapcabine van de kinderen) hebben we geen zon in de cabine, dat scheelt een aanzienlijk aantal graden!

We pakken nog iets lekker kouds te drinken uit de koelkast (nog een voordeel) en Tyche gaat nog even naar de toilet (weer een voordeel). Dan vertrekken we weer. We moeten pinnen want we hebben ons laatste cash gebruikt om de tocht voor de Antilope Canyon te betalen. Dat kon niet met een card! Het begint een beetje bewolkt te raken. Tegen 13.45 uur melden we ons bij de indianen, sorry native Amerikans is de politiek correcte term. Het is al flink druk en iedereen moet bij elkaar gaan staan. Ze roepen iedere groep op. De eersten zijn 10 japanners, 2 paar ouders en 6 kleine Japanse meisjes. Ze mogen in de eerste wagen plaats nemen, wij mogen er bij en dan is de truck (Chevy met opbouw) vol. Gelukkig is de truck wel overdekt, want inmiddels brandt de zon weer onverbiddelijk. Onze gids heet Ryan, hij vertelt dat we al onze spullen goed vast moeten houden, want het is wat hobbelig, zeker halverwege. Als we iets verliezen, moeten we achter op het raampje van de cabine kloppen, dan zal hij direct stoppen.

Nou, een kermisattractie is er niets bij! We rijden door het losse zand en worden door elkaar geschud. Op en neer, heen en weer, we komen zelfs af en toe los van de zitting! Na een wilde rit van ongeveer 10 minuten komen we bij de grot. Het is een rode rots met onderin de ingang. Er staan wel 10 andere wagens bij de ingang. Het is heel druk binnen, maar gelukkig zijn er een paar groepen op de terugweg en we maken plaats voor hen om naar buiten te kunnen lopen. Als je naar boven kijkt, zie je door de lichtinval (van boven zijn deze rotsen open) de rotsen binnen steeds anders van kleur. Ryan wijst met een lichtje de contouren van verschillende afbeeldingen die zij in de rotsformatie herkennen. Een beer, een adelaar, Abraham Lincoln! En nog veel meer. De vormen en het licht zijn prachtig, maar je moet wel heel lang alleen in de canyon hebben gezeten, veel drank tot je nemen om de figuren te zien. Wij zien vooral barbapappa’s.

 Op de grond ligt heel fijn rood zand, het lijkt wel zandloperzand. Als Ryan het bij een plat stuk rots omhoog gooit, loopt het eraf als en waterval, of moet ik zeggen “zandval”. Het is een prachtig gezicht. Myrthe blijft aan het fotograferen. In de volgende ruimte zie je pas goed het spel van het licht. Boven je zie je wat wolkjes door de gespleten openingen. Doordat de rotsen door water en wind zijn uitgesleten, hebben ze mooie, gedraaide vormen en door het zonlicht is de kleur steeds anders. Aan het einde kunnen we naar buiten. Hier wachten we enkele minuten, want als je dan pas weer terug loopt, (een andere weg is er niet), is de lichtinval net weer anders. Hierna de weg terug (een andere weg is er niet), is de lichtinval net weer anders. Hierna de weg terug in de auto, met weer 6 van pret gillende japanse meisjes. We moeten er wel om lachen. We gaan weer verder met de camper, naar Monument Valley, midden in het Navajo reservaat. Dit heeft geen echt adres, maar wel een gps-code. Gelukkig snapt onze Tomtom dat ook. Het is wel een redelijk avontuur, want onderweg is hier niets in de buurt. We zien veel mooie rotsen onderweg, die eenzaam in het verder vlakke land staan. Veel dor, stug groen, hier en daar ineens een huisje, waterpompmolen ernaast, en verder helemaal niets….! Tientallen kilometers lang. We komen langs een bordje: “Kayenta”. Daar moeten we heen. In de verte donkere wolken. En weer begint het te regenen. Dikke druppels. Gelukkig geen storm erbij dit keer. In de verte schijnt de zon en we zien een prachtige regenboog. Er is hier bijna niets van vegetatie te zien. Kale rotsen die her en der boven de kale vlakten uitsteken. We zien echte cowboys te paard met een kudde koeien. Weer een regenboog. In de verte doemt monument Valley op, vlak land, zo ver als je kijken kunt, Eén doorgaande, kaarsrechte weg, rood zand, wat kleine plantjes en enkele grote rode rotsen, alsof die daar plompverloren midden in het vlakke land zijn neergezet. Af en toe regent het. Zou dit de enige dag in het jaar zijn dat het hier regent? We rijden Utah weer in. Het eerste dat opvalt is ineens een school met een prachtig groen voetbalveld, te midden van de droogte. Kleine huisjes of caravans. Dan rijden we Gouding’s in. Dit is een toeristische plek, met een motel, Trading place (winkel), en een RV-park. Het regent inmiddels al heel hard en we rennen naar binnen om ons op de camping te kunnen registreren. De camping bestaat geheel uit los rood zand met een geasfalteerde weg. Hier en daar wat kleine boompjes, bij iedere plaats een campingtafel en fullhookup. In de regen sluiten we alles aan. We eten binnen, net als de meeste avonden in de woestijn.Gelukkig stopt het al snel met regenen. De kinderen spoeden zich naar het zwembad. Michel en ik lopen nog even rond. Het is niet zo heel warm, de regen heeft het heerlijk afgekoeld, maar je voelt wel dat dat niet lang zal duren. Na het zwemmen (het chloorwater ruik je overal!)  eten we nog een toetje (Coockiedooh ijs!) en daarna slapen. Weer met de airco aan!