ma 16 juli 2012 - San Diego

Het was weer een onrustige nacht want Jinte nog steeds ziek. Koort, keelpijn en kleine rode vlekjes op haar lijf. Misschien de 5^e of 6^e ziekte? Daar weet ik niet zoveel van, maar ik koppel het wel aan die rode vlekjes op een of andere manier. Gelukkig komt haar eetlust wel een beetje terug, dus we zijn op de goede weg hoop ik.

Als ik aan Milan vraag of hij lekker heeft geslapen antwoordt hij: “tuurlijk, altijd, met jou zo dicht in de buurt!” Ach, daar smelt je van als moeder. Dat wordt vast een romantisch type later. Maar het is inderdaad erg gezellig, zo met z’n vijven in de camper slapen.

Maar goed, genoeg Los Angeles voor het moment; tijd om verder te trekken. Vandaag trekken we verder naar San Diego. We kleden ons aan en gaan op pad. Ontbijten doen we onderweg wel. Als we een tijdje rijden hoor ik de kinderen uitbundig lachen. De reden: er staat nog een doos tissues op tafel en die glijdt door het rijden langzaam richting rand. Als hij half over de rand staat maken we een bocht en glijdt hij weer een stukje terug. Hilariteit alom.

De afwas in de gootsteen rammelt ook aardig heen en weer. We hadden het beter onder water kunnen zetten, zegt Peet, dan had het schoon geweest als we aankomen.   

Enfin, begin van de middag komen we in San Diego aan. We hebben een camping aan een baai dus we gaan even naar het strandje en daarna naar het zwembad. Jinte blijft afwisselend bij een van ons op schoot en zit zielig en ziek te wezen.

Onze camper, waar we met z’n 5-en gemakkelijk inpassen, blijkt voor Amerikaanse begrippen trouwens aan de kleine kant te zijn. Serieus! Wij zouden niet groter willen, maar goed. We staan hier op de camping tussen enorme campers, formaat stadsbus, waar mensen vaak maar met z’n 2-en in reizen. We vallen echt een beetje uit de toon. Gelukkig maar. Vandaag zag ik zelfs een camper rijden met erachter gekoppeld een auto (leeg dus), zodat men op de plaats van bestemming toch nog een beetje normaal vervoermiddel heeft. Tja, je kan het natuurlijk ook omdraaien.

Maar voor nu, lieve kijkbuiskinderen, oogjes dicht en snaveltjes toe.