Woensdag 1 september

Woensdag 1 september. De R is weer in de maand. Over het algemeen zeggen we dan in Nederland dat het weer tijd wordt voor de multivitaminepreparaten.  Het is nu 22.30 uur en we zitten in Needles. Kort uitgesproken wordt het naalden en met een extra s aan het eind wordt het nodeloos. Dat laatste is misschien nog wel de meest toepassende beschrijving. Want wie wil er bij 40 graden boven nul wonen in zo’n omgeving. Het ligt bij een rivier, maar zover wij kunnen inschatten is dat niet van invloed op de temperatuur. Het waait nu een beetje, maar verkoeling geeft dit niet echt.

Maar eerst wakker worden op onze laatste ochtend bij de Grand Canyon. Het is weer fris buiten. Niet alleen buiten. Triensje en ik liggen boven de cabine van de auto, zeer dicht bij het open dakje in het dak van de camper. Om te genieten van de frisse lucht ook nog een zijraampje open. Het zal iedere lezer doen bibberen. Een luchtstroom van 3 graden langs het lichaam is iets teveel van het goede. Wij wisten natuurlijk niet dat we een 15 uur later daarnaar terug zouden verlangen.

De ochtend verloopt eerst wat stroef. Ik wilde douchen, maar de rest, zo langzamerhand gewend aan elkaars lichaamsgeur vond dat niet gelijk nodig. Getver, in een van mijn vorige beroepen gold lichamelijke hygiëne als noodzaak om te overleven. Afijn, ik eerst ’s ochtends maar weer 15 minuten gelopen en bijna klaar met douchen stond de camper voor. Daar een ontbijtje in eenvoudige aard tot ons genomen waarna Janneke en ik de route voor de dag hebben uitgestippeld.

We hadden twee keuzes, naar Lake Havasu of naar Needles. Lake Havasu was iets uit de route, dus in eerste instantie was Needles de eindbestemming. Op basis van het begin van het verhaal weten jullie dat dit ook de eindbestemming is geworden. Needles ligt aan de rand van de Mojave woestijn. De hoge temperatuur, zo schatten wij, zal met de locatie te maken hebben.

De gehele rit kan via de Freeway (snelweg) worden afgelegd. Maar indien we dat gedaan hadden, was de wens van het volgen van een stukje Historical Route 66 in het water gevallen. Dat was voor route 66 geen ramp geweest. Water is hier al lang niet meer gevallen, zo lijkt het. Bij afslag 139 was het zover. Yeah, Route 66!!!!! Nou het enige dat veranderde was de kwaliteit van de weg. Hobbel, hobbel, hobbel. Na een 35 mijl bereikte we het eerste stadje/dorpje Seligman. Daar begon het leuk te worden. Touristisch, ja dat wel. Maar leuk hoor. Roestige oude jaren 60 auto’s, poppen van Elveis, Marilyn Monroe, oude route 66 borden, Philips, ogen te kort hadden we. In een artikel van de ANWB stond een verhaal over een reis via Route 66 (natuurlijk had reisleidster Janneke dit meegenomen). Seligman werd in artikel ook aangedaan door de schrijver van dat artikel (Ed). Hij gaf aan dat de hamburger bij Snow Cap tot de besten van the USA behoorde. Voor ons reden dit uit te testen. Het etablissement zag er uit als een derderangs snackbar, maar was qua sfeer te vergelijken met het oude steakhouse in Steenwijk. De eigenaar maakte grapjes en het was zeer onderhoudend. Toen de bestelling klaar was werd dat omgeroepen. Order from “Pink Rob” is ready!!! Vier heerlijke hamburgers van vers rundergehakt vergezeld met een grote beker koffie konden afgehaald worden. Inderdaad, Ed had het bij het juiste eind. De burger was heerlijk, maar de ambiance droeg daar zeker aan bij.

In Seligman was het ook weer tijd om wat aandenkens te kopen aan Route 66. Ongeveer twee uur later gingen we weer verder, om na ongeveer 250 meter verder weer te stoppen voor een foto van een typische Amerikaanse windmolen. Zo’n stalen weet je wel.

Pfff, verder maar weer, vandaag juist zoveel mijlen af te leggen en dan een paar uur zoet doorbrengen in een, anders is het niet, gehucht. Vooruit met die banaan. Verder naar Peach Springs, ongeveer op de helft van ons uitstapje via de Route 66. Snel doorheen gereden. Hier hadden ze nog nooit gehoord van Historic Route 66. Verderop kwamen we bij het plaatsje Hackberry. Herkenning alom. Dit hadden we ook al op TV gezien. Een serie, waarin Huub Stapel ons Nederlanders meevoerde langs de Route 66. De eigenaar wist dat Huub er geweest was, maar was daar zelf toen niet bij. Zijn vader draaide toen de zaak nog. Heel bekend is de winkel met de Corvette uit de James Dean tijd voor zijn winkel. Vele dames hebben zich min of meer schaars verkleed laten fotograferen bij of in deze auto. Foto’s hiervan zijn in de shop te bewonderen. Best aardig hoor. De heren WC laat foto’s van geheel andere aard zien. Voor sommigen is het pech dat je niet even een sanitaire stop moest maken. In de shop kun je natuurlijk wat verfrissingen kopen, maar ook de meest uiteenlopende curiosa welke betrekking heeft op Route 66. Van kitsch naar nog meer kitsch. Leuk hoor, gewoon een keer gaan kijken!

Snel weer de snelweg op richting ons volgende RV-park. Na een tussenstop bij de supermarkt, voor yoghurt en rode wijn kwamen we daar iets later in de middag aan. De aardige medewerkster gaf aan dat ons immer zuinige Rob beter de keuze kon maken voor een drie dollar duurdere plaats, want dan stonden we in de schaduw. Gezien de hoogstaande zon, gepaard gaande met een temperatuur van de genoemde 40 graden (volgens mij plus) hebben we daar maar voor gekozen. Ahhh, eerst maar een koud wit wijntje en een evenzo koel biertje. Lekkerrrrrrrrr.

Aankomend weekend, eigenlijk de maandag erna is het in de USA “Labourday”. Leuk om dat mee te maken, toch. Net zoiets als 1 mei in Nederland. Alleen zijn bij ons dan niet alle campings bezet. Dit was ons even niet meegedeeld door onze touroperator Tioga Tours.

De dame bij de receptie gaat ons helpen campings te vinden voor de volgende dagen die ons via Los Angelos langs de kust naar boven gaat brengen. Een camping is gelukt. Morgenvroeg gaan we proberen de rest te bespreken. Spannend allemaal.

Jammer, vandaag is het niet gelukt met de foto’s.  Misschien morgen, maar beloven doe ik niets.

Groetjes, Janneke, Rob, Triensje en Alex