Maandag 30 augustus

Maandag 30 augustus. Het is 22.00 uur hier op het Trailer Park in Grand Canyon Village. De South Rim van de Grand Canyon. Het waarom ik dit vertel is gelegen in het feit dat we de borrels al hebben gehad. Misschien zo nog een laatste. Ach, dat weet ik eigenlijk wel zeker. Mocht een en ander wat onsamenhangend overkomen, dan bij deze mijn excuses hiervoor. Als jullie dit lezen is het alweer een dag later. Op de plek van onze RV is geen WIFI-bereik. Te laat hadden we door dat in de eetgelegenheid, waar we ter afwisseling van de BBQ naar toe waren gegaan wel bereik was. Velen zaten de gigantische hoeveelheden voeder naar binnen te werken terwijl ze aan het contact waren leggen met ….. tja, wie dan ook.

Vanmorgen was het alweer vroeg op. Rob en ik hebben immers een reservering om de dam te bezoeken. We waren zo vroeg op dat we zelfs eerder het bezoek af konden leggen. Gelukkig kon dat ook, om 9.00 uur begon de tour. Maar voordat we daar achter waren eerst douchen en van de camping naar de dam rijden. We hadden nog een half uurtje om te ontbijten en daarna begon de rondleiding. De beveiliging ligt op een hoog niveau. Dus eerst alle ijzerwaren van het lichaam halen en de elektronische apparaten in een bakje leggen. Bij Rob ging het poortje natuurlijk piepen. Het was streng verboden woorden als aanslag, bom, etc te gebruiken. Dit werd expliciet op het toegangskaartje aangegeven. Bij Rob bleek er dan ook geen sprake te zijn van welke dreiging dan ook. Het piepen kwam door de sluiting van de broekriem en het tweede piepje door het knoopje op de achterzak. Als brave burger kwam ik weer zonder piepje door de controle.

Onze gids was waarschijnlijk van oorsprong een Oostblokker. Zijn achternaam eindigde op “ski”. Dat kon je niet horen overigens, dus waarschijnlijk al vele generaties in de USA. De jonge vent wist er verschrikkelijk veel van en sprak zo snel dat niet iedereen alles kon volgen. Ikzelf had ook wel wat problemen met de vaktechnische termen. We hebben veel van de dam gezien, zowel boven, van binnen, beneden en de powercentrale. Het was indrukwekkend.

Na de tour eerst richting Page om de tank maar weer bij te vullen. De Ford E450 heavy duty was weer toe aan een refill. Benzine tanken in de USA geeft behoorlijk wat meer problemen dan in Nederland. Als je wilt betalen met een creditcard, vraagt de pomp om een zipcode. Nou de postcode uit Nederland werkt echt niet. Maar weer naar de cashier. Aan het eind van het verhaal lukte het natuurlijk allemaal wel weer. Honderd-en8tien dollar en 3 dollarcent armer vertrokken we  richting Grand Canyon, verder maar weer. Op weg naar de Grand Canyon leek het ons leuk nog een eindje van de rechtstreekse weg af te wijken. Net daarvoor was er nog een Navajo-trade gebeuren, waar Rob een handeltje op oog had. Dit mislukte. In de buurt van  Lees Ferry konden we de Colorado River vanaf de Navajo Bridge, een nationaal monument bekijken. Op dat moment waren er ook een paar rubberboten bezig om de rivier af te zakken. Het water was rustig, dus geen spectaculaire plaatjes, zoals je die wel eens in de film ziet. Wel weer aardig overigens. Het is namelijk niet zo dat de hele rivier bezaaid ligt met boten.

Om weer op de oorspronkelijke route te komen moesten we weer 16 mijl terugrijden. We denken niet dat we met 3000 ingekochte mijlen uitkomen deze vakantie.

De eerste blik op de Grand Canyon. We hebben al de wereld aan bergen, dalen, ravijnen en canyons gezien. We zijn blij dat we de route hebben gereden zoals we nu hebben gedaan. Als we eerst de GC hadden bekeken was de rest wellicht wat tegen gevallen. Tjsonge jonge, wat een woestenij. Wat imposant. Op een aantal viewpoints in de Canyon zijn we gestopt en hebben  ons vergaapt aan de brute natuur.

Het werd al wat later, het werd tijd om maar te kijken of ons plekje beschikbaar was. Het was een geluk dat we juist deze camping gereserveerd hadden. Anders hadden we wel mis gegrepen. Er was nog een plekje vrij. Er werd ons meegedeeld dat er wel volledige hook-up was, maar dat de slang van het afvalwater niet constant aangesloten mocht blijven. De Raven pikken er gaten in om achtergebleven voedingsresten van de afwas te redden van het riool.

Eerst maar een bekkie en een hapje eten daarna bij het restaurant. Op terugweg van het restaurant, met behulp van 2 mijnlampjes, zagen we bij onze camper een paar herten lopen. Op zich toch wel uniek dat het wild ’s nachts over de camping kan lopen. Natuurlijk een paar foto’s geschoten en het wild verder met rust gelaten. Bij de camper een beetje uitbuiken met een afzakkertje. De tijd die ik ook gebruik om dit verhaal vast te leggen.

Geen WIFI dus, en vandaar weer een dagje later.

Groetjes, Janneke, Rob, Triensje en Alex

Oh ja, Rob gaat morgen de zonsopgang bekijken. Daarvoor moet hij er om vijf uur uit. Of dat allemaal gaat lukken lezen jullie in de volgende episode.