Een reisdag!

Donderdagnacht om 4 uur stapten we in de auto om naar Schiphol te rijden. Alles ging van een leien dakje.
Op Schiphol moesten we handmatig inchecken i.v.m. alle Covid maatregelen in Canada. De uitslagen van de PCR testen moesten we laten zien. Goed dat we dat hadden gedaan want een passagier die geen testbewijs had werd weggestuurd! Ook de arriveCAN app werd gecheckt. De overige papieren die ik had geprint werd niet naar gevraagd!

We konden verder alles op het gemakje doen en gingen nog even ontbijten bij La Place. Waren we wel aan toe.
Daarna naar de gate voor onze tocht naar Frankfurt. Precies op tijd vertrokken (08:10 uur) voor het korte vluchtje van 1 uur.
In Frankfurt (een heel groot vliegveld) moesten we ruim 3½ uur wachten voor onze aansluiting naar Toronto. Overal op de luchthaven zijn koffiecounters maar bij niet één waren er stoeltjes om rustig te gaan zitten. Toen maar besloten om de lange wandeling naar onze gate te maken. Daar konden we  koffie krijgen en een stoeltje nemen. Overal waren de stoelen om en om afgeplakt zodat het nog even zoeken was om bij elkaar te kunnen zitten.

De vlucht van 8 uur naar Toronto verliep voorspoedig. Even lezen, puzzelen, de oogjes dicht doen en een filmpje kijken: de tijd ging redelijk snel voorbij.
Na de landing mochten de eerste 50 passagiers het vliegtuig verlaten. Dit zou met tussenpozen van 10 minuten gebeuren. Na de eerste 50 werd echter de boel geheel stilgezet. De aankomsthal in Toronto was overvol, zodat de autoriteiten het verstandiger vonden om alles maar stop te zetten.

Wij stonden al bij de deur om het vliegtuig te verlaten toen we werden tegen gehouden. Ieder moest weer op zijn stoel gaan zitten en maar afwachten. Wij stonden bij de businessclass, dus daar de stoelen maar uitgeprobeerd. Na ruim een uur mochten we eindelijk richting aankomsthal. Deze was nog steeds goed vol, maar via de gangetjes die waren gecreëerd (ala de Efteling) ging het redelijk vlot. We moesten elektronisch inchecken. Bij zo’n machine moest je je paspoort scannen en vele vragen invullen. Ook een foto werd er gemaakt en vergeleken met die in je paspoort.

Toen dit allemaal oké was mochten we weer in de rij om bij de douane alles te laten controleren. Ook de arriveCAN app wilden ze weer zien. Ik wilde die openen toen bleek dat mijn telefoon aan het opnieuw opstarten was. Hoe dat kan zal altijd een raadsel blijven! Na het opstarten opende ik de app en ik moest opnieuw inloggen. Ik wist die gegevens niet uit mijn hoofd dus diverse codes geprobeerd en nee hoor, alles mislukte. De lijst met codes zat in mijn koffer en daar kon ik nog niet bij. De schrik sloeg ons om het hart, want dan kun je weer terug naar huis. Ze waren onverbiddelijk. Gelukkig herinnerde Marianne zich dat ik de gegevens ook had geprint. Dat vonden ze gelukkig ook goed. Wat een opluchting. Als 'goedmakertje' gaf die douane beambte ook een rode sticker op ons paspoort. Dit betekende dat wij  een PCR test (steekproef) moesten laten doen! Dus eerst de koffers halen en toen weer in een rij voor die test. Die test was geen prettig gevoel, want ze moest met die wattenstaaf 15 seconden ronddraaien in elk neusgat. De tranen sprongen in mijn ogen. Wat een vervelend gevoel.

Maar goed, je moet wat overhebben voor je vakantie. Snel daarom naar buiten naar de taxi standplaats. We konden gelijk instappen. Na drie kwartier werden we om 8 uur bij ons hotel afgezet.
Snel ingecheckt en de koffers naar de kamer gebracht. We zitten op de 17e verdieping.

Daarna snel naar het restaurant om te eten en een fors biertje en wijntjete nuttigen.

Om 10 uur waren we uitgeteld en legden we ons hoofd te rusten.  18 uur achtereen in touw geweest!