De Allerlaatste!

Onze allerlaatste dag in Canada… en wat zie je dan als je de gordijnen opent? Juist ja, blauwe lucht tussen de wolken door. Grrrr. Nou ja, wel heerlijk voor degenen die na ons Vancouver bezoeken. We klagen trouwens niet hoor: wat hebben wij in de afgelopen vier weken ontzéttend geboft met het weer. En wat hébben we genoten van ontelbaar veel mooie dingen. Te veel om op te noemen. Ga vast sparen als je het niet op de plank hebt liggen: West-Canada is echt de moeite waard om te bezoeken.

Voor de volledigheid gaan we nog wel even terug naar vanochtend. Werkelijk alle zut paste in de twee duffels en rugzakken en zelfs het koelboxje gaat mee naar Nederland. We zien wel of het ding heel aankomt. Alleen de noodonderbroeken (maatje ongans) van Sjenie laten we achter. In de oergezellige (NOT!) ontbijtruimte nemen we het nodige tot ons en gaan dan toch echt de ‘sleutel’ inleveren. In de parkeergarage ontdekken we en passant ook nog een tiental Corvettes van allerlei pluimage. Een clubmeetinkje? Deze exemplaren heb ik direct gefotografeerd en naar broerlief (oud-Corvettebezitter) gestuurd. Lang leve WhatsApp!

Via een omweg door het prachtige Kitsilano zijn we naar het vliegveld gezoefd. De naam 'Kitsilano' komt van ’Xats’alanexw’: de naam van een Squamish chief. We blijven de First Nations eren. Volgens de overlevering wonen er acteurs, wetenschappers, ijhockeyspelers, muzikanten, en nog veel meer welgestelden. Net als in ons oerhollandse Het Gooi verschuilen zij zich achter hoge coniferenhagen… Af en toe zie je een oprijlaantje naar vaak enorme landhuizen, maar er staan ook ‘gewonere’ huizen tussen hoor.

Vancouver Airport is niet zo groot, en alles is overzichtelijk aangegeven. Zoals alles trouwens in Canada. Onze inmiddels goor uitziende, trouwe Nissan hebben we met 8.846 kilometer op de teller bij Alamo moeten achterlaten. We hebben dus in totaal 4.750 kilometer met onze rijdende kast afgelegd. Inchecken ging hier in Vancouver ook lekker soepel zonder een grondstewardess die achter de tassen aan de band op dreigde te schieten, haha. Wat lijkt dat debacle in Amsterdam alweer lang geleden! Nu zijn wel wel benieuwd of we beide tassen in Amsterdam op de bagageband aantreffen… Inmiddels klokken we bijna 14.00uur en gaan we over een uurtje boarden. De laatste Canadese contanten zijn gespendeerd aan de laatste Canadese cappuccino en hot chocolate, heerlijk! We typen en lezen nog wat voordat we offline gaan. 

En nu is het 17.30 uur en we weten niet meer hoe lang we al op zijn: we zijn de tel compleet kwijt. We gingen om 15.50 uur de lucht in. De reis duurde 8 uur en 25 minuten en we kwamen om 10.40 uur aan. In Canada is het negen uur vroeger. Hoe lang zijn wij al op?

Omdat we wind mee hadden, waren we zeer op tijd op Schiphol en ja hoor, er lagen TWEE tassen op de band. Het was een rustige vlucht met af en toe wat lichte turbulentie, met alleen een wat hobbelige landing. Maar we zijn weer veilig terug in eigen land. En wat is het heerlijk als je opgewacht wordt door je eigen, trouwe taxichauffeur Roos. Mét beer! Omdat we haar iedere dag een foto van een of andere (nep)beer stuurden… Zíj wilde beren; kréég ze beren. Geweldig. Even gezelli voor de laatste keer bij Starbucks een cappu, choco en latte genuttigd en op naar het Veghelse. Daar is de afgelopen weken een semi-oerwoud ontstaan in voor- en achtertuin. Werk aan de winkel!

Alle zut is opgeruimd, twee wassen hangen aan de lijn, de boodschappen zijn binnen, en de administratie is ook weer op orde. Er zijn zelfs al wat schijnbewegingen gedaan in de achtertuin. Tja, je moet wat als je de jetlag wilt omzeilen. De warme hap is achter de kiezen en we gaan maar eens naar bed. 

Wij hebben ontzettend genoten van deze enerverende reis, van de gastvrije en vriendelijke Canadezen, en van de overweldigende natuur. Het is al vaker gezegd: woorden schieten soms tekort. Dan geniet je gewoon in stilte… Nu we weer thuis zijn, gaan wij ons blog nog eens goed nalezen en met foto’s en film aan de slag. Al was het maar om nog beter te kunnen beseffen hoe bevoorrecht wij zijn om zo’n schitterende reis te mogen maken. We hebben met heel veel plezier ons blog geschreven en een heel klein deel van onze foto’s gedeeld. Het is ontzettend leuk om daarop zo veel reacties te krijgen, waarvoor dank! Als we ooit nog een lange reis gaan maken, doen we het weer… Tot dan!