Stormachtig Death Valley

Oneindige kronkelende wegen die in het niets lijken te verdwijnen in een magisch woestijnlandschap vol Joshua Trees en glooiende goudgele heuvels. Het is zondag en we zijn zojuist vertrokken vanuit KOA Lake Isabella en zijn nu onderweg naar onze volgende bestemming: Death Valley.

Stormachtig Death Valley

Er staat een straffe wind en we moeten onze ‘Kobus’ met beide handen bedwingen tegen de windvlagen die dan weer van links, dan weer van rechts tegen zijn flanken beuken. Dan zien we plots beneden ons de witte vlakte van Death Valley opdoemen. Hier waait de wind stevig en soms is de weg door het vele zand dat over de weg waait niet meer te zien. We volgen de 178 E en slaan vervolgens af naar de 190 E. Ons doel is voor nu eerst het Visitor Center in Furnace Creek.

Gezandstraald

We stoppen even bij Mesquite Flat Sand Dunes waar we zo ongeveer gezandstraald worden en geen hand voor ogen zien. Eenmaal in Furnace Creek aangekomen is het zo mogelijk nog erger. Ze verwachten ‘heavy dust storms’ vandaag zo lezen we op het bordje. Dat merken we, want als we later proberen de weg naar Beatty te vervolgen is de stevige wind inmiddels toegenomen tot stormachtig.

Bassie & Adriaan eitje

Onder lichte druk van zoonlief ‘moet’ ik uiteraard een eitje bakken in Death Valley op z’n Bassie & Adriaans. Op de motorkap dus (sorry Road Bear ;)). Het ei-experiment mislukt gruwelijk, want het ei zakt gewoon in z’n geheel richting grond en laat een glibberig spoor achter op de koplamp en bumper. We moeten er smakelijk om lachen. Ik verdenk Bassie er van dat ie gewoon eerst een spiegelei in een koekenpan heeft gebakken en dat op de motorkap heeft gepleurd. Of in ieder geval het productieteam, want eerlijk gezegd denk ik dat Bassie zelf helemaal geen eitjes kan bakken.

Gereserveerd

Met de handen stevig rond het stuur geklemd en ei op de koplamp tuffen we vrolijk naar Beatty, nét buiten Death Valley National Park. Hier wacht ons de Beatty Camper RV Park met wel… 1 andere camper. Ik meld me bij de receptie: “Hi, I suppose I can park where ever I want right?”, waarop de puisterige jongen achter het computerscherm me verdwaasd aankijkt: “No, I’ve got a whole schedule I’ve got to stick with. There’s like a strategy to it, so I’ll take you to your parking spot. On what name did you make your reservation?” Right. Dus worden we zorgvuldig naar plaats 9 van het verlaten terrein geloodst…. Ik denk dat de foto voor zich spreekt.

O ja, en om iedereen gerust te stellen: achteraf heb ik de ei-restanten er uiteraard netjes met een sopje af staan boenen…