Dagje North Rim grand canyon

Maandag 1 augustus

Nadat de eerste week mijn 17 jaar oude teva slippers het begeven hebben, geeft nu mijn 17 jaar oude thermarest slaapmat er de brui aan. Beide ooit gekocht voor onze huwelijksreis naar IJsland, ze hebben al heel wat vakanties meegemaakt.Het is nu de 2e ochtend dat ik wakker wordt op een wel heel erg zacht matje. Erop slapen lukt nog net, gelukkig hoeven we nog maar een paar nachtjes. En anders morgen toch maar een nieuwe kopen bij de Walmart...
Erwin heeft vandaag weer erg last van zijn zweepslag. Waarschijnlijk is de steile wandeling van gisteren iets teveel geweest voor zijn nog genezende kuit. Vandaag maar een beetje rustig aan doen.

We rijden vandaag naar de North Rim van de Grand Canyon. De weg er naartoe is compleet anders dan aan de zuidkant. Daar is het vlak met struikjes, hier is het heuvelachtig en bebost. We zien op 2 plekken 2 herten. Even later zien we een wilde moederkalkoen met een kleine kalkoen. Schattig!
Een deel van de weg is voorzien van waarschuwingsborden. Een paar dagen geleden was hier een bosbrand door een blikseminslag. Een heel groot gebied is zwart verbrand. Raar idee dat je hier nu weer mag zijn, terwijl hier een paar dagen geleden (de brand is op 22 juli gestart) overal vuur was. We lezen vlak voor we weggaan dat, volgens de brandweercommandant, het vuur ondergronds nog smeult en elk moment weer zou kunnen oplaaien. Oeps, maar goed dat we dat niet eerder wisten. We hebben namelijk een landtong bezocht die door de brand afgesloten zou zijn...

De grand canyon is weer prachtig. We bekijken hem vanaf verschillende punten. We doen een wandeling bij cape Royal, stoppen op bijna elk viewpoint en genieten opnieuw van al dit moois. Al moeten we ook eerlijk zeggen dat we wel een beetje verzadigd worden. We hebben deze vakantie al zoveel moois gezien... We waren rond 11.00 uur in het park en voor we het weten is het alweer 15.30 uur. Tijd om terug te rijden. De terugweg zien we 3 meter naast ons weer een hert. En later nog 1. En later staat er zelfs 1 midden op de weg. Deze springt gauw weg. Zijn hupje lijkt wel op een kangoeroe, zo grappig. De jongens vinden het ook heel erg lollig om te zien.

Overal waar we rijden, parkeren of wandelen gaat het gesprek over auto's.... Onze jongste, Mika, is gek van alle Mustangs. Vico, de middelste, vindt elke Corvette mooi. Papa geniet van alle Porsches. Kai, de oudste, heeft niet echt een voorkeur maar kletst gewoon gezellig mee. En ik sta steeds met mijn mond vol tanden, ik heb helemaal niets met auto's en weet nauwelijks welke auto we hier zelf rijden (Chrysler town & country mini van, volgens de jongens). Dat krijg je met 4 mannen om je heen...

De terugweg stoppen we bij de Moqui cave. Deze grot is in 1951 gekocht door een mormoonse man, 6 vrouwen en 55 kinderen. Van de 25 dochters zijn er maar 15 volwassen geworden, van de 30 zonen maar 18. De grot is eerst als bar en restaurant gebruikt, sinds 1976 is het een museum. Ze hebben veel spulletjes van de native americans, veel dinosaurus pootafdrukken en veel lichtgevende stenen. Een leuk museumpje. De kids krijgen nog een native worry stone, waar ze hun zorgen aan kunnen vertellen. Grappig. 

We stoppen ook nog even bij een uitkijkpunt van de sand dunes. De kids rollen de duinen af, er wordt ver gesprongen, een poging tot bouwen mislukt met dit fijne zand. We blijven iets te lang en missen de naderende onweers- en regenbui. Tegen de tijd dat we bij de tent zijn, zijn we eigenlijk te laat. Erwin kookt in de regen... Met een plastic regenponcho van de action... Voor de 2e keer deze vakantie eten we in de tent. Mika gaat daarna al snel slapen, wij spelen nog wat spelletjes tot het echt te donker wordt, zelfs met de lamp....