Vancouver stad

Woensdag 25, donderdag 26 en vrijdag 27 mei.

Een stad bezoeken na alle rust die we vier weken hebben gehad, de drukte van het verkeer, het getoeter en de sirenes, het geluid van de treinen die hoog langs de camping razen, de vele mensen, het is weer even wennen.

We hebben de camper op de stadscamping gezet en verder hebben we alles met het openbaar vervoer gedaan. Ze verkopen dagkaarten bij de receptie en we organiseerden onze eigen Hop on - Hop off toertjes. Met de plattegronden van stad en OV komen we overal. We bezochten de Gastown met de beroemde Steamclock, die ieder kwartier het melodietje van de Big Ben produceert. Precies op dit punt kwamen we Henk van Veen tegen, de fotograaf die jarenlang voor de regionale kranten bij ons in de buurt het nieuws voorzag van foto's. Dé man bij uitstek om ons op deze plaats te vereeuwigen. In Chinatown, ook wel Hongcouver genoemd, bekeken we de klassieke Chinese tuin van dr. Sun Yat Sen. Een tuin aangelegd volgens de principes van de Ming dynastie. Een landschappelijk meesterstukje op het gebied van tuinieren, gebaseerd op oude Chinese filosofie en architectuur.

Daarna het Queen Elizabeth Parc met de verschillende aangelegde tuinen. Geweldig mooie tuinarchitectuur met overal eeuwenoude Douglas sparren ertussen. Je kunt hier een hele dag ronddwalen.

Het Stanley Parc ook met deze prachtige Douglas sparren, de opstelling van de authentieke totempalen en het zeeaquarium. (de otter heeft ons hart gestolen).

Vanaf het Outlookpoint in het Harbour Center hadden we een panoramisch overzicht over de stad.

We pakten de Seabus om vanaf het water de Skyline van Vancouver te fotograferen. We hadden tijd te kort en Vancouver Island zal moeten wachten.

Op onze laatste rit met de Skytrain stappen we in een nog bijna lege coupé. Aan de andere kant van het pad gaat een man zuchtend op een stoel zitten en begint een telefoongesprek. Hij vraagt de andere kant van de lijn iets voor hem uit te zoeken. Het blijft even stil. Dan begint hij iets luider zijn gespreksgenoot te gebieden beter zijn/haar best te doen om zijn vraag beantwoord te krijgen. We proberen onze aandacht op de stad te richten, maar het lukt niet erg om de man geheel buiten te sluiten. Hij maakt zich steeds nijdiger en zijn vocabulaire richting andere persoon, neemt de vorm aan van wat er meestal uit de mond van Gordon Ramsay komt, maar dan in het kwadraat. Dat er aan de andere kant een man moet zitten, nemen we zo langzamerhand aan, want zijn moeder wordt er bijgehaald................. Dan komt tijdens een stationsstop een jonge man de wagon binnenvallen met zo'n vaart dat we bijna denken dat hij er aan de andere kant weer uit zal rollen, ware het niet dat daar de deuren gesloten zijn. Hij kijkt wazig uit zijn ogen en ploft naast een keurige dame neer, die hem boos aankijkt, waarna hij zigzaggend tweemaal van plaats wisselt om uiteindelijk op een stoel achter ons neer te vallen. Hij begint te stampen met zijn voeten en te zingen: I'm so High and I'm só happy (klinkt wel aardig eigenlijk) het is toonvast en een leuk ritme. Hij lijkt op Herman Brood. Intussen is er en vrouw ingestapt, geheel in stijl van mevr. de Bok, maar dan met een geel hoedje op haar hoofd. Zij neemt voor ons plaats, ze draait zich meteen om en zegt tegen ons: So, we've got music now on the train. Ze begint een verhaal tegen me op te hangen dat ze een boek zou kunnen schrijven over wat ze allemaal heeft meegemaakt in de trein. Op goed geluk zeg ik iets terug in de trant van: oh yes, really? en meer van dat soort termen. Gordon stoort zich aan Herman, staat op en gaat achterin de trein verder met foeteren. Herman roept nog een keer over mijn hoofd richting mevr. de Bok dat hij zo "Heppie" is. Ook Gordon krijgt nog eens te horen van Hermans "Heppines" waarna deze net zo snel de trein weer uitspringt als hij er in is gekomen. Langzaam wordt ons duidelijk dat het geweld aan woorden schijnt te gaan over iets met een lengteverschil van  een halve inch.............Mevr. de Bok is inmiddels ook uitgestapt en horen we Gordon zeggen "I'm on my destination and on my way now". Hij stopt zijn mobiel in zijn zak en weg is hij. Wat een rust!  

Bij de volgende halte stappen wij uit, 'on óur way now'. Dit was Vancouver.

Morgen leveren we de camper in en 15.45 uur vliegen we terug naar Amsterdam. We hebben een geweldige reis gehad.

Dank aan jullie, onze trouwe lezers voor het met ons mee reizen, voor de belangstelling, voor alle tips en lieve reacties.

Tot ziens.