Camper

Het avontuur van de camperres is begonnen.
Drie dagen beschikken we nu over een 25ft camper van CruiseCanada. Het is een fenomeen op zich, zo'n huis op wielen. Bij het verhuurstation krijg je een instructie van hoe het allemaal werkt en dan mag je vertrekken. Eerst is het erg spannend om in het ding te rijden. Is hij niet te breed voor de weg? Waar zijn al die knopjes voor? Staan de spiegels wel goed? Hoe hou ik hem tussen de witte strepen? Met al die onzekerheid rijd je dan eerst naar de supermarkt om grootscheeps boodschappen te doen. Je hebt immers niets bij, nog geen korrel zout.
Vervolgens moeten al die boodschappen een plekje krijgen in de camper. Wat in de koelkast moet is gauw weggeborgen, maar wat is een handige plek voor de rest? En oh ja, de kleren moeten ook nog ergens opgeruimd, maar dat doen we niet op de parkeerplaats bij de supermarkt maar op de camping.
Als de boodschappen dan hun plekje hebben gekregen, begint het reizen. Met de camper door Vancouver. Het verhuurstation ligt in het zuiden en onze eerste bestemming, Whistler, in het noorden.
De TomTom, geladen met de kaart van Canada, leidt ons feilloos door de stad. Wiebrand krijgt al steeds meer vat op de auto.
Heel hard ga je niet in een camper. Over een reis van 150 km doe je makkelijk drie uur. 
Een camper maakt veel lawaai. Bij het optrekken klinkt het alsof er een vliegtuig opstijgt. Elke kuil of hobbel maakt dat kopjes, borden, kastjes en ramen beginnen te rammelen, maar na twee dagen kan ik zeggen dat je daaraan went.
Op de camping aangekomen parkeer je het vehikel op een stukje asfalt, naast een picknickbank en een vuurplaats. Daarnaast zijn dan wat struiken en dan komt de volgende kampeerplek.
Je sluit water, elektriciteit en soms ook de afvoer aan en de rijdende woning is klaar om verder in gebruik genomen te worden. Je zet nog wat knoppen om en in no time kun je koken, de afzuigkap gebruiken, verwarmen of koelen, douchen, het toilet gebruiken en een muziekje draaien. Het is bijzonder dat dat allemaal in een auto kan.
In de camper zijn zes slaapplaatsen: twee boven de bestuurderscabine, van de eethoek kun je er twee maken en achterin is een hoog tweepersoonsbed. Dat het bed zo hoog is komt omdat eronder, vanaf de buitenkant te benaderen, een groot ruim in zit waar je van alles in kunt opruimen (lege koffers, schoenen, aardappelen en groenten, hout om vuurtjes mee te stoken). 
Heel handig maar voor iemand van maar 1.60 m is het een hele toer om in en uit bed te komen.
De hele camper is voorzien van handige ruitjes, horren en gordijntjes met klittenband. Als je naar bed gaat kun je alles vrij van inkijk maken.
Waar ik erg aan moet wennen, is dat je bij het voeteneind van het bed staat af te wassen. Het is opletten dat je het bed niet als aanrecht gebruikt.
Op dag twee gaat alles al veel gemakkelijker. Je weet hoe alles werkt, waar alles ligt en al gauw wordt de tijdelijke behuizing een thuis. En Wiebrand is helemaal in zijn element, rijdend in de camper. Alsof het niets is, toert hij over bergpassen, door haarspeldbochten, over smalle weggetjes. Misschien had hij toch vrachtwagenchauffeur moeten worden. Ik had me dapper voorgenomen om ook te gaan rijden in de camper, maar ik weet niet of het er van komt. Dat brede lange ding, speciale remmen om van bergen af te dalen, een bijzondere handrem; het lokt mij niet zo. En uit mij observaties van andere campers blijkt dat bijna alle campers door mannen bestuurd worden. Blijkbaar hebben mannen er meer lol aan. Ik laat mij, geloof ik, maar lekker in dit bijzondere voertuig door dit verbijsterend mooie land vervoeren.