San Francisco dag 4

Onze echte laatste dag van de vakantie. We gingen het openbaar vervoer in SF ontdekken. De eerste ontdekking was in ieder geval dat meneer de receptionist van ons hotel ons straal de verkeerde kant op stuurde naar het dichtstbijzijnde treinstation. Na flink omlopen zaten we uiteindelijk in de trein. Die bracht ons naar SF station en vanaf daar vertrokken er verschillende ‘Muni’s’ zoals de Cable Cars hier worden genoemd. Alleen dachten wij: het is mooi weer, we hebben gezonde benen, dus we lopen wel naar het volgende station dat we moesten hebben. Konden we mooi langs de kust lopen en zeelucht opsnuiven.

Dat werd een wandeling van ongeveer 3 kilometer. De zon scheen, het was lekker warm en we genoten van het uitzicht op zee. SF is alleen wel een stad van tegenstrijdigheden. We waren op tijd in het centrum, dus de stroom toeristen moest nog op gang komen en dan zie je pas hoeveel daklozen er op straat liggen.

We liepen over Farmers Market waar je de gekste dingen ziet. We hadden nog nooit witte paprika’s gezien! En je mag alles proeven wat er wordt verkocht. Veel topkoks uit SF halen hier ook hun voorraden. Verser en beter kan je niet krijgen. Daarna stapten we op de Muni F en die bracht ons voorbij Pier 39. Daar liepen we langs ‘kraampjes’ met allen vis op het menu. Kraampjes zijn het eigenlijk niet echt. Het zijn gewoon restaurants, die hun koopwaar ook buiten verkopen. De prijzen liggen daardoor lager, want er is geen bedienend personeel nodig en je bezet geen tafel. Je koopt er wat je wilt en zoekt een plekje aan het water op met mooi uitzicht (wel of niet in de zon).

Inmiddels raakte het aardig overbevolkt door ladingen Japanners en Italianen, die beiden weinig op hebben met (Westerse) beleefdheden overigens. Dat irriteert erg snel en dus doken we het Aquarium of the Bay Museum in. Daar zagen we prachtige vissen zwemmen en leerden we ook nog wat over de inheemse zeedieren. Het telt drie verdiepingen en door de opzet van het museum, wordt je automatisch naar de liften geleid. Daar wordt je onder begeleiding naar de volgende etage gebracht. Overigens heeft het museum een Amerikaans tintje: net zoals Sea Life in Scheveningen heeft, heeft ook dit museum een tunnel waar je doorheen kunt lopen. Alleen kan je hier ook op een loopband gaan staan. Dan hoef je dus niets te doen, dan alleen maar lekker om je heen te kijken naar alle vissen.

Na dit bezoek waren we allebei gaar en we moesten nog naar huis. Af en toe een rustpauze, maar we zijn op dezelfde manier terug gegaan als op de heenweg. Deels met de Muni F en de rest lopen naar het treinstation. Nienke had wel een app gedownload die het hele Muni systeem en de routes overzichtelijk maakt. Maar als toerist heb je daar geen fluit aan, aangezien je daar internet voor nodig hebt. En dat heb je niet onderweg, dus dat was een gemiste kans. Daar eenmaal aangekomen, belandden we middenin de spits, terwijl onze voetjes hunkerden naar rust. Gelukkig hadden we de ‘limited’ Caltrain (vergelijkbaar met onze sneltrein) en stonden we een kwartier later weer op station San Bruno.

We sleepten ons naar het hotel (dit keer rechtstreeks dankzij de app van Dinant) en daar ploften we op bed. Moe en gaar, maar we mogen niet eerder in slaap vallen, anders slapen we morgen in het vliegtuig niet. En dat laatste zou handig zijn, om zo sneller weer in het Nederlandse ritme te komen. We worden morgen met de shuttlebus naar het vliegveld gebracht en dan begint de terugreis. Dit keer via Chicago, waar we hopelijk snel door customs zijn, want we hebben iets meer dan een uurtje overstaptijd. Donderdag komt ons laatste logje. Voor nu: welterusten allemaal!