van Gardiner MT naar Leavenworth WA

zondag 2 juni: 'smorgens naar een kerkdienst van onze eigen gemeente geluisterd. Fijn. We hadden niet zoveel fiducie in de plaatselijke kerken in Gardiner, en de dichtsbijzijnde kerk waar we eigenlijk wel graag heen wilden was toch te ver: 60 km! 's Middags wat rondgereden en op mooie plekjes uit zitten kijken vlak bij Gardiner, nl in Jardine, een van Montana's spooksteden. Tijdens de goudzoekerij een redelijke plaats, nu alleen nog maar een paar boerderijen.

Maandag 3 juni een lange tocht, rond 600 km, op weg naar de staat Washington. Prachtige tocht grotendeels door de Rockie Mountains. Overnacht in Wallace, Idaho, ook al een voormalige mijnstad (zilver). Totaal vergane glorie, lekker gegeten in een "historische saloon". Het motel was naargeestig, inrichting jaren '70 en we waren niet onder de indruk van de op het internet aangeprezen schoonheid. De beheerders een volledig uitgeblust echtpaar. Volgende morgen dus vroeg weer weg voor de volgende 450 km. Een groot deel van de weg hebben we in plaats van de snelweg de highway 2 genomen, een tweebaans weg die begint in Maine, en eindigt aan de Pacific. Het is de meest noordelijke oost-west-verbinding. Even wegnummers zijn oost-west, oneven noord-zuid. De weg voerde over het enorm uitgestrekte Columbiaplateau, glooiende salievlaktes afgewisseld met droog cultuurland, ruim 7x Nederland. De temperatuur rond 20C, een verademing na de lage Rockie Mountaintemperatuur. We knapten allebei  behoorlijk op van de meer normale hoogtes, ruimschoots onder de 1000 m. 

Een ommetje gemaakt langs de Grand Couleedam in de Columbiarivier, een van de crisiswerken van pres. Roosevelt. Nog steeds een bron van energie en welvaart voor   de streek. In die buurt enorme stuwmeren omgeven door steile rotswanden. En dan opeens weer het dal van de Columbiarivier, die een enorme lus heeft gemaakt: temperatuur tegen de 30C. weldadig. Overal fruiboomgaarden met kersen, appels perziken enz. De streek lijkt erg op Alto Adige in Zuid-Tirol.

We hebben een motel (Alpine Rivers Inn) uitgezocht in Leavenworth aan de oostkant van de Cascade Mountains. Het stadje, op sterven na dood, is sinds de jaren 60 volledig gerestyled in een Beiers Alpendorp. Huizen in Beierse stijl, Duitse straatnamen, hotelpersoneel in Duitse kledij, Duitse gerechten op de menu's.Het heeft een enorme welvaart gebracht, Amerikaanse toeristen kicken er op, en naar verluid ook Amerikanen met Duitse roots. Ons ontbijt in het motel heet ook Beiers te zijn, maar wij herkennen het niet zo: geen brötchen of gewoon brood, alleen allerlei zoetige cakejes, french toast (kaneelbrood), zoete Belgische wafels, met stroop. Wel yoghurt/melk met muesli, koude gekookte eieren, en pittige worstjes of warme ham. Geen kaas. Lekker, maar Duits is anders. De warme Duitse maaltijd in de restaurants bestaat uit schnitzels in de bekende soorten met steeds rode kool en zuurkool. Deze groentes sieren alle maaltijden. Wij wisselen daarom maar af met pizza en allerlei burgers, met trouwens heerlijke salades erbij.

We hebben hier heerlijke wandelingen gemaakt langs woeste bergbeken en door nauwe canyons. En waar ik in Nederland al op gehoopt had: prachtige voor ons nieuwe bloemen, en ook orchideeen met als toppunt de Kleine Bosnimf (Calypso bulbosa occidentalis), een juweeltje. Moeilijk te fotograferen maar er komt een foto. Verder heel veel lelies in allerlei soorten en maten. We hopen nog op de grotere Venusschoentjes, maar ik ben bang dat die overal geplukt zijn. Orchidhunters uit de hele VS komen naar deze streek! Mensen met wie we praten zijn stomverbaasd: je hoort aan sightseeing te doen, en als je al zo gek bent om te wandelen, dan moet je kilometers maken en lange trails lopen. Maar voor de bloemen komen vinden ze gek, zelfs de ranger op het kantoor van het natuurgebied zei dat alle bloemen al uitgebloeid waren.

Onder ons  balkon zagen we woensdag een wasbeer scharrelen, uitgebreid gefilmd uiteraard. Tijdens het ontbijt en als we naar buiten gaan zien we regelmatig twee marmotten die hier op het terrein wonen. Toen ma buiten in het kleine zwembadje wilde zwemmen liep er een hert om heen (gelukkig is er om het badje een hoog hek). Dus ook hier komen we aan ons wild.

Morgen en zondag zal het hier wel druk worden, het motel lijkt nu al volller.

Voor ons de twee laatste echte vakantiedagen, dan naar Seattle, en via Detroit/Grand Rapids (bezoek oom Gerard en tante Gré) richting huis.

Foto's volgen