Along the Pacific Coast - 17 juni 2012
Door Anouk Haak -
21-06-2012 03:15
We staan vroeg op en hopen zo de andere toeristen voor te zijn. We
gaan als eerste de 17 mile drive rijden. Voor wie hier nog niet
eerder geweest is, dit is een tolweg door een chique villawijk
langs de kust met enorme villa's en veel golfbanen. Het plan werkt:
we zijn de enige mensen bij de tolpoort en we hebben in elk geval
het eerste stuk voor onszelf. We oeh'en en aah'en bij het zien van
de schitterende huizen en het prachtige uitzicht. Het eerste stuk
ligt in een bosrijke omgeving. We zien bambi en haar broertje.
Jasper vraagt zich af of ik wel genoeg ontbeten heb en serveert
bijna konijn, gaat gelukkig net goed! Omdat het nog zo vroeg is, is
het nog erg mistig langs de kust. Geeft mooie plaatjes. We proberen
kunstig onszelf op de foto te zetten, stopt er een agent. Hij
vraagt of we het leuk zouden vinden als hij even een foto van ons
maakt. Uiteraard! Agenten zijn hier veel vriendelijker dan in
Nederland merk ik op. Maar is het gemeend of mooi toneelspel, we
zullen het nooit weten. Daarna vervolgen we de weg langs de eenzame
'Lone Cypress'. Ook hier zijn we nog in ons uppie, hadden we niet
verwacht, een uitgelezen moment om het weerbericht op te nemen. Dat
doen we dan dus ook. Vervolgens verlaten we de 17 mile drive via
Pebble Beach. We rijden Carmel in en bezoeken de missiepost. Pater
Junipero de Sera installeerde tijdens zijn missietocht door
westelijk Amerika 21 missieposten die elk op 30 km afstand van
elkaar liggen (precies in een dag per paard af te leggen). Het is
zondag dus er is een dienst, we bezoeken de verschillende,
gerestaureerde vertrekken en lopen door de prachtige tuin.
Interessant om te zien. Vervolgens rijden we verder langs de kust
en over de beroemde Bixby Bridge. Het is erg mistig en soms voelt
het net alsof we door de wolken rijden. Coastal Highway 1 is
kronkelig en rijdt over kliffen langs fantastische baaien. Soms is
het zo mistig dat het net lijkt alsof we op het randje van de aarde
rijden. Best gek. Plotseling komen we in een bebost stuk van de
route, Big Sur, met grote redwoods. We gaan nog naar Sequoia
National Park en Yosemite, dus we lopen niet de trail. We stoppen
wel voor de lunch. Grilled Cheese Sandwiches onder het genot van
harde country muziek. Speciaal voor vaderdag! Terwijl wij dit deden
keken jullie waarschijnlijk voetbal... Wie had het beter.
Aaiaaiaai. Vanaf vandaag zeggen we "Ja!" als ze vragen of we
Duitsers zijn... We vervolgen onze route. Onze volgende missie:
Hearst Castle. Hopen dat dat lukt. In de zomer schijn je minstens 6
weken van tevoren een rondleiding te moeten reserveren. Onderweg
komen we langs Piedras Blancas. Stranden vol met zee-olifanten
(nee, we bedoelen niet dikke Amerikanen, maar van die hele grote, 2
meter lange zeeleeuwen). Geen gezicht! We komen aan in San Simeon
en hebben geluk! Er is nog plek! Na een half uurtje wachten worden
we met de bus de berg op gereden, de tocht naar de ranch duurt
zeker een kwartier, zo hoog ligt het complex. William Randolph
Hearst (van de kranten en tijdschriften) kampeerde vroeger met zijn
ouders regelmatig in dit gebied. Het ging zijn vader goed en deze
kocht het enorme stuk land eind 19e eeuw. Na de dood van zijn
moeder erfde Hearst het land en huurde hij architecte Julia Morgan
in om Hearst Castle te bouwen. Hearst noemde het overigens nooit
een kasteel, het was zijn ranch op wat hij noemde 'de betoverende
heuvel'. Het complex bestaat uit een hoofdgebouw (112 kamers), 3
gastenverblijven (variërend van 4 tot 9 kamers groot), een
buitenzwembad (da's dat mooie plaatje mam), een binnenzwembad en
tennisbanen. En dan zijn we er nog niet. Hij hield naast vee ook
veel andere dieren waaronder kamelen, giraffes, zebra's (die zijn
er nog) en zelfs ijsberen! Hearst logeerde hier regelmatig met
Marion Davies (metgezel, niet zijn vrouw..dus...). Ze organiseerden
hier feestjes voor diverse filmsterren als Charlie Chaplin en
diverse politici. Het geheel is erg imponerend. Ik ben blij dat het
gelukt is dit te bezoeken. Vervolgens op naar Morro Bay. We rijden
via Nit Wit Ridge in Cambria, een huis dat totaal uit schroot is
gebouwd. De bouwer heeft profijt gehad van alle resten die tijdens
de bouw van Hearst Castle werden afgevoerd. Het ziet er niet uit en
ligt op een idiote plek. Maar ja, daarvoor maken we een roadtrip.
Ook dit soort gekkigheid is een mooie herinnering ;). Tijdens de
laatste mijlen naar Morro Bay wordt het steeds bewolkter en de wind
steekt op. Dat wordt geen strandwandeling. Het hotel ligt bijna
direct aan de boulevard met verschillende restaurantjes. Lekker vis
eten! Bij het hoofdgerecht kun je kiezen uit a) frietjes, een
gepofte aardappel of aardappelpuree, b) coleslaw of groentjes en c)
aardappelsoep, clam chowder of een salade. En dit is dus niet het
hoofdgerecht zelf, dit zijn de bijgerechten. Jasper eet
Fish&Chips, ik mahi mahi. Met gepofte aardappel, groentjes en
clam chowder, want die stond nog op het lijstje. Eten was super en
Philip de ober ook. Met de uitzondering dat toen hij wederom vroeg
of hij nog iets kon doen, Jasper "sing us a song" antwoordde en hij
dat niet deed, maar ach het is hem vergeven. Jasper ziet tijdens
het eten iets verdachts in het water en dat waren niet de
zeeleeuwen die ik zag. Het water werd bewaakt door haaien. Ik zeg
het het eerlijk: ik geloofde er natuurlijk geen reet van. Maar ja,
na het eten gaan kijken en echt, het waren twee haaien. Het is nu
echt koud geworden, dus snel terug naar het hotel en naar bed.
Morgen naar LA!
Je kunt alleen reageren op dit bericht als je bent ingelogd.