6 september Whale Watching in Ucluelet
Door Mir en Jorn - 08-09-2008 20:50 Het camperen gaat ons langzamerhand goed af. Althans, op die woordenblijk ik later op de avond nog even terug te moeten komen…
We vertrekken na een goed ontbijt – zelf bereid – richting downtown
Ucluelet. Nou ja, downtown…je moet niet te hard rijden anders ben je
er voorbij. We melden ons keurig te vroeg op locatie en mogen nog een
klein uurtje rond lummelen. We zijn allemaal erg benieuwd en
stilletjes ben ik vooral blij dat ik niet in de Zodiac hoef te stappen
die naast onze boot ligt. Een Zodiac is namelijk een veredeld
rubberbootje dat mijns inziens veeeeeel te kort op het water, lees:
enge beesten in het water, ligt.
We vertrekken om 9.30u vol goede moed. Het weer in de haven is een
beetje mistig, maar het lijkt al iets op te trekken. Niets blijkt
minder waar als we open zee bereiken. We zien nog geen 100 meter en
alleen onze verbeelding zorgt af en toe voor een licht verhoogde
hartslag, als we menen iets van een zwarte rug in het water te
ontdekken. Helaas is het breken van de golven het enige spannende wat
er voor een lange tijd gebeurt.
Op een paar eilanden worden we getrakteerd op een uitzicht op
zeeleeuwen. Die behoudens wat gebrom niet veel aandacht besteden aan
deze vreemde landrotten die zich al zwenkend op het dek en door kleine
lensjes turend vlakbij hun habitat begeven.
Even later ontwaart Mir tussen allerlei drijvend zeegroen een heuse
zeeotter, die zich eens tevreden uitrekt, al drijvend op zijn rug in
het water. Ik dacht dat Mir grote voeten had, maar de verhoudingen van
die zeeotter tarten ieder gevoel voor verhouding. Probeer daar maar
eens een foto van te maken volgens de gulden snede….je bent blij als
die dingen überhaupt in het beeld passen.
Maar verder nog steeds geen vin of iets dergelijks te zien. En helaas
blijft dat ook zo. Om 13.00u komen we toch ietwat teleurgesteld terug
in de haven en krijgen dan te horen dat degenen die dat willen net zo
vaak mee kunnen varen totdat ze daadwerkelijk een walvis gezien
hebben. Dat laten we ons geen twee keer zeggen. Pap en mam zijn echter
te teleurgesteld om nog een poging te wagen. Ze geloven er niet meer
in.
Mir en ik gaan, koud van boord, echter meteen weer terug naar de
vertrouwde plekjes op het voordek. Met extra trui aangetrokken kunnen
we in ieder geval niet meer letterlijk van een koude kermis
thuiskomen. En de voortekenen zijn goed.
Een schietgebedje is eraan te pas gekomen, en het lijkt te helpen. De
mist lijkt wel voor ons uitgeblazen te worden en hoe verder we gaan,
des te verder kunnen we kijken. De zon breekt zelfs door. Daarbij
vertelt de schipper dat een collega zojuist een humpback (geen
hunchback, hoewel de gelijkenis treffend is) gespot heeft. Met de
coördinaten op zak zet hij koers naar de grote gebulte rakker.
Onderweg zien we nog een bald eagle in een boom aan de kant zitten
waarvan Mir een mooi plaatje weet te schieten. Een leuke opwarmer.
Een kwartiertje later wordt de boot stilgelegd en wordt ons verteld
goed op te letten, want ergens in de buurt moet de grote jongen zich
ophouden. En even later heeft alweer Mir als eerste het object van
onze interesse geschoten. Met de camera wel te verstaan. Het feest kan
beginnen. We krijgen een goed zicht en beginnen er langs op te varen.
We volgen het enige tijd totdat het voor een paar minuten de diepte in
verdwijnt. Nu maar afwachten waar het weer opduikt. En of dat binnen
gezichtsveld zal gebeuren. We hebben (weer) geluk. Even later zijn we
weer in achtervolging. Na alweer een tiental minuten is het tijd om
weer terug te varen. Met een voldaan gevoel krijgen we nog een bonus,
wanneer de assistent van de schipper op de oever een zwarte berin met
2 jongen ziet lopen. De schipper vaart tot dichtbij en we kunnen ons
allemaal even goed vergapen aan het leuke tafereel. En dan is het echt
tijd om verder te gaan.
Terug bij de camper is het moeilijk om ons enthousiasme iets te
temperen. We vinden het namelijk erg sneu voor pap en mam dat ze dit
hebben moeten missen. Maar zo'n schouwspel kan gewoon niet anders dan
een glimlach op je gezicht toveren. Het feit dat we ongemerkt twee
hoofden als tomaten gekregen hebben van de zon kan die glimlach niet
doen verdwijnen. Een latere inspectie en de constatering dat het
dragen van een zonnebril voor een apart effect gezorgd heeft, doet me
alsnog wel een beetje fronsen: ik heb zojuist een nieuwe diersoort
ontdekt, de rode wasbeer. En hij staart me recht aan. Ik kijk maar
snel weg van de spiegel…
We gaan tot slot nog eten in een afgelegen dorpje. Het is namelijk al
laat en we moeten nog naar de camping die we gelukkig al besproken
hebben. We vinden maar 1 plaatselijk tentje, dat dienst doet als
kroeg, restaurant, kienzaal en karaokebar (maar tegen die tijd
vertrekken we gelukkig net) in 1. Het eten is simpelweg geweldig en
goedkoop. Mir gaat voor de penne met gerookte kip en champignons en
zongedroogde tomaatjes (en moet dit overigens met een halve tand
minder zien te verwerken, omdat die vlak daarvoor afgebroken is bij
het eten van een soort kaas uienbroodje), pap heeft een sandwich met
zeevruchten genomen, mam trakteert zichzelf op de scampi's van het
huis en ik besluit om maar aan de wekelijkse rib-avond mee te doen.
Een besluit dat erin resulteert dat ik een biefstuk van zo'n 400 gram
op mijn bord voorgeschoteld krijg. En die gaat er probleemloos in.
Hoezo krijg je alleen fastfood aan de andere kant van de oceaan?
Na het eten neem ik voor het eerst plaats achter het stuur van onze
veredelde VOM-taxi. Ik voel me meteen weer terug in mijn studententijd
toen ik dit bijbaantje voor het laatst beoefende. Zelfs nu vertrek ik
bij het kienen, zoals toen. Alleen hebben mijn passagiers er dit keer
niet aan mee gedaan. Op de camping sluiten pap en ik de elektriciteit
aan en laat Mir de septische tank leeglopen. Helaas in het verkeerde
putje zo blijkt, als het "water" opeens over de campground stroomt.
Gelukkig zien we het snel en kunnen we met wat schoon water het
ongemak verhelpen. Met de tank geleegd hoeven we tenminste de komende
nacht niet de kou in, mocht het nodig zijn.
Morgen vertrekken we voor wat wellicht onze laatste dag op Vancouver
Island zal zijn. We gaan Victoria bezoeken. Daarna zullen we de ferry
pakken om weer terug te gaan naar het vaste land en onze weg richting
de USA in te zetten.