Walvissen (3-7)

De wekker gaat vroeg vanochtend: we moeten om 9:30 in Provincetown zijn op het uiterste puntje van de Cape. Inmiddels zijn we er wel achter dat de tijden zoals MS Street & Trips die aangeeft erg optimistisch zijn. Via het forum Alles America, en met name het reisbericht van Monique Nieuwenoord is dit geen echte verrassing meer. We zijn dus al om 7:30 onderweg. De weg, de interstate 6, is uitermate saai. Je zou verwachten dat je op Cape Cod duinen ziet, hier en daar de zee, maar niets van dat alles. Alleen maar bomen, bomen, bomen, met af en toe een verstolen blik op een binnenmeertje. We zouden op de Veluwe kunnen rijden, of van Hermannsburg naar Munster. Pas als de Interstate versmald komen er links en rechts winkels, restaurants en huizen. Maar pas een kleine 10 KM voor P-Town (de gebruikte afkorting onder locals en diegene die daartoe willen behoren) verdwijnen de bomen en krijg je een strandsfeer met duinen en bijbehorende strandhuisjes en –huizen. We rijden een heel leuk authentiek dorpje in: mooie houten huizen en geen enkele hoogbouw. We vinden snel een parkeerplaats waar we meteen $ 15,- voor de eerste 2 uur mogen afrekenen, en de overige uren bij vertrek. Wederom de hoofdprijs in verband met de lengte van onze motorhome. Op het korte stukje naar de haven valt ons op dat er erg veel gesoigneerde heren/mannen rondlopen. P-Town heeft in de afgelopen 50 jaar in eerste instantie veel artistieke mensen aangetrokken, en het daarmee gepaard gaande liberale klimaat bleek een magneet voor homosuelen. Wat mij met name opvalt is dat ook heren die de sportschool niet schuwen (type kleerkast) hand in hand lopen.

Terwijl Ina even een koffie haalt, loop ik met de jongens vooruit om ons aan te melden voor de Walvisvaart van 10 uur, die ik via internet geboekt en betaald heb. We zijn keurig op tijd, de boot van 9:30 vertrekt net met een oorverdovende toeter. De dame in het hokje wist wat er ging komen: ik had al heeft verbaasd gekeken waarom ze eensklaps haar vingers in haar oren deed. Als ze onze boeking heeft gecontroleerd krijgen we te horen dat onze boot aan de net vrijgekomen kade komt te liggen. We mogen alvast in de rij staan, achter 2 andere families. Hoe groot is het toeval dat je dan net achter een stel Nederlanders komt te staan? Het toeval wordt nog iets groter als blijkt dat een dame met wie Ina deze ochtend in de doucheruimte van de camping stond ook aan boord is.

We kiezen een plek achterop op het bovendek, waar we 2 rijen bezet kunnen houden zonder ons meteen schuldig te hoeven voelen. Het loopt boven redelijk vol, en als we vertrekken staan er een aantal mensen tegen de reling. Beneden is nog genoeg plek, maar niet interessant genoeg schijnbaar. Terwijl we de oceaan op varen krijgen we van een “naturalist” uitleg over het hoe en waarom van de walvissen in deze regio. We krijgen te horen dat niemand aan boort weet waar de walvissen zijn: omdat we één van de eerste vaarten van de dag hebben is er nog niets bekend. Het zoeken gebeurd op het oog: kijken naar de waterpluim die opstijgt als een walvis bovenkomt om te ademen. Ondanks de golfslag is het een aangename vaart. Na ongeveer een uur varen zie ik eensklaps iedereen naar achteren kijken, en inderdaad zien we op 7 uur (zo wordt de locatie aangegeven: 12 uur is recht vooruit) een aantal pluimen opstijgen. We krijgen echter te horen dat een eind verderop een Bultrug vrouwtje met jong is gespot door een andere boot, daar varen we naar toe. Het schijnt dat dit een zeldzaamheid is: de afgelopen 7 jaar is dit niet meer gezien. En inderdaad krijgen we een schitterend schouwspel te zien. De kapitein manoeuvreert de boot dicht bij de walvissen. Af en toe verdwijnen ze om een paar honderd meter verderop weer zichtbaar te worden. Ze komen soms heel dicht bij de boot boven water en ik kan mooie foto’s maken. Met name het kleintje tuimelt door het water. Malte vindt het intussen minder: omdat de boot geen vaart meer heeft is de golfslag duidelijker merkbaar, en daar kan hij (en vele anderen op het schip) niet goed tegen. We moeten weer terug, maar de kapitein hoort onderweg dat er richting de haven nog vinvissen gezien zijn. Ook dit gebeurd zelden: daar waar bultruggen erg nieuwsgierig zijn, zijn vinvissen eerder schuw. Bovendien zijn ze erg snel: ze kunnen tot wel 35 KMH zwemmen. Zo zie je ze, zo zijn ze een paar honderd meter verder. Lasse ziet als een van de eerste de pluimen opstijgen, en de kapitein weet de boot heel dicht bij te brengen. Dat dit inderdaad een zeldzaamheid is blijkt wel als de vinvissen onderduiken: ondanks dat we ze in de verte zien lukt het niet meer om er dichtbij te komen. Als we terug varen krijgen we er gratis een rollercoaster vaart bij cadeau: het schip rolt over de golven, en Lasse en ik zien diverse mensen de visjes voeren. Malte houdt het gelukkig vol tot in de haven, en voelt zich meteen een stuk beter.

In P-Town willen we gaan lunchen, en één van de eerste restaurants spreekt mij, en daarna ook de rest, wel aan. We kijken over de haven uit, en eten heerlijk.  Tot het begin van de avond blijven we rondhangen in de gezellige hoofdstraat, tot het moment dat schaars geklede heren kaartjes voor het cabaret gaan uitdelen. Morgen moeten we ook weer vroeg weg, en de terugweg is nog lang, dus om half acht gaan we (na een klein vermogen aan parkeer geld te hebben betaald) weer op weg naar de camping.

Op de camping aangekomen gaan de jongens nog even met een bal in de weer, terwijl Ina en ik met een drankje buiten zitten. Onze buurman zoekt aandacht, en terwijl Ina fluistert “ik hoop niet dat hij een gesprek wil” gebeurd dat natuurlijk wel. Uiteindelijk zitten we heel gezellig met hem en zijn vrouw Betsie te keuvelen over Duitsland (waar zijn familie oorspronkelijk vandaan komt, ofschoon hij al 4^e generatie Amerikaan is), de benzineprijzen en P-Town (“gays are not my cup of tea). Later dan gepland gaan we naar bed.

Oja, de teller staat na vandaag op 51 (oplossing volgt).