week 5

29 juni:

Vanmorgen vertrokken naar Carcross, vroeg opgestaan want het was een behoorlijke rit en een mooie rit.

Constant is het opletten voor overstekend wild, maar tot aan Carcross nog geen muis gezien.

Bij het bezichtigen van het dorp kregen we terstond toestemming van Yvonne om een ijsje te kopen, maar wel 1 bolletje hoor!!

In het centrum van het dorpje een oude bakkerij bezocht om brood te kopen, daar troffen we een meisje achter de toonbank wat ongelooflijk vriendelijk was. Ze kon ook een paar nederlandse woorden omdat zoals later bleek, ze een Nederlandse vader had welke in Venlo woont. Direkt een foto van haar gemaakt achter de toonbank en beloofd deze op te sturen via de mail naar haar vader.

Onze meisjes kochten een brood van goud, zonder met de ogen te knipperen betaalde wij 6 dollar voor een broodje.

Wij moesten terstond naar een goedkope natuurcamping (Conrad Carcross) om het dure broodje te compenseren t.w. we

betaalden 12 dollar voor een nacht uiteraard zonder stroom en water.

De hele dag heeft het zonnetje geschenen dus mogen we niet mopperen en Harry kon zich uitleven met hout hakken en de fik erin steken. Nog geen uur later begon het bekende geluid weer hoorbaar te worden op ons dak van de camper en later die nacht onweer en veel regen.

Plannen gemaakt die avond, wat te doen als het morgen nog zo regent, besloten werd we zien morgenvroeg wel of we naar Skagway gaan om de beroemde treinrit te maken door het gebergte en daarna de Ferry te nemen voor de mooie overtocht naar Haines.

Nog even Skip-Bo gespeeld en zowaar heeft Kok eindelijk weer gewonnen en staat nu dus ver met 6 punten aan kop.

30 juni:

Vanmorgen om 08.00 uur opgestaan om te besluiten wat te doen, Skagway aandoen of een gedeelte terug rijden en de route wijzigen. Een van ons (kok) kreeg plotsklaps aandrang voor een sanitair bezoek en bij terugkomst vertelde hij dat er een stukje blauwe lucht te zien was richting Skagway. De keuze was snel gemaakt en daar gingen we.

Pas om 12.00 uur ging de beroemde trein, dus hadden we ruimschoots de tijd en na een aantal stops met mooie bezienswaardigheden kwamen we bij de grens met de USA, want we gingen Alaska binnen. De klok ging ook nog 1 uur  terug waardoor we zeer ruim kwamen te zitten met onze tijd.

Bij de grens werd een onregelmatigheid geconstateerd in het paspoort van Tineke nl. er stond geen stempel in van het vorige bezoek aan Alaska. Dus een groot probleem, ze moest waarschijnlijk blijven, maar een glimlach van haar deed wonderen en ze kreeg alsnog een stempel.

Heel snel bij het station kaartjes gekocht voor de beroemde treinrit, daarna getankt omdat de benzine veel goedkoper is dan in Canada tw. 0.80 cent. per liter. Met een ruim gebaar lieten we de tank vol gooien. Toen Kok ging afrekenen kreeg hij een gesprek met de vader van de bazin van het tankstation welke een veteraan was en ja, dat klikte natuurlijk en prompt kregen wij  5 dollar korting op het totaalbedrag (Veteranenkorting).

Ook achter de tickets aangegaan voor de ferry, maar deze ging maar 1 x per dag en voor morgen was hij al vol geboekt want er kunnen maar zo'n 50 auto's op. Toch afgesproken om ons op de lijst te zetten om morgen mee te kunnen en moeten op tijd ca. 2 uur voor vertrektijd er zijn om eventueel mee te kunnen als er iemand geannuleerd heeft.

Na een hapje eten zijn we naar de camping gereden om een plekje te bespreken en bij het boeken ervan zagen Yvonne en Kok een vlag van de ANWB, dus waren wij spontaan lid en kregen we een fikse korting van 10%.

Om 14.45 uur vertrok de White Pass train richting Fraser (de grens met Canada) door de bergen en er kon naar hartelust gefotograveerd worden. De treinreis duurde zo'n 3 uur en was geweldig om het mee te maken, temeer omdat het weer helemaal opgeknapt was en de zon lekker scheen.

Het is toch weer leuk om in Skagway te zijn, terwijl we met de boot van de Holland Amerika Line er ook zijn geweest.

Pizza gegeten in een restaurantje en een doggy back gevraagd omdat de pizza te groot was er morgen ook gegeten moet worden. 

Op de camping een wasje gedraaid omdat er anders een tekort dreigde te komen waardoor er dan eventueel luchtverfrissingen geplaatst moesten worden in de camper.

Op dit moment zitten we met z'n vieren in de wasserette om o.a dit verslag te kunnen bijwerken. Het internet is zwak op de camping maar sterk in de wasserette.

01 juli:

Vanmorgen in Skagway hadden we de tijd om even uit te slapen, dus deden we rustig aan.

In de loop van de morgen de camper alvast op line 8 gezet op de parkeerplaats van de Ferry. We stonden vooraan, een goeie, die ons daar weg kreeg . We staan op de reservelijst van mensen die met de ferry over willen naar Haines omdat hij voor vandaag 1 juli volgeboekt was.

Er kunnen 55 auto's op de kleine boot, welke om 15.30 uur  zal vertrekken. Om 14.00 uur kunnen wij ons melden en horen of er plaats is voor de 29 feeth camper. Op het laatste moment mochten we er op, nadat alle geregisteerde voertuigen al op de boot waren en de mevrouw welke alles regelde hebben we een zeeuwse babelaar gegeven als dank dat we mee mochten, welke direkt verdween in haar mond.  Kok moest de camper achteruit tussen voertuigen door op de boot rijden volgens de aanwijzingen van het personeel. Fluitje van een cent natuurlijk.

De ferry vertrok veel te laat en kwam daardoor ook pas op 18.00 uur aan in Haines.

Gelukkig konden we een hapje eten op de boot waardoor er niet meer gekookt behoefte te worden. In Haines naar de camping gereden en kregen we 10% korting omdat er een bord hing van Uncle Sam (soort ANWB) waarop wij onze ogen gericht hadden.  

Veel informatie gekregen van een zeer vriendelijke campingeigenaar over wat te doen in Haines. Zo gaan we morgenvroeg naar een plek aan het water, waar vandaag beren gespot zijn met jongen en Baldeagles, welke gezamenlijk met de beren zalmen vangen.

02 juli:

Alweer vanmorgen regen, maar toch naar het meer gegaan waar men deze week nog een moederbeer die haar twee kinderen leerde om zalmen te vangen in de stroomversnelling van de rivier,  had gespot. Toe wij daar aankwamen zagen we al Eagles zweven boven het gebied, maar helaas geen beer te zien .

Verder gereden richting Canadeese grens met af en toe een flauw zonnetje maar dat is dan ook alles.

Geen bijzondere rit vandaag, behoudens het natuurschoon, maar ja we moeten de afstand overbruggen om weer in Canada te komen.

Om 16.00 uur zijn we gestopt op een camping genaamd Otterfalls en konden we nog even lekker buiten zitten totdat er weer wat donkere wolken boven ons kwamen.

Harry wordt vannavond weer gedept met gekookt water omdat hij wat last heeft van z'n oog.

Het is bijna niet te geloven, om 22.30 uur. schijnt de zon ineens en is het gewoon nog dag, maar met 2 uur is dat afgelopen.

03 juli:

De dag is prima begonnen, het is droog en na 8 km. gravelroad kregen we een hoogtepunt toe wij richting Beaver Creek reden nl. een Grizzle beer ( onze eerste). Op zo'n 3 mtr. afstand (vanuit de auto hoor) liep hij te snuffelen en had geen belangstelling voor ons.

Toen er zo'n 155 km. gereden was, kwamen we tot onze schrik erachter dat er een verkeerde weg was genomen en zo kwamen we dichtbij Whitehorse. Toen we na een paar minuten van de schrik bekomen waren is de route omgegooid en werd de richting Dawson aangehouden. Jammer, maar niet getreurd, over twee dagen zijn we in Dawson weer op het schema.

Vlak voor Moose Creek is er nog een Boldeagel gespot die midden op de weg een hapje aan het verorberen was en even later een moose die z'n speeluurtje had.

Op de camping Moose Creek aangekomen zijn we op tijd naar ons mandje gegaan omdat het vandaag een behoorlijke rit was en omdat de weg niet al te best was.

04 juli:

Vroeg opgestaan om op tijd in Dawson te komen om verzekerd te zijn van een plaatsje op een camping midden in het dorpje.

Het was weer een slechte weg vol met gaten en kuilen, onderweg toch nog mooie foto's kunnen nemen en zo kwamen we aan in Dawson (het oudste goudzoekersstadje) om 11.00 uur. Mooi plekje, het weer is goed, wat willen we nog meer?.

Lekker buiten broodje gegeten met eiersalade en warme knakworst op brood, dat gaat er wel in. Hoe noordelijker komen , hoe warmer het is. Gisternacht ook al alleen onder een laken geslapen en dat zal vannacht niet anders worden.

Dawson is een heel oud goudzoekersstadje en deze gaan we vanmiddag verkennen.

Eerst ons aangemeld op de camping Goldrush en een mooie plek gekregen om hier twee nachten te verblijven.

Harry gaf te kennen, dat hij toch eerst even naar het ziekenhuis wil, omdat z'n oog niet wil verbeteren. Yvonne en Harry gaan daar naar toe en komen vanuit het ziekenhuis naar de hoofdstraat waar wij op hun zullen wachten.

Doordat Harry en Yvonne niet kwamen opdagen in de hoofdstraat, zijn wij (Tineke en Kok) naar het ziekenhuis gelopen. In het ziekenhuis aangekomen waren Harry en Yvonne niet meer aanwezig en vernamen wij dat er s'middags nog medicijnen gehaald moesten  worden. Bij de camping aangekomen hoorden wij het slechte nieuws, dat Harry waarschijnlijk een virus of bacterie had opgelopen aan het oog en direct naar een ziekenhuis moest in Whithorse. Er was voor vandaag nog een vlucht te boeken en anders werd het pas maandag a.s., dus nu naar het vliegveld nadat de verzekering gebeld was. Met de camper naar Whitehorse was geen optie, men had hal vanuit het ziekenhuis in Dawson gebeld voor een afspraak voor morgenmiddag om 16.00 uur. Om 17.10 vertrok het vliegtuig met Harry en Yvonne.

S'middags bij het terugkomen van het vliegveld zijn we (Tineke en Kok) het dorpje ingegaan, Amerikaanse dollars ingewisseld, boodschappen gedaan enz.

Inmiddels hadden we besloten om morgen de terugtocht te gaan maken richting Whitehorse om Yvonne en Harry te steunen.

5 juli:

Het is vreemd om met z'n tweeen op te staan na al die weken met z'n vieren. Toch nog even de veerboot gepakt om over de Yukon  rivier te varen naar de beroemde Top of de World weg, richting de amerikaanse grens.

Het was een prachtige route, maar de weg werd na een10 tal kilometers een gravel road met diepe gaten erin. Dus werd er al gauw besloten om terug te gaan en via Dawson naar de Demphster Hwy om te overnachten in het Tombstone Park.

Ook hier ging de beroemde Hwy over in gravel na zo'n 20 km. besloten we om terug te gaan, want je moet dat eind ook weer terug over dezelfde weg en verder richting onze vrienden te rijden in Whitehorse, want het is toch anders en het is nog steeds samen uit samen thuis.

Gelukkig hadden we in Dawson getankt en boodschappen gedaan, want we kwamen nu toch wel in niemandsland en sliepen op de natuurcamping (zonder stroom en water aansluiting) in Pelly Crossing.

Op deze camping stond ook een echte cowboy met z'n trailer en paardenkar waar een heus paard uit kwam. Deze cowboy leefde in de wildernis met z'n paard en had voldoende pepperspray en z'n geweer bij zich voor eventueel de beren.

Hij had huis en haard verkocht en leefde op deze manier met z'n maatje (paard), zwierf van Alberta door allerlei gebieden. Het was een aardige man met hele mooie blauwe ogen aldus Tineke. Natuurlijk verteld over ons paard Roxana en er foto's van laten zien, wat hij geweldig vond. Daarna ging de cowboy , welke in het verleden koeien had gedreven, een ijsje kopen in het dorp uiteraard met z'n paard.

Tineke had een onrustige nacht en droomde hard op, waarschijnlijk over die cowboy, maar kon het s'morgens niet meer herinneren.