Crater Lake

Vandaag hebben we heerlijk uitgeslapen. Ondanks de oefenende Amerikaanse luchtmacht hebben we verrukkelijk geslapen. Lekker ontbeten, nog wel binnen want het was nog fris, maar het zonnetje scheen heerlijk en er was een hoop blauwe lucht. 

Even op de park webcam gekeken, maar daar werden we niet vrolijk van. Een hoop wolken boven een grauw  meer. Het verbaasde  me we dat het water niet tot het randje van de vulkaanrand stond na al dat water, er lekt vast iets.

Toch zijn we maar op pad gegaan, eerst bij de Safeway de inkopen gedaan, weer een ruime korting getoucheerd op de clubkaart en de de nodige benzine punten gespaard ( dit is overigens echt de moeite waard, je krijgt fors korting op de benzine). Nog even wat cappucino's voor onderweg bij de Starbuck's en dan rap op pad. Langs het Klamath Lake naar het noorden en dan de 62 op naar Crater Lake. Het weer knapte razandsnel op. En wat een prachtige weg. Eerst door een enorm vlak landschap met landerijen, koeien en op de achtergrond de nu wel zichtbare bergen. De weg was bijna uitgestorven, wat een genot om te rijden. Langzaam gaat de weg omhoog door een schitterend natuurgebied. Af en toe een prachtig uitzicht op een diepe kloof met waterval (de Annie falls, jawel). Op sommige plaatsen staken daar ee soort schoortenen omhoog, de resten van zogenaamde fumeroles. Dit zijn een soort stoompijpen waardoor stoom ontsnapte toe de vulkaan nog heel was. Ruim 7000 jaar geleden is  top van de berg ingezakt onder zijn eigen gewicht, waarbij een hoop stof vrijkwam die de fumeroles bedekten. Door regen, en zoals uit mijn eerdere verhaal bleek valt er hier en daar een buitje, is de as grotendeels weggespoeld en komen deze fumeroles uit de aarde omhoog, een fascinerend gezicht.

Nog een eindje steil omhoog, dan kom je de ingang van het park tegen met een aardige ranger die het gebruikelijke foldertje uitdeelde. De woonwagen bij de Crater Lake parkeerplaats neergezet en hoopvol liepen we naar de rand.......

......war een uitzicht. Het meer lag schitterend blauw in het zonnetje met er rondomheen een besneeuwde kraterrand. Magnifiek gewoon. Overal lag nog aardig wat sneeuw, maar de weg was keurig schoon. Prachtige foto's kunnen maken. Hiervoor wel een paar Japanners de krater in moeten duwen, alles voor het ideale plaatje tenslotte.

Daarna zijn we de westrim opgereden, de oostrim was nog afgesloten wegens een tikkeltje sneeuwoverlast, mocht geen naam hebben. Wat een schitterende weg en wat een enorm vergezicht. Je kon ca. 80 mijl in de ronde kijken, ja het stof was wel uit de lucht inmiddels. Naarmate de weg hoger kwam lag er meer sneeuw met op het hoogste punt een meters dikke laag met op de bomen nog verse sneeuw...goh.

Prachtig weer, maar koud, zo net boven het vriespunt. Wat een dag toch weer. Hadden we verdiend na al die nattigheid. Langzaam weer afgedaald over de prachtige weg en toen weer terug richting Klamath. De kadavers lagen er nog, dus maar even op de foto gezet. 

Lekker gegeten en nu voor drie dage stukjes geschreven, de druk van het thuissfront wordt anders iets te groot. Morgen verder naar het zuiden richting Lassen en de prachtige mount Shasta. Deze berg hebben we vandaag vanaf enige afstand prachtig zien liggen, een ruim 4000 m hoge vulkaankegel, helemaal in de sneeuw, maar het wordt er vast warmer.