Naar Crater lake

Na een heerlijke nachtrust zijn we met een lekker zonnetje, maar nog wat aan de frisse kant vertrokken naar Crater Lake. Eindelijk de warmte in, volgens de altijd betrouwbare meteorologen. Het eerste stuk rijden we via de I5 via Portland naar Eugene. Wat een crisisweg dit stuk interstate. Het is er ontzettend druk, met belachelijk veel vrachtverkeer. En alleen rechts rijden voor vrachtwagens is er in de US beslist niet bij, het ragt met een belachelijke snelheid over alle beschikbare rijbanen. 

Portland zag er apart uit met zijn vele hefbruggen, op zijn Amerikaans onderhouden, strak in de lak en zo. Als chauffeur had ik alle tijd om het e.e.a. Te bwonderen want er stond een file van noord tot zuid rond Portland. Ongelukje.

Daarna begon het fors te regenen en hoe verder we richting Eugene reden hoe heviger de buien werden, inktzwart zag het af en toe. Met al die vrachtwagens zag je door het opspattend water nauwelijks meer waar je reed. Dus besloten we bij Albany om de I5 te verlaten en parallel aan de snelweg naar Eugene te rijden. Wat een rust, nauwelijks verkeer en droog! Dit terwijl een paar kilometer van je vandaan richting de bergen het beestenweer was.

Bij Eugene moesten we het binnenland in via de highway 58. We reden eerst achter een bui aan, maar pikten nog net het startje mee, wat een water!.Bij het platsje Dexter zijn we even gestopt tot het weer droog werd. We zaten bij een mooi stuwmeer bij een antieke overdekte brug, toch weer mooi. Daarna de moed maar weer bij elkaar geraapt en verder. Ik geloof niet dat we zolang zoveel water heebn zien vallen. Het kwam zelfs door de slide outs de camper binnen. De 58 is overigens wel een schitterende weg. Je rijdt door een soort oerbos waar, door ongetwijfeld een bijna jaar durende moesson, prachtige mossen van de takken van de bomen hingen. 

Bij de Salt kreek falls zijn we even gestopt. Even een foto maken, ondanks het hondeweer. Een prachtige trail met bloeiende wilde rhododendrons in allerlei kleuren voerden door het regenwoud naar de waterval. Het werd heel even droog toen we bij de waterval aankwamen. Wat een prachtige plek, ondanks het weer van sprookjesachtige schoonheid. Gevoed door de moesson achtige regens viel een waterval ca. 60m naar beneden in een mosgroen bed, waar de waterval zich in allerlei kreken door het zacht groene dal slingerde. Verder stilte behalve het ruisen van de waterval en af en toe een vrolijk fluitende vogel (die waren het weer gewend blijkbaar). 

We zijn verder bergopwaarts gespoeld en na het passeren van de pashoogte van Williamette pass (5126 ft) werd het snel droger en op weg naar beneden werd het helemaal droog en zagen we zowaar de zon. Hadden de meteorologen toch gelijk?

Nu nog een camping bij Crater Lake zien te vinden. En dan lekker in het zonnetje, stoeltjes buiten en BBQ'en. Rechtsaf de 138 op een klein stuke naar het westen. Een kaarsrechte weg van 15 mijl.. Het was prachtig weer, bij het begin. Toen de weg wat omhoog ging zagen we heel in de verte een wel heel vreemde lucht. En jawel hoor, ter plekke begon het te te regenen. Opeens van die rare plakken op het raam en jawel hoor, het begon te sneeuwen en niet zo'n beetje ook. Dan maar omdraaien want kamperen in de sneeuw, echt niet. Dus in het beestenweer weer terug naar  waar we vandaan kwamen en gelukkig was het daar nog prima weer.

Helaas was het nog ruim een uur rijden naar de eerste campin in Klamath falls. De weg was alweer kaarsrecht, dwars door een groot natuurgebied, het Winema forest. Daar moeten veel herten zitten want we zagen regelmatig dode herten langs de weg. Een daarvan bedolven onder de Turkse gieren en een Golden Eagle.

Vlak voor Klamath falls kom je langs een enorm meer, met prachtig uitzicht op de bergen, waar je goed kon zien dat je hier aan de goede kant reed. Veel topjes zaten dik in de wolken. In Klamath waren nog een paar plekjes vrij op de nette KOA. Maar wat was het er koud. Snel de BBQ aangemaakt, hoewel de met peut doordrenkte  kolen het ook maar wat koud vonden, gezien de in het begin wel erg magere vlammetjes. We hebben heerlijke ribjes en rode Alaska zalm weggesmikkeld, verrukkelijk.

Nog een potje hartenjagen en dan naar bed en nooit meer kijken naar de weersvoorspellingen, wat een zootje sukkels. Het zou bij Crater Lake stark zonnig zijn bij een graad of 15. Achteraf bleek het -5 geweest te zijn bij zware sneeuwval.

Hopelijk morgen beter weer, dan gaan we toch echt naar het Crater Lake.