Mt. St.Helens,denken we

Vanuit het wat natte indianenkamp bij Seattle zijn we op weg naar het vulkanengebied gegaan. Vandaag staan Mount Rainier en Mount St. Helens op het programma. Op de I5 naar het zuiden keken we hoopvol uit naar die machtige pieken. Ongetwijfeld moeten ze er geweest zijn, maar hoe we ook tuurden, boven een paar honderd meter was alles egaal grijs en daaronder was het eigenlijk niet eveel beter. 

Positief blijven denken, alle weerkanalen die eerder prachtig weer in het vooruitzicht hadden gesteld bleken zoals gewoonlijk nog onbetrouwbaarder dan het weer zelf. De websites grossierden in donkere wolken met van die strepen of druppels eronder en dat voor de komende dagen. En de verwachte temperaturen waren ook danig bijgesteld. Men had zich blijkbaar vergist, want de graden celsius waren nu graden Fahrenheit geworden, tenminste qua getalgrootte. Daar werden wij niet vrolijk van. 

Bij Mt. Rainier van de I5 naar de highway 7 overgestapt. Over van de regen in de drup gesproken. Je rijdt weliswaar over een mooie weg door een prachtig gebied, maar in dit weer is de lol er gauw af. We passerden diverse viewpoints en campings en hotels met illustere namen als Mont Rainier View, alles voor de folders natuurlijk want er was geen berg te bekennen. Na een mijl of 50 kwamen we in het plaatsje Morton aan. We parkeerden zo'n beetje in de supermarkt voor onze lunch, maar die paar meter waren genoeg om doornat te worden en een groot risico op hypothermie, nu wij wat ouder worden.

We besloten om maar niet naar Mount Rainier verder te rijden en ook niet naar het windy rich viewpoint van Mount St. Helens, de naam van het punt was de goden verzoeken. Dus terug naar de I5 om het een paar mijl zuidelijker nog eens te proberen. Aan de toegangsweg naar de berg lag een camping, voor de afwisseling een KOA, maar gelukkig klaarde het weer iets op ( een kinder hand was gauw gevuld). We reden de camping voorbij in een poging om iets van een berg te ontdekken. Het was zowaar droog en heel af en toe brak een waterig zonnetje door. We reden eerst naar het visitor centrum. Een leuk centrum met een mooie tentoonstelling over de uitbarsting van de vulkaan in 1980 en een indrukweekende film. Je kon je haast niet voorstellen wat voor omvang de uibarsting heeft gehad, waarbij de volledige bovenkant van de vulkaan is afgeblazen. Wat ook opvallend was , was dat de natuur zich zo snel hersteld heeft. Op weg naar boven had je prachtige vergezichten, jawel, waarbij nog heel duidelijk een heel breed dal zichtbaar is, waar zich na de uitbarsting een enorme stroom modder en as zich een weg naar beneden gebaand heeft. Wat een slagveld moet dat geweest zijn. 

Verder naar boven werd het allengs natter en helaas was en bleef de top van de berg in nevelen gehuld. Maar wat je wel kon zien was zeer indrukwekkend. Destijds is een paar kubieke kilometer as over het terrein rond de vulkaan neergekomen. Door die laag as was door een aantal riviertjes een paar diepe canyons ingesleten. Onvoorstelbaar wat in relatief korte tijd weer geerodeerd is. 

Aangezien het weer er niet beter op werd zijn we weer teruggereden naar de camping waar we net na sluitingstijd aankwamen. Gelukkig was er nog een plaatsje vrij. Ons gevaarte in een back in plaats gemanoevreerd, waarna we nog lekker hebben gegeten en......jawel. Morgen naar Crater Lake.