Spokane

Vanuit het niet helemaal meevallende Glacier NP zijn we weer op pad gegaan. Via   Kallispell ziijn we via het land van de Flathead indianen (viel niet echt op overigens) naar de I90 West geboemeld. Op zich een lekker rustige en best wel mooie snelweg. Er werd echter behoorlijk aan de weg gewerkt. En dan is een rijbaan toch wel weer wat smal voor ons gevaarte. 

Iets ten oosten van Spokane hebben we een KOA opgezocht voor de verandering. Rustig gelegen leek het, wel dicht aan de Highway. Dit keer waren we rap  ingeboekt door deskundig en zoals gebruikelijk vriendelijk personeel. Vervolgens naar Spokane gereden via de 290. We reden langs een eindeloos terrein met veel industrie en een enorm rangeerterreinvoor goederen treinen, we hadden gewaarschuwd kunnen zijn. 

In Spokane bleek de binnenstad niet erg ingericht te zijn voor 30 voets road beren. Wat een ramp. Ook parkeerterreinen waren nauwelijks te vinden. Uiteindelijk vonden we in de buurt van het Wereld tentoonstelling park (1974) een parkeerplaats, waar we van een vriendelijke jongeman een kaartjee kregen, zodat we gratis konden parkeren. Het was evengoed niet geschikt voor RV's, maar na enige gerangeer hebben we het gevaarte toch op een redelijk plekje weten te krijgen. 

Eerst hebben we een spannende tocht gemaakt in een kabelbaan, ja het blijft een seniorentocht. De kabelbaan ging over een rivier met een prachtig uitzicht op de forse watervallenvan Spokane. Toch wel weer apart. Daarna hebben we nog een leuke wandeling gemaakt over het ex-tentoonstellingsterrein. Zoals zo vaak met dit soort terreinen was ook dit enigszins in verval en omgebouwd naar een kermis. Het park was wel aardig met een mooi uitzicht op de watervallen en een oude stroomfabriek, een mooi industrieel erfgoed. Daarna naar het zeer moderne hart van de stad met een enorme mall met luxe winkeltjes. 

Na al dit gewandel begonnen de magen te knorren en zagen we een restaurant (Anthony) prachtig gelegen aan de waterval. Het bleek een redelijk exquise visrestaurant te zijn, waer je bij de ingang struikelde over de vele awards, waaronder een groot aantal fork and cork awards en de allerbeste service van de US. We konden zelfs valet pareleren, maar dat hebben we de jongeman toch maar niet aangedaan.

Omdat we niet gereserveerd hadden en het restaurant erg populair bleek, ook onder de graduates, moesten we even wachten. De wachttijd viel niet tegen en we werden keurig naar onze plaats begeleid, met een prachtig uitzicht op de waterval.

Na een gebruikelijke plens water (in een glas) ontvangen te hebben bestelden we een lekker gerechtje. Alaska zalm op een plankje gegaard en Lincod voor de dames. Het was werkelijk verrukkelijk. De tafeldame kende helaas de wijnkaart niet, maar de sommelier adviseerde ons een heerlijk wijntje. Tafeldame keerde terug met de mededeling dat ze nog even naar de wijnkelder moest, waaruit ze na een minuut of 10 terugkeerde met fles en kurketrekker. Jammer voor haar, maar het bleek een fles met schroefdop te zijn. Het openen lukte vervolgens redelijk goed en na het voorproeven werden de glazen goed gevuld. Na de belofte om een wijnkoeler te brengen verdween tafeldame van het toneel om voorlopig niet meer tug te keren. Na de heerlijke visjes (de Lincod blijkt achteraf eeb afgrijselijk lelijk beest) hadden we nog trek in een toetje. De dames gingen voor een creme brulee en wij voor huckleberries in en korstje met vanille ijs. Werkelijk   verrukkelijk.  Toen nog een koffie toe, waar tafeldame weer terugkeerde en vervolgens weer spoorloos verdween na de belofte om voor John wat suiker te halen. De rekening lukte weer feilloos en viel zeker niet tegen voor een dergelijk restaurant met heerlijk eten.

De RV weer veilig uit de stad geloodst, ff tanken want het lampje brandde wer hardnekkig, waarbij de dames nog even een flesje wijn gingen scoren. Ze wisten via een illegale ingang de Safeway binnen te dringen en een lekker Sauvignon Blanc uit Washington te scoren.

Toe terug naar de KOA, even een afzakkertje en toe naar bed voor een lekker nachtje. Maar Godfried van Bouillon nog aan toe, blijken ze 's nachts alle treinen tegelijk op te starten amet een hoop getoeter, wat een kakafonie. toen de ergste herrie voorbij was sliep ik netveen beetje in , maar wat bleek ze hadden ook een goederentrein door de achtertuin van de KOA te hebben aangelegd. De machinist meende vrolijk voorbij te moeten toeteren waarna er er nog een weet ik hoeveel wagons voorbij rammelden en denderden. Wat een pokkenherrie, maar goed daarna keerde de rust weer en hebben we redlijk goed geslapen.

Morgen naar de Cascades.